Ys games staan enorm hoog op mijn respectlijst. De action RPG’s zijn meeslepend, voorzien van een overtuigend en geloofwaardig verhaal en zitten stampvol goede gameplay en mogelijkheden. Tot nu toe is dat toch alvast mijn ervaring met de spellen, maar ik ben dan ook pas erg laat op de reeks ingestapt. Dus is de reeks altijd zo indrukwekkend geweest? Of hebben de oude games de tand des tijds eigenlijk minder glamoureus doorstaan? De remakes, heruitgaves en remastered versies van tegenwoordig bieden ons de perfecte mogelijkheid om oudere titels te herontdekken en die kans krijgen we nu dus ook voor YS: The Oath in Felghana. De titel passen we een klein beetje aan voor deze heruitgave en dopen we vanaf nu: Ys Memoire: The Oath in Felghana.
This is new but isn’t new
Zoals ik zei, is deze game niet nieuw. Origineel is deze titel uitgebracht in 2005 op de PC. De titel uit 2005 was dan weer gebaseerd op YS 3: Wanderers of Ys. Merk je dit aan het spel? Welja. De gameplay en mogelijkheden zijn beperkt en het artwork is een mooi eerbetoon aan een mooie verleden tijd. Bewuste keuzes natuurlijk om de game zijn retro-charme en eerbetoon centraal te zetten. Persoonlijk vind ik dit zeer aangenaam spelen en stoor ik me er niet aan dat ik niet dezelfde gameplay mogelijkheden en visuele troeven als modernere games heb, maar ik kan me inbeelden dat modernere gamers hier weinig charme of meerwaarde in erkennen.
Het verhaal is dus al eerder verteld maar amper gekend bij ons in het westen waardoor het het vertellen gerust nog waard is. Hoewel bijna elke Ys-game op zichzelf staat, komen er weer bekende elementen uit andere delen voor in Oath in Felghana. Zo speel je als de vaste serieheld Adol Christin, een meestal stemloze, roodharige alledaagse held. Er is nu echter gekozen om Adol van een stem te voorzien en hem actief in dialoog te laten deelnemen. Persoonlijk ken ik hem, zoals in bijvoorbeeld Lacrimosa of Dana, als een wat gereserveerd stil persoon wat hem wat mysterie gaf. Maar ik kan hem nu, met stem en als actiever persoon, ook zeker smaken. Aan zijn zijde staat de al bijna even gekende blauwe, geliefde krachtpatser Dogi. Het duo komt in de game naar Felghana. Dogi is hier geboren, maar verliet de stad enkele jaren geleden om de wereld te verkennen. Hier ontmoeten ze Dogi’s jeugdvrienden en de lokale bevolking die hun meedeelt dat er problemen zijn in hun idyllisch dorpje. Vanaf dan ontdek je allerlei gebeurtenissen, personages, locaties, monsters, items en meer die je meenemen op het nieuwe action RPG avontuur van onze gekende Adol.
Basics are enough
We spreken dus over een oudere game in een nieuw jasje. Wat wil dit juist zeggen? Wel, beperkte mogelijkheden en minder complexe stats, leveling, items, side-quests of opties dan we momenteel wat gewend zijn. YS Memoire: The Oath in Felghana is een ode aan de oudere versie van het spel en doet dit modern genoeg om aangenaam te spelen maar trouw genoeg om geen fans tegen de borst te stoten. Het verhaal is, voor zover ik geïnformeerd ben, onveranderd gebleven en vertelt relatief recht door zee de stand van zaken. Veel afleiding, complexe backstories of dergelijke moet je niet bepaald verwachten maar tegelijk slaagt de game er wel in om wat onverwachte momenten of elementen je geboeid te houden en zelfs af en toe te verassen. Natuurlijk spreken we van een action RPG. Concreet wilt dit zeggen dat je ook op dat vlak beperkt bent met je mogelijkheden en dergelijke. Hoe komt dat dus tot uiting? Wel, naar mijn gevoel als een soepel retro-eerbetoon. Ik kan echter wel geloven dat niet iedereen opgezet zal zijn met de beperkte mogelijkheden en gameplay. Het gebrek aan combo’s, skills, afwisselende personages met eigen skills en mogelijkheden en meer, wat tegenwoordig zo standaard is dat het eigenlijk niet meer opvalt, zal niet iedereen aanspreken of bekoren. De kerkers in Oath in Felghana zijn echter spannend en gevarieerd, ondanks de beperkte omgevingen. Er zijn veel momenten waarop je tussen 3D- en 2D-perspectieven springt om een kist met een belangrijk item of een ander voorwerp te vinden. Daarbij manoeuvreer je tussen platformen, puzzels en een brede waaier aan vijanden. Voor elk wat wils dus.
Het begin is het einde niet
Persoonlijk ben ik vaak genoeg gesneuveld tijdens het spel. Er zit voldoende uitdaging in, maar al snel vind je bij elke vijand, zelfs de grotere en chaotischere boss battles hun patroon en zwaktes terug. Naarmate je verder komt, worden de kerkers en gevechten echter steeds uitdagender. Gelukkig kan je je wapens en dergelijke van upgrades voorzien, maar vind je ook spreuken die je langzaam kunt ontgrendelen zoals die van vuur, wind en aarde. Deze hebben allen hun nut zowel tijdens gevechten als daar buiten. Deze action RPG zit immers vol genoeg met allerlei puzzels en obstakels die je moet overbruggen. Vuurballen zijn bijvoorbeeld handig om vijanden te beschadigen, maar ook wanneer je bijvoorbeeld fakkels moet aansteken om een deur te openen. De windkracht creëert een wervelwind die handig is voor het opruimen van vijanden rondom je, maar ook voor het overbruggen van langere afstanden bij platforming. Aarde biedt je dan weer een dash waarmee Adol snel vijanden uit de weg duwt. Dit is handig voor snel bewegen, maar misschien nog belangrijker voor de grote baasgevechten, waar je voortdurend projectielen moet ontwijken.
Bosses everywhere!
De boss battles zijn het meest uitdagend, maar ook het spannendst. Ik heb, naar mijn gevoel, iets te vaak de melding gezien dat Adol dood ging, maar dat zal eerder aan mijn skills liggen dan aan het spel. Er zijn immers slechts beperkt items in het spel waardoor je, zoals de meeste Ys-titels, vooral aangewezen bent op je skills als speler en het groeien ervan. Vooral tijdens de boss battles word je geconfronteerd met je ruimte voor verbetering. Afhankelijk van de baas moet je slimme strategieën gebruiken om te overleven. Deze wil ik je echter niet verklappen, maar het is al snel duidelijk een spel dat je niet met een half slapend oog moet proberen.
Conclusie.
De game speelt lekker vlot, strak en retro-trouw. Niet iedereen zal dit aanspreken, maar liefhebbers hiervan zijn zeker op hun plek bij deze Ys titel. De kans bestaat natuurlijk dat diezelfde spelers het spel al kennen van de PSP-port, wat ervoor zorgt dat zij weinig nieuws onder de zon ervaren. Dit beperkt publiek kan ik echter alleen maar zeggen dat dit avontuur van Adol misschien gewoon leuker en meeslepender is op groot scherm dan dat het ooit op de PSP was. De game is zeker niet de koploper uit de Ys serie, zowel in lengte, complexiteit als impact, maar misstaat zeker niet in de verzameling van een RPG-liefhebber.
