Wat zou je doen als je morgen ontdekte dat je de toekomst zou kunnen veranderen? Zou je vechten om iedereen een goede afloop te geven of de toekomst zijn beloop laten? Dit is een vraag waarop Shulk maar één antwoord heeft, en dat is vechten! Voor de derde keer ondertussen krijgen we de kans om Shulk te vergezellen in zijn avontuur op Bionis. Is het de moeite waard voor nieuwkomers? En vinden we nog nieuwe toevoegingen voor zij die het eerder al uitspeelden? Ontdek het hier samen met Shulk en mij!
The Monado awakens
Sommige mensen kennen Shulk ondertussen al wel. Niet enkel omdat het spel eerder al verscheen op de Wii en een eerste port zag naar de New Nintendo 3DS, maar ook omdat Shulk al enige tijd deel uitmaakt van de vaste selectie vechters in Super Smash Bros. Samen met zijn legendarische zwaard, de Monado, had hij een vrij unieke moveset. Het is dan ook erg leuk om te ontdekken waar deze moveset vandaan komt, en dat komen we gaandeweg te weten in het meeslepende verhaal van Xenoblade Chronicles. De Engelse voice acting was naar mijn mening niet zo geweldig, dus het is alvast een pluspunt dat de keuze mogelijk gemaakt is om de Japanse stemmen te activeren. Begeleid door een sterke Japanse voice acting cast en een wel erg memorabele soundtrack worden we voor heel wat uren op sleeptouw genomen samen met Shulk en de mensen die hij onderweg tegenkomt en zich bij hem aansluiten.
We beginnen ons verhaal met wat geschiedenis over de wereld waarin we ons bevinden. Een wereld waarin twee titanen, Bionis en Mechonis, verwikkeld waren in een eindeloze strijd. Tot ze op een dag beide schijnbaar bewegingsloos werden, alsof ze bevroren in de tijd waren. Jaren passeren en stilaan begon er leven te ontstaan op deze kolossen. De oorlog woedt echter verder door tussen de nieuwe levensvormen, de Homs van Bionis en de Mechon van Mechionis. Fast forward naar een scene waar we de nieuwe oorlog alvast mogen meemaken en waar je, door middel van een kleine tutorial, je eerste gevecht voert met Dunban, die de Monado in handen heeft. Eenmaal de tutorial battle volbracht te hebben, springen we naar het heden, waar we ons op de enkel van Bionis bevinden in Colony 9. Het is hier dat Shulk zijn dagelijkse leventje leidt. Tot op een dag de stad aangevallen wordt door de Mechon en… Sorry, dit ga ik niet uit de doeken voor jullie. Geloof me, het is dat moment dat mij helemaal in het verhaal trok en mij niet los kon laten tot ik het einde zag. Wat ik wel kan zeggen, is dat deze aanval er voor zorgt dat Shulk de Monado opneemt, zijn ware aard ontdekt en er voor kiest om dit avontuur te ondergaan!
Visions of the future
Wat meteen opvalt, is hoe goed het spel er uitziet. De developers hebben een zware grafische make-over gedaan door de personages te voorzien van nieuwe textures waardoor ze er scherper en duidelijker uit zien dan tevoren. Voor wie Xenoblade Chronicles 2 heeft gespeeld, deze game komt toch bijna in de buurt van de pracht en praal die we daar te zien kregen. Ook de grote open vlakten, de gigantische monsters en indrukwekkende bouwwerken zien er meestal adembenemend prachtig uit. Het gebeurde wel eens vaker dat ik gewoon stopte en de camera liet ronddraaien om even alles in me op te nemen. Echter zal je hier en daar ook wel zien dat niet alles even goed opgeschoond is en dat je toch wel kan zien dat het om een port van een wat oudere game gaat. Maar voor een game die ondertussen 10 jaar oud is, ziet hij er verwonderlijk fris uit. Maar het is niet enkel de grafische update wat mij zo deed genieten van het spel, ook de gameplay werd onder handen genomen om mee te zijn met zijn tijd. Voornamelijk de user interface kreeg een hoognodige facelift waardoor cruciale informatie meer en beter wordt getoond. Dit is vooral te merken in gevechten, waar ik nu minder moest rondkijken naar levenspunten, status effects, … en me beter kon focussen op het gevecht zelf en de acties die ik wou nemen.
