Het is alweer 15 jaar geleden dat de Yakuza serie de wereld is ingebracht door SEGA. Deze beat ‘m up werd een groot succes in Japan en vond al snel zijn weg naar het Westen. Dit was dan vooral te danken aan de sterke verhalen die de Yakuza serie altijd met zich meebracht, samen met zijn karakteristieke personages zoals Kazuma Kiryu. Ondertussen zijn we bijna aan het einde van 2020 en komt SEGA af met het achtste deel van de serie. Een compleet nieuw concept, met een nieuw hoofdpersonage. Kan deze nieuweling Kiryu van de troon stoten, of blijft het originele onklopbaar? Lees het hieronder verder.
Welcome to the family
We maken kennis met Ichiban Kasuga. Geboren en getogen in een bordeel leefde Kasuga het meeste van zijn tijd op straat. Naast het werk dat hij verrichte in het bordeel, haalde hij vooral veel kattenkwaad uit. Ik hoef er dan ook geen tekening bij te maken als ik zeg dat het niet lang duurt voor hij uiteindelijk ook bij de japanse maffia of Yakuza verzeild geraakt. Desondanks dat hij nu lid is van een Yakuza familie, heeft Ichiban een hart van goud, en helpt hij iedereen in nood. Hierdoor wordt hij ook gevraagd door zijn patriarch, de baas van zijn familie om een gevangenisstraf te nemen voor een moord dat hij niet gepleegd heeft, om zo iemand uit de familie te beschermen. 18 jaar later komt Ichiban vrij en ontdekt dat zijn familie zich heeft samen gevoegd met een rivaliserende familie. Verbannen van de Yakuza door de moord die hij niet gepleegd heeft, beland onze protagonist als dakloze in de straten van Yokohama. Maar een Yakuza game zou snel gedaan zijn als Ichiban hier gewoon een rustig leventje verder leidt. Voor je het weet is hij betrokken bij iets groot en is het aan jou om terug op te groeien in de wereld en uit te pluizen wat er gaande is
Yokohoma, the city that never sleeps
Yokohama is de nieuwste stad om te verkennen, tevens ook de grootste. De stad bestaat uit vele buurten om te verkennen zowel zowel overdag als snachts even levendig zijn. Hierdoor kan het al snel gebeuren dat je het oog op de main story verliest. Maar is de stad op zich dan de moeite om te verkennen? Het antwoord is volmondig ja. Je kan restaurants bezoeken die, wanneer je de juiste menu kiest, voor interessante backlog van uw mede personages bezorgen. Je hebt allerhande game Halls, zoals de SEGA company, waar je retro games kan gaan spelen, en je slotmachines hebt die om één of andere reden jammer genoeg nog niet werken. Daarbij nog een school waar je examens kan gaan afleggen om zo jouw eigenschappen te verbeteren. Een cinema waar je moet proberen niet in slaap te vallen, en nog vele andere plekken die je kan ontdekken. Het beste van allemaal vond ik persoonlijk een professor die jouw een Sujidex geeft. Dit is een app op je gsm die alle gegevens bijhoudt van alle slechteriken die je tegenkomt. Zoiets als Pokémon, maar dan voor volwassenen. Wacht, wat was het verhaal ook alweer?
Substories
Naast onze levendige stad, hebben we natuurlijk ook de bevolking dat er woont. En veel van hen willen graag jouw hulp gebruiken. Dit verschijnt dan in de vorm van een sub story, of sidequest. Normaal ben ik niet iemand dat sidequests apart beschrijft, omdat deze ook maar optioneel zijn en soms ook snel vergeten. Maar toch is Yakuza: Like A Dragon er in geslaagd om elke sidequest even interessant te maken. Of het nu hartverscheurend is zoals het perfecte cadeau te vinden voor een dakloze zijn beste vriend, of zo bizar als het verslaan van mensen in babykleren. Elke zijmissie is even bevredigend om te voltooien en geven in sommige gevallen ook heel handige items mee voor het verdere verloop van het verhaal. Wie dus in Yokohama aan het rondstruinen is, vergeet zeker niet om “your friendly neighboorhood Ichiban” te zijn.
Vrienden zijn alles
Een weg naar de top bereik je moeilijk alleen. Gelukkig leert Ichiban na verloop van tijd een heleboel mensen kennen, die hem in deze queeste willen helpen. Wil je dat deze mensen je blijven helpen, kan je de vriendschappen maar beter onderhouden. En de manier waarop je dat moet doen had voor mij een heel hoog Persona gehalte. Elk gevecht dat je samen met hun doet geeft bond-punten. Elke keer je een activiteit samen gaat doen, zoals bijvoorbeeld naar de cinema gaan, geeft je ook punten. Als je genoeg punten hebt verzameld kan je in je safehouse, een jazzclub, een één op één gesprek met hun voeren, genaamd bar talk. Hiermee verhoog je je niet alleen je vriendschap met dat personage, je leert ook nog eens een deel van zijn leven kennen. Hierdoor maakt het spel niet alleen maar een interessante main character, maar zorgt er ook nog is voor dat de rest van de cast minstens even interessant zijn.
