Vampieren duiken geregeld wel eens op in media zoals films en games, en niet altijd als de slechteriken of vijanden. In Vampire: The Masquerade – Swansong is dat ook het geval, want wij mogen ons onder de vampieren begeven in een verhaalgerichte RPG van Big Bad Wolf Studio. Kom met me mee, in de schaduw van de nacht, om te achterhalen of deze game een bloedstollende ervaring weet neer te zetten of eerder het bloed vanonder de nagels weet te halen.
Welcome to Boston
Het verhaal begint met een kleine introductie, over dat vampieren onder de gewone mensen wandelen. Zonder het te weten hebben de mensen mee geholpen aan het bouwen van hun steden, het vechten van hun oorlogen en het stillen van hun honger. De vampieren zitten onderling in rivaliserende bendes, de grootste hiervan is de “Camarilla”. Deze bende dwingt de “Masquerade” af, een globale samenzwering om het bestaan van vampiers geheim te houden. Het breken van de “Masquerade” wordt bestraft met de dood. Deze game spitst zich toe op de vampieren in Boston die, onder de leiding van de “Prins” Hazel Iversen, een fragiel pact hebben gevormd met “Blood Sorcerers”. We zien daarna enkele flitsen van een bloedbad dat zich heeft afgespeeld op een feestje in Boston, waarna code rood werd afgekondigd. Dit wil zeggen dat alle vampieren in gevaar zijn en zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde safehouse moeten gaan.
Daar begint het verhaal voor ons en krijgen we Emem onder de knoppen, een van de 3 speelbare personages met elk hun eigen kenmerken, vaardigheden en disciplines waardoor het verhaal zich ook in drie verschillende paden gaat opsplitsen die elkaar niet beïnvloeden, maar wel op onverwachte manieren weer samenkomen. Grafisch ziet de game er niet overweldigend uit. Daarmee wil ik niet zeggen dat het er zodanig slecht uit ziet dat het mij constant zit af te leiden, maar het is toch bij momenten wat ondermaats als je het vergelijkt met andere titels die de laatste tijd zijn uitgekomen en het voelt hierdoor een beetje als een budget game aan. Gelukkig helpt de soundtrack wat om het verhaal kracht bij te zetten, wat de sterkte van de game is.
Getting hungry
Wat gameplay betreft, zitten we hier met een vrij slow-paced avontuur waar je voornamelijk rondwandelt in de verschillende gebieden en op zoek gaat naar bepaalde sporen of personen om het verhaal verder te doen gaan. Hiervoor ga je ook heel vaak conversaties moeten aangaan met andere personages en je skills gebruiken om bijvoorbeeld sloten open te maken of computers te hacken. Hiervoor heeft elk personage zijn eigen skilltree en kan je experience punten verdienen per chapter die je dan kan gebruiken om je skills en attributen te upgraden. Per character kies je eerst een profiel welke je attributen en skills al gedeeltelijk inrichten, gaande van een “Investigator” tot een “Jack of All Trades”. Attributen omvangen je fysieke, sociale en mentale kunnen en je skills vallen onder de dialoog, verkenning of kennis groepen. Dit is dus voor de drie characters hetzelfde, maar ze delen de upgrades logischerwijze niet. Het is belangrijk om je punten goed te verdelen en niet een bepaalde skill of attribuut op het hoogste level te krijgen. Hierdoor ga je bepaalde opties in dialogen niet kunnen kiezen en zal je geregeld vast komen te zitten waardoor je noodgedwongen je vampier krachten zal moeten aanspreken.
Deze opties herken je gemakkelijk, omdat er een symbool bij staat dat aangeeft dat je character hierdoor meer honger krijgt. Krijg je te veel honger, dan zal je de dichtstbijzijnde mens aanvallen en zo de “Masquerade” verbreken, wat dus het einde voor jou betekent. Meestal kan je wel een mens vinden die je gedeeltelijk kan leeg zuigen in een locatie uit het zicht van anderen, maar vaak zal je moeten terugvallen op ratten waardoor je aanzien bij andere vampieren stevig daalt. Je vampierkrachten voelen daardoor dus vooral aan als noodoplossingen. Voor de andere oplossingen, en voor het hacken of onderzoeken van bepaalde objecten, moet je focus gebruiken. Zonder focus ga je heel weinig kunnen doen, en je kan deze enkel aanvullen met bepaalde voorwerpen of door bepaalde conversaties te voeren en de juiste antwoorden te geven. Je kan focus ook gebruiken om je slaagkansen voor bepaalde acties te verhogen, maar je tegenpartij kan dit in veel gevallen ook doen waardoor de uitkomst vaak hopen is op het beste.
Now you see me…
Doordat voorgaande skills en speelstijl gelijk is voor de drie personages, heb je niet echt het gevoel met unieke characters bezig te zijn. Gelukkig hebben ze elk wel nog een andere kracht die wel uniek is. Zo kan Galeb geen schade oplopen en specifieke personen opsporen aan de hand van hun aura. Leysha kan zichzelf onzichtbaar maken of door middel van illusies zich vermommen en gemakkelijk infiltreren waar nodig. Tenslotte hebben we nog Emem, zij kan teleporteren om zo alternatieve routes te vinden en gebieden te onderzoeken die anders niet bereikbaar zouden zijn.
Het is in de momenten, waar je de vrijheid krijgt om rond te snuffelen en deze unieke krachten te gebruiken, dat het spel het interessantst is naar mijn mening. Er is geen tijdsdruk en je mag naar hartenlust onderzoeken en met andere personages in conversatie gaan. Helaas zit hier ook een groot minpunt, want er zijn momenten dat je frustrerend lang aan het rondzoeken bent naar je volgende doel zonder dat er duidelijke hints zijn. Hier zou het handig zijn moesten er meer personages zijn die duidelijke informatie zouden geven of items die je focus aanvullen zodat je niet lukraak blijft ronddwalen omdat je die ene kluis niet kan openbreken en je dan maar op goed geluk de juiste code ingeeft.
Conclusie
Vampire: The Masquerade – Swansong heeft potentieel om een interessante game te zijn. Niet alle games moeten bomvol actie zitten, soms is het voldoende om een ijzersterk verhaal te hebben waar je rustig doorheen gaat en waar je acties belangrijk genoeg zijn om het verhaal te sturen in bepaalde richtingen. Door het gebruik van RPG-elementen die je ook in tabletop RPG’s vindt, zoals bij Dungeons & Dragons, heb je de mogelijkheid om dialogen interessante wendingen te geven en de speler heel wat interactie te geven in de wereld rondom. Helaas voelt het niet voldoende uitgewerkt hier en voelt de gameplay soms wat platjes en frustrerend aan, zeker als je doelloos aan het ronddwalen bent. Gelukkig is het verhaal interessant genoeg en, dankzij zijn vijftien verschillende eindes, kan je heel wat uren spenderen in deze game. Of je echter na je eerste playthrough voldoende zin hebt om de overige eindes te ontdekken…