Op vlak van combat is er niets veranderd, wat ook niet nodig was. Je beschikt over een automatische aanval, wat eigenlijk gewoon een basic attack is zonder dat je constant op een knopje moet duwen, die actief is als je in combat bent en dicht genoeg bij de vijand staat. Daarbovenop heb je vanonder een balk met enkele Arts. Dit zijn unieke skills die je personage heeft en die je kan gebruiken in gevechten. Als je een Art gebruikt zal deze niet onmiddellijk opnieuw bruikbaar zijn maar moet het zijn cooldown periode afwachten. Je kan deze ook combineren in een Chain met de andere twee characters in je team wanneer het blauwe balkje links bovenaan vol is. Dit is handig omdat sommige Arts status effecten veroorzaken en bepaalde effecten enkel kunnen volgen op een voorgaande. Zo kan je bijvoorbeeld een vijand de “Break” status geven en dan pas omver duwen met de “Topple” status om deze dan weer te stunnen met een volgende Art. Hoewel de combat niet zo flashy is als in Xenoblade Chronicles 2 mist het in ieder geval geen diepgang. Dankzij Shulks Monado beschik je zelfs nog over een extra tactisch voordeel. Shulk kan namelijk bepaalde aanvallen zien alvorens ze gebeuren, waardoor jij er op kan anticiperen en zo de toekomst veranderen. Liefst in jouw voordeel natuurlijk.
Het is trouwens niet omdat Shulk het hoofdpersonage is, dat je verplicht met hem moet spelen. Je kan perfect kiezen om met een van de andere personages te spelen die elk hun eigen rol hebben. Zo hebben we Reyn die als damage spons functioneert en met zijn moves vooral de vijanden op hem laat focussen, Sharla die de medic en support van de groep is enzovoorts. Mede door deze variatie voelen gevechten ook niet snel saai of repetitief aan. Doodgaan is trouwens ook geen enkel probleem, je verliest niets en wordt gewoonweg getransporteerd naar het laatste fast travel monument dat je passeerde. Ga je vaker dood, dan zal het spel je vragen of je wil overschakelen naar de Casual mode. Dit is een nieuwe mode die toegevoegd werd aan deze editie, wat het onmiddellijk een stuk toegankelijker kan maken voor veel spelers. Zeker omdat de combat wel eens frustrerend kan zijn dankzij de minder sterke AI van je team. Zo ging ik ook al eens vaker dood omdat Sharla me niet healde als ik het nodig had, omdat ze vond dat het beter was om te blijven aanvallen. Of ik dan niet naar haar kon switchen? Neen, dat gaat dus helaas niet tijdens gevechten, en je kan ook niet kiezen welke Arts ze doen tenzij je een Chain activeert. Hierdoor vielen vele combo’s ook in het water en duurden gevechten net dat ietsje langer dan nodig. Al bij al was het gelukkig niet frustrerend en leerde ik hier snel mee omgaan.
Elk personage heeft ook perks die ze leren dankzij de Skill Tree, en deze kunnen gelinked worden afhankelijk van de relatie tussen de personages. De perks kunnen van passieve en actieve aard zijn en dienen vooral om je dat beetje extra ondersteuning te geven. Ze worden automatisch geleerd door het vergaren van ervaring in gevechten. Arts kan je ook sterker maken door Ability Points te investeren, die je samen met experience punten verdient na het verslaan van je vijanden. Als laatste heb je natuurlijk je wapenuitrusting die je kan garanderen van je overwinningen. Iedereen heeft een uniek wapentype, maar de rest van de uitrusting kan door bijna iedereen gedragen worden. Op je uitrusting kan je vrije slots hebben om gems op te plaatsen. Deze geven je personage extra passieve boosts zoals meer levenspunten of sterkere aanvallen. Mocht de looks van bepaalde wapenuitrusting je niet aanstaan, dan kan je altijd je personage aanpassen. Voor elk onderdeel kan je kiezen uit stijlen die je al bent tegengekomen en zo op cosmetisch vlak er altijd voor kiezen om er zo stylish mogelijk uit te zien.