Een spel in een spel
Ondertussen blijf ik maar doorpraten over wat je allemaal kunt doen in Yakuza: Like A Dragon, dat ik bijna iets vergeet te zeggen over de grootste verandering in heel het spel. Namelijk het battlesysteem. Voor de eerste keer in 15 jaar is een Yakuza game geen beat em up meer, maar een turn based vechtspel geworden. Dit maakt dat het genre ineens veranderd naar een JRPG. De reden waarom ze dit hebben veranderd is trouwens ook heel leuk in kaart gebracht. Ichiban is namelijk een enorme fan van “Dragon Quest”, een JRPG. Dit maakt dat Ichiban een soort van heldencomplex heeft en de wereld net iets anders ziet. Omdat ik nogal een fan ben van dit genre, was ik al redelijk snel gewend aan deze verandering. En deze keuze werkt ook nog eens in dit spel. Alles verloopt heel vlot en toch krijg je nog steeds dat nostalgische van vorige games. De controls zijn zoals je van een turn based verwacht. Je hebt je normale aanvallen en de speciale aanvallen. Deze speciale aanvallen kosten MP en veranderen naarmate je van job veranderd. Deze jobs kan je bezien als een soort van rogue, black mage, white mage, enzovoort. Enkel heb je dan hier yakuza gerelateerde jobs zoals ex-cop, waitress en homeless. De reden waarom het soms nog steeds aanvoelt als de oude games, is omdat de speciale aanvallen versterkt kunnen worden door QTE en je op het juiste moment ook zelf aanvallen kunt blokkeren. Ook wordt er nog rekening gehouden met de omgeving en is zoals altijd geen enkele fiets veilig voor een afranseling.
Geen JRPG zonder een dungeon
Jaja, zelfs Yakuza: Like A Dragon ontsnapt niet aan de formule van een dungeon, zoals in elk spel van dit genre. De meeste main missions beginnen namelijk in de bruisende stad, maar verandert bij het infiltreren van een huis, of de riolen, in een echte ondergrondse dungeon vol met kisten om te openen en vijanden om te verslaan. Voor de één een repetitief en vervelende opdracht. Voor de ander, zoals mij, een leuke afwisseling. Deze dungeons zijn trouwens niet voorzien van een shop, dus kan je je best goed voorbereiden vooraleer je er één betreed. Deze kunnen namelijk best pittig zijn. Voel je dat je level te laag gaat zijn, of dat je te weinig items hebt. bezoek dan best nog even een supermarkt voor items en een kledingwinkel voor betere gear en wapens.
Technische Aspecten
Hierover kan ik eigenlijk weinig zeggen. De graphics zijn goed, de gameplay is tiptop in orde, niets voelt repititief en hoewel sommige mensen klagen dat de Engelse voice cast op niets trekt, heb ik eigenlijk meer genoten van de Engelse versie, dan van de Japanse versie. Beide hadden namelijk hun charmes. De echte fans zullen zelfs enkele stemmen herkennen, zoals Johnny Bosch, de stem van Nero in Devil May Cry en Ichigo in Bleach. De cutscenes kunnen lang aanvoelen, maar horen bij de Yakuza reeks. Ook het feit dat niet alles is ingesproken, maar soms ook gewoon in blokken tekst verschijnt, kan voor sommigen een minpunt zijn. Ik had er echter niet zo heel veel last van, aangezien ik deze dan iets sneller kan doorbladeren. Als ik toch ergens een klein puntje van kritiek kan geven is het over de gezichten van de vrouwelijke personages. Het lijkt wel alsof elk detail in de mannelijke personages is gestoken en ze de vrouwen vergeten zijn. Deze lijken glad gestreken en bijna zonder enige vorm van emotie.
Conclusie
Yokohama is een prachtstad om door te lopen, met allerlei leuke activiteiten die je alleen of met je crew kunt doen. Elke sidequest is leuk, De personages die je tegenkomt zijn tevens allemaal interessant en het verhaal is spannend. Qua gameplay loopt alles enorm vlot en het turn based element voelt heel natuurlijk aan. Kortom, één van de beste spellen dat ik in 2020 heb gespeeld. Moest ik niet met een scherp oog naar alle details kijken voor deze review, had ik misschien niet op de gezichten van de vrouwen gelet. Jammer genoeg zorgt dit kleine beetje kritiek ervoor dat ik dit spel geen perfecte tien kan geven.
