Als er nu eens een shooter is waar ik altijd naar uit kijk, dan is het Wolfenstein wel. Al sinds het prille begin ben ik een grote fan van de games uit de reeks. Ik zou je niet kunnen zeggen hoe vaak ik Wolfenstein 3D heb uitgespeeld, maar het is alvast niet te tellen op 2 handen. En nu, 2 jaar na het vorige deel, is het tijd om nog eens Nazi’s onder vuur te nemen. Maar ditmaal niet alleen!
Es gibt ein Haus in Neu-Paris
Wolfenstein: Youngblood volgt de gebeurtenissen van The New Colossus op. Ditmaal spelen we echter niet meer met William B.J. Blazkowicz, maar wel met zijn tiener dochters. In een mooie intro wordt ons uitgelegd dat B.J. vermist is, en voor het laatst gezien werd in Parijs. En zo vertrekken zijn dochters samen met een vriendin, in een gestolen helikopter, naar Parijs. En vanaf dat punt wordt het verhaal een beetje opzij geschoven. Alle personages, zowel aan de kant van het Franse verzet als bij de Nazi’s, hebben wel hun plaats in de setting maar ze dragen erg weinig toe aan het overkoepelende verhaal. Persoonlijk zorgde dit er voor dat veel personages vrij snel op de achtergrond vielen, en ik er gewoon niet veel mee had. Als ik dan terugdenk aan The New Colossus, kan ik me onmiddellijk enkele personages zoals Frau Engel herinneren. Hier mis ik dat wel een beetje. En dit zal je nog wel vaker horen, dingen die ik mis wat er voorheen wel was. Wat ik me wel zal herinneren, is hoe hard ik mij ergerde aan Sophia en Jess. Onze protagonisten zijn, zoals gezegd, tieners en dat is hard te merken. Na hun eerste klungelige kill staan ze dan ook te juichen en te spouwen.
Maar goed, grafisch gezien ziet het spel er niet slecht uit. De tussenfilmpjes waren niet zo grafisch indrukwekkend als sommige andere AAA titels die ik gespeeld heb, maar ze waren zeker ook niet ondermaats. De wereld waarin we spelen ziet er wel heel prachtig uit, en voelt ook enorm aan. Het is de meest interessante Wolfenstein setting, tot nu toe, om in rond te dwalen met vele zijstraatjes om te verkennen. Dankzij de vele collectibles wordt dit ook aangemoedigd, zeker wanneer je op zoek bent naar zilveren munten voor upgrades. Hierover zo meteen wat informatie. Wat voor mij overigens de meeste sfeer bezorgde, waren de “Nu-Wave” Duitse liedjes die her en der te horen waren.
The Fast and Fuhrer-ious
Wie heeft er ooit games zoals “Army of Two” gespeeld? Games waarin je met 2 spelers echt samen moet spelen om het einde te kunnen zien. Je kan in dit spel kiezen om “solo” te spelen terwijl de overgebleven zus bestuurd wordt door de computer, of je kan online spelen (nadat je een Bethesda account hebt aangemaakt) met iemand anders ergens op deze aardbol. Het spel is ook zo gemaakt dat het co-op play in de hand werkt, waardoor je bijna elke deur samen moet opendoen. It get’s old… fast. Het is ook de bedoeling om elkaar zoveel mogelijk te helpen. Je kan elkaar overeind helpen wanneer je levenspunten op 0 staan. Sterven jullie alle twee, dan verliezen jullie een gedeeld leven. Zijn ook deze op, dan is het GAME OVER! Gelukkig kunnen jullie elkaar ook voorzien van specifieke buffs, door middel van een “thumb’s up” en andere signalen als je in elkaars buurt staat.
De nieuwere Wolfenstein games geven je alsmaar meer de keuze om “Stealthy” te spelen en ook hier is daar zeker sprake van. Het wordt zelfs zoveel mogelijk aangemoedigd. Je kan namelijk starten met een skill die je tijdelijk onzichtbaar maakt, waardoor je een Nazi kan benaderen van achter en via een stealth kill af te maken. De zwakkere vijanden dan toch. Want wat dit spel anders maakt dan zijn voorgangers, is ook ineens een grote game changer. Ditmaal zijn er nog meer RPG-invloeden toegevoegd, en kan jij stijgen in level. Ook je vijanden hebben een bepaald level. De lagere level vijanden maai je gemakkelijk neer met kogels of stealth kills, maar soms sta je oog in oog met vijanden waar je amper een deukje in zijn pantser kan maken. Ergens voelt het dan ook vrij frustrerend om met de staart tussen je benen te moeten gaan lopen. Het is een progressie systeem dat niet vreemd is voor Bethesda, kijk maar naar Fallout en Elder Scroll games, maar het voelt toch vreemd in een Wolfenstein game. Wat ook niet helpt, is het feit dat je vijanden mee schalen in level.