A friend on my mind
Best pittig toch, die diepgaande combat en mogelijkheden om je character zo sterk mogelijk te maken. Maar Xenoblade Chronicles heeft ook genoeg andere features in petto die het geheel luchtig en aangenaam houden. Experience punten kan je namelijk op meerdere manieren verdienen. Zo krijg je al EXP door nieuwe locaties te ontdekken en de fast travel punten te vinden. Deze maken het trouwens draaglijk om de vele side quests uit te voeren die je heen en weer laten lopen over de gigantische en uitgestrekte vlakten van Bionis. Niet dat ik niet genoot van de uitgestrekte vlakten, maar het spaart je toch wel heel wat tijd uit. Veel van deze side quests ondersteunen trouwens een andere feature, namelijk het Affinity Chart System. Het wat nu? Wel, het is eigenlijk een kaart waarop je kan zien wat de Shulk zijn reputatie is in een bepaalde stad, wat de relaties onderling van de inwoners zijn en ook wat de relaties onderling in je eigen team zijn.
Door het oplossen van de problemen in de vorm van side quests zal je reputatie stijgen waardoor, onder andere, prijzen in de shops lager zullen zijn. Sommige van deze quests behandeld problemen tussen enkele inwoners waardoor je een invloed hebt op hun relatie. Daardoor speel je dan weer meer side quests vrij. Veel van deze zijn echter veredelde fetch quests en je zal al snel heel wat items aan het verzamelen zijn, unieke voorwerpen opsporen of bepaalde vijanden moeten verslaan. Keer op keer. Natuurlijk is geen enkele quest identiek op een vorige, maar het voelt soms wel zo door het gebrek aan variatie. Toch deed ik ze met veel plezier, omdat de meeste gewoon onderweg mee te pikken zijn en je na afloop in de meeste gevallen niet terug moet naar de persoon die je de quest gaf! Inderdaad, een van de meest hatelijke zaken valt gewoon weg, niet terug moeten om “dank je” te horen en dan je beloning te krijgen. Ook als je bepaalde zaken al gedaan hebt, krijg je onmiddellijk “Quest Complete” te zien wat ook wel erg goed aanvoelt.
Ik had het net over die items die je moet zoeken. Deze liggen her en der over Bionis en zien er uit als lichtblauwe bollen die je opraapt als je er over heen loopt. Deze zijn, per omgeving, random en respawnen ook. Shulk houdt ook een boekje bij met alle collectibles per omgeving en door dit boekje in te vullen krijg je ook hopen beloningen! Sommige items, monsters en NPC’s verschijnen trouwens enkel op bepaalde momenten van de dag. Wachten tot dat moment is gelukkig niet nodig, want je kan op elk moment het tijdstip van de dag aanpassen. Te sterke monsters ’s nachts? Geen probleem, gewoon even het uur veranderen en zorgen dat de zon weer aan de hemel staat. Deze items hebben trouwens nog een andere functie. Je kan ze verkopen voor geld of je kan ze binnen je team als cadeau’s gebruiken voor elkaar.
Jazeker, om de relaties te versterken tussen je personages kan je cadeaus geven. Ieder personage heeft zo zijn voorkeuren. Zo zijn vrouwen niet bepaald gek op insecten maar krijgen ze liever bloemen. De relatie opbouwen kan natuurlijk ook in gevechten, door elkaar aan te moedigen of bij te staan in moeilijke tijden door bijvoorbeeld een gevallen character te reviven. Ook als je side quests aanneemt zullen de actieve party members hun relaties onderling verbeteren met Shulk. Maar voor diegene die je op de bank zet is het systeem van cadeaus geven een uitstekende optie om de relaties te versterken.
Klinkt heel dit Affinity systeem trouwens als iets waar je je absoluut niet mee wil bezig houden? Het spel geeft in het begin al aan dat dit volledig optioneel is en dat je zonder enige consequenties kan genieten van het hoofdverhaal. Maar voor de optionele Heart-to-Heart momenten is het wel cruciaal dat je relaties tussen je metgezellen steeds zo hoog mogelijk is. Op verschillende plekken in je avontuur zal je een icoontje zien van twee handen die elkaar vasthouden en zo een hart vormen. Hier kan je tussenfilmpjes triggeren waarin je heel wat meer achtergrond informatie krijgt over de twee personages die hun relatie sterk genoeg is om hier over te willen vertellen. Vergelijk het een beetje met de skits tussen personages in de “Tales of” reeks.
