De Monster Hunter games kennen al jaren hun grote aantal fans die de games op handen dragen. Hoog tijd, moet men bij EA gedacht hebben, om met ontwikkelaar Koei Tecmo een gooi te doen naar een nog betere game waar het monster jagen centraal staat.
Geloof het of niet maar zelf heb ik nog nooit een Monster Hunter game gespeeld en dus is deze Wild Hearts mijn eerste stap in het genre. Slaagt Wild Hearts er in om me helemaal mee te slepen in het jagen op monsters of hou ik er eerder een monster van een game kater aan over?
Azuma en de Kemono
De game begint na een korte introductie met het aanmaken van je avatar. Dit begint alvast uitstekend want de mogelijkheden tot het aanmaken van jou unieke personage zijn echt wel uitgebreid. Het zal dan ook lang duren, en waarschijnlijk zal het niet gebeuren, tot je net dezelfde avatar als die van jou tegenkomt.
Eenmaal je unieke personage klaar is voor de strijd verken je Azuma en de monsters van dienst, de Kemono. Het jagen op deze Kemono zal toch vooral het belangrijkste zijn tijdens het spelen van Wild Hearts. Koei Tecmo heeft wel een poging gedaan om een verhaal in de game te brengen, maar dit zal door zijn povere presentatie al snel onbelangrijk worden. Later meer hierover.
Karakuri
Gelukkig heb je zelf, als monster jager, enkele handige en broodnodige truken achter de hand om deze, vaak gigantische, Kemono te lijf te gaan. Dit heet met een mooi woord Karakuri. Een soort buitengewone natuurkrachten die er voor zorgt dat je allerhande dingen ter plekke kan bouwen zoals springveren, rappels, blokken om vanuit de hoogte aan te vallen enz. Maar ook handige hulpmiddelen als een work bench of een toren om te Kemono op te sporen behoren tot je arsenaal.
Fijn aan de game is dat je al heel snel in de game heel wat van deze Karakuri ter beschikking hebt. Uiteraard krijg je er gaandeweg steeds meer.
Moeilijkheidsgraad
Al deze Karakuri zijn trouwens geen overbodige luxe, want de uit de klauwen gewassen monsters zijn geen doetjes, meer zelfs, ze zijn best moeilijk te verslaan. Zo ben ik al van bij aanvang van de game meermaals het hiernamaals ingestuurd door één enkele aanval van monstertje lief.
Gelukkig kan je deze monsters ook in co-op met enkele vrienden te lijf gaan of word je bijgestaan door wildvreemde gamers die je klus wat makkelijker maken. Dit geeft eigenlijk ook aan dat het verhaal echt wel ondergeschikt is aan de gameplay. Want de ene keer ga je in je eentje op pad en bij het volgende monster heb je hulp van twee online monster jagers. Hierdoor komen de cutscenes wat raar over als je plots weer in je eentje een dialoog staat te voeren.
Technisch monster
Wild Hearts is niet enkel moeilijk vanwege de sterkte van de Kemono, maar op technisch vlak rammelt het hier en daar stevig in deze game. Het grootste minpunt aan de game vind ik dat je nooit het gevoel krijgt de monsters te raken. Niet makkelijk uit te leggen, maar de game toont je hitpoints als je een monster raakt, maar het voelt alsof je in het ijle ligt te hacken en slashen.
Wat ook niet helpt, is dat de camera regelmatig lastig doet, je vast komt te zitten in het decor of het plots lijkt alsof je de binnenkant van een monster op je scherm ziet omdat deze te dicht “bij het scherm” komt. Deze problemen vallen zelfs nog meer op in co-op wanneer je mede-jagers in het wilde weg lijken te slagen of ze hun Karakuri niet perfect weten in te zetten omdat soms een enkele aanval gevolgd wordt door enkele extra slagen die, door wat lijkt op input lag, volgen na je initiële slag.
Grafisch ook niet top
Helaas weet Wild Hearts ook op grafisch vlak ver van te overtuigen. Met een dichtgeknepen oog heeft de game op sommige momenten iets weg van een afgeslankte Ghost of Tsushima. Maar eenmaal je beide ogen weer opent, lijkt Wild Hearts er al helemaal niet meer op. Niet erg als het een zelf een unieke en mooie wereld weet voor te schotelen, maar… Helaas. Texturen zijn heel simplistisch en komen wazig over.
Deze wazigheid trekt zich wat door naar de gehele game in performance mode. En zelfs in performance mode krijg je af en toe te kampen met frame-drops. Dit valt nog wel te excuseren als je next-gen console ook daadwerkelijk een next-gen grafisch pareltje weet voor te schotelen. Helaas meet Wild Hearts zich niet eens aan heel wat oudere PS4 of Xbox One games en verbleekt het al helemaal bij de knapste games van het last-gen tijdperk.
Conclusie
Wild Hearts heeft me niet weten te overhalen tot de wereld van het Monster jagen. De game is vooral leuk in co-op. Dit omdat de singleplayer best zeer uitdagend kan genoemd worden en frustratie regelmatig de bovenhand weet te nemen. Zeker als je na een lang gevecht toch het loodje legt door een monster dat vanuit het niets bovenop je duikt en jij door de niet altijd even responsieve controls te laat of verkeerd reageert en je weer helemaal opnieuw kan beginnen.
In co-op krijg je iets meer tijd en ruimte om je aanvallen te plannen en je Karakuri in te zetten. Als je via een springveer van een van je kompanen een aanval van een monster weet te ontwijken, daarna een blokkendoos stapelt om vanuit de lucht met je Maul het monster een stevige tik te verkopen dan voelt de game best leuk. Door in co-op te spelen loop je ook niet de hele tijd gezondheidsdrankjes te drinken om je levensbalk weer aan te vullen nadat je bijna het loodje legde na een enkele aanval van een van de Kemono. Voor mij is deze Wild Hearts dan ook een echte co-op game.
Grafisch en technisch mangelt het hier en daar stevig. Frame drops, zelfs in performance mode en dit terwijl de game grafisch heel last-gen oogt. Ook de cutscenes en dialogen ogen en klinken slordig. De verschillende wapens, upgrades maar vooral de Karakuri zorgen er dan wel weer voor dat je op heel wat verschillende manieren de monsters, die er overigens wel goed uitzien, te lijf kan gaan. En ook hier toont de co-op gameplay zich het meest geschikt om al deze middelen samen in te zetten.
Ik was helemaal klaar om de wereld van het monster jagen te ontdekken, maar Wild Hearts heeft me niet over de streep weten te trekken. Voor wie games als Monster Hunter helemaal geweldig vind en graag monsters te lijf gaat in co-op zal deze game vast wel heel wat spelplezier bezorgen.