Desalniettemin kan de actie er nog steeds hevig aan toe gaan, want de meeste vijanden zijn wel gewoon van jouw kaliber. Je kan op vijanden afsluipen en ze een voor een afmaken, een beetje zoals in Dishonored, of gewoon met de deur in huis vallen en schieten op elke Nazi hufter die zich voor je loop durft wagen. Let er wel op, bepaalde vijanden hebben extra bescherming die zwak zijn voor bepaalde type van kogels. Je kan ook sliden om snel achter een kist of andere objecten dekking te zoeken. En je melee wapen? Deze kan je nog steeds gebruiken om mee te gooien, als je er voldoende van hebt. Uiteraard zijn granaten nog steeds van de partij en kan je als een bad-ass dual wielden met pistolen. Ofja… toch wanneer je deze upgrade hebt gekocht. Dat brengt ons alweer bij het volgende punt.
Growing up to be like daddy!
Wie aan een RPG denkt, denkt vaak ook al aan skill trees en skill points. En jawel, deze zijn ook te vinden in Wolfenstein: Youngblood. Wil je dual wielden met pistolen, dan kan je dit unlocken. Wil je zware wapens oprapen die Supersoldats hebben laten vallen, dan moet je ook dit eerst unlocken. En zo kunnen we nog wel even verder. Veel acties die je normaal gezien gewoon kon doen in vorige games, moet je dus nu verdienen door hoog genoeg in level te zijn én over voldoende skill points te beschikken. Veel verschillende wegen in de straten van Parijs zijn ook bezaaid met locaties waar je niet door kan zonder bepaalde skills. Daarnaast kan je je wapens ook weer upgraden, dit aan de hand van de zilveren munten die overal te vinden zijn. Dit is een absolute must als je lang wil overleven in dit spel want, zoals reeds gezegd, er lopen best wat kogelsponzen rond waarvoor je best een zwaar arsenaal op zak hebt. Met je zilveren munten kan je ook cosmetische aanpassingen aan je power suit doen, zodat je wat unieker kan rondlopen dan met de standaard skins.
Om je nog meer dat RPG gevoel te geven, keer je in het spel vaak terug naar de catacomben waar het verzet zich verstopt. Hier krijg je je missies waarna je via een metro map kan fast travellen naar verschillende locaties om missies te doen. Er zijn ook genoeg optionele missies om je te voorzien van extra experience punten zodat je sneller toegang hebt tot nieuwe skills. Er zijn trouwens geen checkpoints tijdens missies, waardoor doodgaan een extra pijnlijke ervaring is. Wat er ook in de catacomben te vinden is, is misschien voor mij wel het beste uit heel het spel. Er staan 2 arcade cabinets met oldskool Wolfenstein games op. Natuurlijk is dit iets wat ook terugkeert in elke Wolfenstein game, maar toch. Ik heb mij weer heel hard geamuseerd met het uitspelen van de oude klassiekers alvorens ik terug Parijs in ging op jacht naar meer Nazi’s.
Conclusie
Het beste wat ik kan zeggen over Wolfenstein: Youngblood is dat het nog steeds aanvoelt als een Wolfenstein game. De setting en grimmige sfeer zetten nog altijd de toon zoals we gewoon zijn. Het helpt natuurlijk ook dat bijna alles gewoon overgenomen is van Wolfenstein II: The New Colossus. Dat het nog steeds dezelfde engine is van 2 jaar geleden, valt ook goed te zien. Maar toch zijn er genoeg verschillen om het anders te doen voelen. Helaas zijn niet al deze verschillen even leuk, zoals het geforceerde co-op mechanisme en het RPG-systeem waardoor veel acties afgesloten zitten in een skill tree. Je zal dus veel experience punten moeten vergaren om je character sterker te maken en voldoende zilveren munten zoeken om je wapens te upgraden als je een kans wil maken in de straten van Parijs.