Future Connected
Normaal zou ik hier de conclusie al kunnen zetten, maar we mogen niet vergeten dat deze Definitive Edition nog iets extra met zich mee draagt. Er is nog een uitgebreide epiloog, die ongeveer 20u duurde in mijn geval omdat ik voor alle side quests en collectibles ging, die je onmiddellijk kan spelen. Echter waarschuwt het spel je natuurlijk dat je best eerst het gewone verhaal doorspeelt, waar ik zelf helemaal achter sta. Future Connect speelt zich één jaar af na de gebeurtenissen in het hoofdverhaal. Deze keer draait het niet om Shulk, maar wel om Melia en haar zoektocht naar wat er gebeurde met haar stad. Melia is een van de personages die je tegenkwam in het originele verhaal, en het was wat gek om te zien dat zij de hoofdrol kreeg in deze epiloog.
Toch is het een logische keuze, want op het einde zagen we reeds Shulk’s volledige verhaal, maar waren er nog heel wat onbeantwoorde vragen over Melia en haar verleden. Deze epiloog heeft trouwens erg weinig filler en houdt het tempo erg hoog. Natuurlijk zijn er nog steeds de side quests en het verzamelen van items, maar heel het Affinity systeem is hier niet aanwezig. Dat is echter niet de enige wijziging, ook de combat voelt net dat beetje anders. Zo is de Chain commando er niet meer om Arts aan elkaar te linken en kan Shulk ook niet voorspellen wat er gaat gebeuren in de gevechten. In de plaats krijgen we All-out attacks die, naast heel wat cooler te zijn, veel meer schade toebrengen en zijn ook de perks van de Skill Tree verdwenen.
Het was even wennen om met Melia te spelen en haar skillset onder de knie te krijgen. Ik kon natuurlijk ook gewoon Shulk onder de knoppen nemen, maar na zoveel uren als Shulk te spelen was het leuk om mezelf even te verplichten om de nieuwe protagonist te omarmen. Beide personages starten overigens op level 60 met heel wat Arts. Wat overigens wel spijtig is, is dat veel van de oorspronkelijke cast niet aanwezig is en je team zich gaat beperken tot vier personages. Hierdoor vallen enkele speelstijlen weg en verliest de combat toch een deeltje diepgang. Hoe jammer deze keuze ook lijkt, het is wel logisch voor het verhaal. En dankzij de uitstekende vertelling en neerzetting hiervan in de wereld is dat ook helemaal niet zo erg. Meer dan ooit voelde ik de drang om elk hoekje te ontdekken in deze “nieuwe” wereld en wilde ik echt elke side quest gedaan hebben.
Conclusie
Ik ga er geen doekjes om winden, Xenoblade Chronicles was en is nog steeds een van de beste JRPG’s die ik al gespeeld heb. De Definitive Edition brengt heel wat nodige quality of life improvements met zich mee zoals een grafische update en facelift van de user interface. Aan het meeslepende verhaal werd niets veranderd, enkel toegevoegd in de vorm van een gemiddeld 15u durende epiloog. Dezelfde memorabele soundtrack zorgt weer voor een ijzersterke ondersteuning van het verhaal en de toevoeging van de Japanse stemmen maakte me gelukkiger dan ik zou willen toegeven. Dit is overigens geen standaard turn-based JRPG, maar eentje met een actief battle systeem waar toch heel wat diepgang en tactiek in zit.
Is het dus een aanrader voor nieuwkomers, maar ook voor mensen die het spel al een keer gespeeld hebben? Absoluut, het is een verhaal dat je zeker eens moet meegemaakt hebben of zelfs een tweede keer doorheen kan lopen. Mocht je enkel interesse hebben in de epiloog, dan kan je daar gewoon invliegen vanaf het moment je het spel opstart. Wat je ook kiest om te doen, je zal hier zeker uren plezier aan beleven!
