Wat krijg je als je een visual novel combineert met het strategic RPG-genre zoals Fire Emblem, Final Fantsy Tactics of Vandal Hearts met de visuele stijl van Octopath Traveller? Spoiler alert, het is Triangle Strategy natuurlijk! Na de gratis demo een hele tijd geleden al gespeeld te hebben keek ik toch wel uit naar de rest van het spel, want we hebben hier toch wel een vrij aparte game in onze handen.
Don’t be salty
Triangle Strategy speelt zich af op het continent Norzelia, waar zo een dertig jaar geleden een zware oorlog woedde tussen drie grootmachten. Deze drie waren Glenbrook, Aesfrost en Hyzante en zoals het meestal gaat in oorlogen draait het ook hier om bepaalde grondstoffen waar men over vecht. In dit geval over ijzer en zout. Uiteindelijk wordt er een pact gevorm tussen de drie naties, worden de grondstoffen gedeeld en heerst er vrede. Helaas duren mooie liedjes nooit lang, en dat zullen onze protagonisten helaas vrij snel ondervinden. Wij volgen Serenoa Wolffort, de zoon van het leider van het machtige Wolffort, die op het punt staat om te trouwen met Frederica Aesfrost. We ontmoeten ook al vrij snel Serenoa’s beste vriend, prins Roland, waarna in hoog tempo nog enkele personen zich aansluiten bij je genootschap. Ik wil niet te veel over het verhaal uit de doeken doen, want het is in principe het centrale punt van de game. Ik zou bijna zeggen het hoogtepunt, maar hoe interessant de opzet van dit verhaal vol politieke intriges en andere zware topics ook is, er waren zeker ook mindere momenten. Het waren dus vooral de strategische gevechten die voor mij de reden waren dat ik bleef doorspelen.
Tip the scales
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik mij niet onmiddellijk aan zo een story heavy game had verwacht. Zoals ik in de introductie al aanhaalde, speelt het spel ergens grotendeels als een visual novel waar het verhaal in veel detail uit de doeken wordt gedaan. Er zijn ook heel wat momenten waar je optionele verhaal segmenten kan bekijken die het vooral de wereld en diens inwonenden verder uitdiepen, maar ze zijn dus absoluut niet nodig om het spel uit te spelen. Vaak zal je ook vrij mogen rondlopen en praten met de aanwezige mensen om Serenoa’s overtuigingen te versterken en om extra dialoogopties te unlocken die je nodig zal hebben wanneer je samen met je bondgenoten voor een keuze zal worden gesteld. Afhankelijk van welk pad je zelf wil, zal je je bondgenoten moeten overtuigen om voor een bepaalde actie te kiezen, want je legt uiteindelijk de beslissing in hun handen op een democratische manier. Ieder van hun heeft namelijk een munt gekregen die ze in een weegschaal leggen, om zo hun keuze te laten reflecteren. Dit zorgt er trouwens voor dat het verhaal een heel andere kant kan opgaan en je dus heel verschillende playthroughs kan hebben.
Filling the roster
De keuzes die je maakt en sommige van de gesprekken die je voert in de momenten dat je vrij mag rondlopen, ontdekken en praten met de mensen die zich in de huidige locatie bevinden zorgen er voor dat je nieuwe characters kan toevoegen aan je kleine leger. Dit is in de vorm van kleine events waar je een achtergrondverhaal rond deze character te zien krijgt, waarna deze je leger vervoegt. Er zijn heel wat interessante personen die zich bij je scharen, maar toch bleef ik steevast teruggrijpen naar specifieke units die ik al sinds het begin bij me had. Uiteraard is Serenoa altijd van de partij, maar ook Roland met zijn speer is een handige unit omdat hij twee vijanden die achter elkaar staan tegelijk kan aanvallen. Ook Frederica, en later een andere magiër, nam ik steeds mee om elementale magie te kunnen gebruiken en zelfs het terrein te bevriezen of juist ontdooien en olie in lichterlaaie te zetten. Tenslotte had ik nog een vaste healer en iemand die mijn team van buffs kon voorzien.
Zelf heb ik de game op de “Normal” moeilijkheidsgraad gespeeld en ik moet toegeven dat er toch wel wat gevechten waren waar ik even gezweet heb. Geregeld zat ik toch wat levels onder de aangeraden grens en de reden daarvoor is dat je spaarzaam experience punten opbouwt, door acties te ondernemen in gevechten. Om een level te stijgen moet je steeds 100 XP vergaren, en per actie krijg je een bepaald aantal XP. Hoeveel je krijgt is vooral afhankelijk van hoe sterk je tegenstand is. Later in het spel kan je “mock battles” starten vanuit je kamp, en deze kunnen van erg lage levels zijn waardoor je maar 1 of 2 XP per actie verdient. In je kamp kan je trouwens ook per unit je wapen upgraden en andere zaken zoals je levenspunten. Nieuwe wapenuitrusting kan je niet kopen, wel kan je items kopen om te gebruiken tijdens de gevechten zoals helende voorwerpen. Elke unit kan ook 2 keer stijgen in rank, een soort van evolutie als het ware, nadat ze level 10 en 20 behaald hebben en je een specifiek item op zak hebt. Dit deed me vooral enorm had denken aan Vandal Hearts, voor de paar enkelingen die deze PS1 game kennen.
Conclusie
Eerlijk, het is erg moeilijk om deze game blindelings aan te raden aan fans van het tactical RPG genre. De mechanics zijn enorm goed uitgewerkt en de gevechten zijn altijd een genot om te spelen. Vaak duurde het echter een hele tijd, soms wel een uur of langer, vooraleer je aan het volgende gevecht kan deelnemen. Zolang je dit beseft en graag door een visual novel leest en speelt, heb je hier een erg leuke en diverse game in handen met een interessant verhaal. Ook je keuzes maken een verschil en kan tot verschillende paden leiden als je meerdere playthroughs doet, wat gestimuleerd wordt door de “New Game +” mogelijkheid.
Nog niet overtuigd? Dan kan je altijd de demo eens downloaden en de eerste 3, van de 19, hoofdstukken al eens spelen.
