Seg Dennis? Als we nu eens u een horrorgame laten reviewen? Je weet wel, bij wijze van terugkomst. Dat klinkt als een goed plan, ware het niet dat ik eigenlijk knikkende knieën, een slecht functionerend hart en een gloeiende gruwelhekel heb aan jumpscares. En waar zit deze titel vol van? Juist…
Verloren lopen in het donker
Er komen steeds meer en meer horrortitels uit om de gemiddelde gamer te verrassen, maar ook om te doen walgen. Het komt echter zelden voor dat er ruimte wordt gemaakt om het verhaal en de elementen in de horror te laten ademen. De combinatie van sfeer, spanning en die verdomde jumpscares zorgen er voor dat ik op het puntje van mijn stoel stond te gapen naar hoe sfeervol ik langzaam maar zeker mijn broek vul. Dit is overigens al de derde titel uit de reeks, onze review van die titels kan je hier vinden maar je kan perfect volgen zonder voorgaande te kennen, dus alvast mijn excuses voor de veteranen onder ons.
Eigenlijk begint het al bij het begin. Er worden drie checks afgewerkt. Er wordt aangeraden om een koptelefoon te gebruiken (dat heb ik), om het geluid op de juiste toon te zetten (check) en als laatste krijg ik de leuke waarschuwing dat het wel eens kan zijn dat als ik even wegkijk van het scherm iets of iemand zie staan. Nou. Leuk. Perfecte waarschuwing om half twee in de ochtend.
Yuzu is een jong meisje op de basisschool die wordt gepest en na een gemene harde grap het bewustzijn verliest en uiteindelijk terug wakker word in een donker, koud bos. Na enkele meters dwaling stuit ze op een jonge vrouw die haar uitlegt dat ze vervloekt is en haar belofte moet nakomen om de vloek te verbreken en haar leven te redden. Yuzu herinnert zich in de verste verte niet wie de vrouw is of zo een belofte te hebben gedaan. Teleurgesteld voegt de vrouw er aan toe dat Yuzu haar herinneringen voor 6 uur ‘s ochtends moet vinden, anders houdt de vloek stand. Wat nu? Yuzu haar stad doorzoeken op zoek naar de voorwerpen die haar geheugen kunnen opfrissen of… wel eens voor de gek zouden kunnen houden. Vooraleer we zelf in een schim veranderen, om mee de straat af te dwalen.
Schimmige wezens
Het zou geen horrorgame zijn zonder de bijhorende wezens. Maar waar zijn ze? Bij de stappen die je zet, bonst je hart. Hoe dichter je bij een wezen komt, hoe luider je hart gaat kloppen. Echter, als het wezen jou in zijn vizier krijgt dan slaat hij toe en is het einde verhaal. Dus, wat doen we als dappere leerlinge? Je sluit je ogen en schuifelt langzaam langs het wezen in kwestie. Geen oogcontact maken maakt je onzichtbaar en word leuk weergegeven in een beeld dat van kleur naar zwart-wit gaat. Het zijn overigens wezens die geïnspireerd zijn op Japanse verhalen zoals de zeven wonderen van de basisschool of een troep spookhonden die op zoek zijn naar hun moordenaar. Elk verhaal is compleet, maar zorgt toch voor een soort natuurlijke draad voor Yuzu om te volgen, op zoek naar de voorwerpen die de geest uit noodzaak of puur plezier heeft meegenomen. Het werkt alleszins als kleine puzzelstukjes die je 1 voor 1 wil oplossen.
De vrijheid staat je trouwens toe om naar eigen voorkeur te gaan verkennen. Elke herinnering die je nodig hebt, heeft een inleiding en een indicatie voor de plek die je moet bezoeken. Dwaal je onderweg ergens anders naar toe? Geen enkel probleem, er is geen specifieke volgorde in hoe het verhaal zich ontwikkelt. Wat dan weer dat gevoel van vrijheid geeft. De natuurlijke progressie is 1 van de grootste pluspunten van deze game, naast het unieke sound design natuurlijk.
Subtiel schuivend eng
Zelden denken we na over hoe geluid ons kan onderdompelen. Of het nu om film of videogames gaat, er zijn weinig producten die hier rekening mee houden. Verschillende keren sprong ik recht met een slakende kreet en rukte mijn koptelefoon af. Maar ik merkte dat ik met de luidsprekers van mijn televisie een totaal ander gevoel kreeg dan met mijn hoofdtelefoon. Kleine dingen, zoals de manier van Yuzu wiens voetstappen anders klinken op een houten vloer en ook die subtiele kraakjes die ineens weg waren. Ook deze verschillen zorgen ervoor of je voorbereid bent op een geest die in jouw richting komt en hoeveel afstand er tussen zit. Van nauwelijks hoorbaar gefluister tot de wind die door de bomen ruist. Uitstervend geluid die je dan toch overvalt en nogmaals je broek doet vollopen. Gelukkig was het maar een aantal keren, zodat mijn broek toch tenminste het einde haalde.
Het verslaan van de geesten tenslotte is iets tricky. Elke geest heeft zijn specifieke manier om te verslaan en je zal vaak van de laatste save moeten beginnen om uit te zoeken hoe je langs het geest-obstakel geraakt. Elke terug gevonden herinnering maakt het dan ook dubbel en dik de moeite waard. Alsof je deze beproeving zelf hebt overleefd.
Conclusie
Yomawari: Lost in the dark is een verfrissende horrorgame die kiest voor zijn ervaringen om te zetten in puzzelvorm in plaats van het rechtstreekse gevecht aan te gaan. Het is een ervaring op zich om met de volledige vrijheid op zoek te gaan naar opschrikkende geluiden, plotse ontmoetingen. Je kan op eigen tempo het verhaal verkennen en mondjesmaat (al dan niet) je broek laten vol lopen.
