Als reviewer moeten we ons ook af en toe eens smijten op de minder bekende titels, en dat doen we bij Gamebrain maar al te graag. Die verdoken pareltjes opzoeken is namelijk een van mijn specialiteiten, ons Miranda zegt dat ook altijd. En ook Free to Play games nemen we wel eens graag onder de loep, dus vandaag heb ik War Theatre: Blood of Winter eens uitgetest voor jullie. Ondertussen de tweede in de reeks van de War Theatre franchise.
Join the War Theatre
War Theatre: Blood of Winter is eigenlijk in september 2019 al uitgekomen maar sinds april heeft deze game ook een PS5 upgrade gekregen, dus voor mij de ideale gelegenheid om eens na te gaan of dit eigenlijk wel de moeite was. Toen ik de game opstartte kreeg ik eerder het gevoel dat ik een veredelde mobile game aan het spelen was en vroeg ik me af waarom dit in godsnaam een console versie nodig had, laat staan een PS5 upgrade. De upgrade an sich is dan ook vrij tot zeer nutteloos op grafisch vlak, maar deze editie bevat wel alle DLC en de Legacy mode. Waar je de volledige campaign van de eerste War Theatre game kan doorspelen. Het verhaal van de campaign daarentegen is dan weer volledig verwaarloosbaar en brengt geen meerwaarde aan de game. De basis editie van de game is volledig gratis en de upgrade kost je ongeveer 5 euro. Door de upgrade heb je ook meteen toegang tot alle speelbare heroes. Het feit dat deze game te spelen is op console ben ik na een tijdje wel beginnen te appreciëren. De controls zaten best goed en voelde allemaal heel ‘snappy’ met weinig tot geen input delay.
Strategy & Repetitiveness
Voor diegene die War Theatre nog niet kennen: dit is een strategisch spel met RPG-elementen. Je hebt een tiental verschillende units die je doorheen de map kan verplaatsen om je doel te bereiken. Het doel zelf is redelijk recht voor de raap. Ofwel moet je alle vijanden op de map verslaan ofwel alle safehouses op de map veroveren. Als laatste kan je ook één specifiek target hebben dat je moet verslaan. Elk team heeft dan ook altijd 1 hero op de map staan met speciale vaardigheden en is bij uitstek ook de sterkste van heel je team. Elk team speelt ieders om beurt met het verplaatsen van je units op de map en vervolgens aan te vallen. Zo heeft elke unit zijn eigen manier van verplaatsen en aanvallen. Een Spy kan zich bijvoorbeeld veel verder verplaatsen en de buurt gaan verkennen maar is dan weer veel zwakker in de aanval. Tanks daarentegen zijn dan weer veel sterker, maar kunnen zich minder ver verplaatsen. Tijdens het aanvallen kan je kiezen wie je net wil aanvallen en hoeveel procent damage je zal doen. Als je te dichtbij staat kan je je ook aan een counter aanval verwachten, ook dat percentage is zichtbaar. Ook de omgeving kan je in je voordeel gebruiken, door in een bos te gaan staan wordt deze unit onzichtbaar voor de tegenstander tot hij letterlijk tegen je aanloopt. En zo heeft elk stukje op de map zoals ruïnes, bomen en prikkeldraad zijn voor- en nadelen.
Met zo één level uit te spelen ben je toch al direct een uur zoet en dat stak me op den duur ook wel een beetje tegen. De game wordt na een tijdje best repetitief en elk level is vrijwel hetzelfde. Wel speel je elk level enkele perks vrij die je een voordeel kunnen opleveren in de volgende levels. Op de map zijn ook heel wat safehouses te veroveren en factories. Factories kan je gebruiken om nieuwe units aan te kopen en hoe meer safe houses je hebt, hoe meer geld je krijgt aan het begin van je beurt. Maar dat maakt wel dat als je 3 units hebt kunnen vernietigen tijdens je beurt dat de tegenstander er misschien terug 6 op het bord zet en zo blijf je bezig natuurlijk. Beetje bij beetje geraak je wel verder, maar het duurt allemaal ontzettend lang. Ik denk dat dit eerder te maken zal hebben omdat de game niet veel meer te bieden heeft dan dit en dus de matchen op die manier weet uit te rekken. Wat ik wel ontzettend cool vond, is het design van de heroes en units eens ze in battle mode gaan. Elke keer als je aanval initieert zie je de units effectief tegen elkaar vechten en zien ze er meteen helemaal anders uit dan op de map. Daar lijken ze eerder op oorlogsversies van een Pokémon game. Je kan trouwens het ook online opnemen tegen andere spelers, maar het leek er een beetje op dat ik precies de enige was die dit eens wou proberen aangezien ik geen enkele match kon vinden.
Conclusie
War Theatre: Blood of Winter is op zich een leuke en interessant uitziende strategische game maar wordt na een tijdje wel heel repetitief. Ook wat jammer dat de drie gamemodes die de game aanbiedt eigenlijk niet veel verander aan de match op zich, je speelt eigenlijk altijd hetzelfde. Of ik ben natuurlijk oerdom en denk niet genoeg strategisch na. Hoewel het menu een grafische verschrikking is, is de game zelf wel aangenaam om naar te kijken met zijn uitgesproken design en kleurenpalet. Ook de controls op console spelen best wel vlotjes, wat ik niet per se verwacht had. Als Free to Play game kan ik de game op zich wel aanrader, als betalende game dan weer eerder niet. You either love it or hate it.