The Texas Chain Saw Massacre. Een franchise die bij de meeste mensen toch wel een belletje doet rinkelen en persoonlijk tot één van mijn favoriete horrorfilms behoort. Sinds 1974 zijn er al 9 films uitgekomen, een boek, een graphic novel, verschillende comics en zelfs een videospel dat in 1983 op de Atari 2600 te spelen was. Exact 40 jaar later worden we nogmaals verwend met een nieuw spel, deze keer in de stijl van Dead By Daylight. Of deze de populariteit van de franchise kan evenaren, lees je hieronder.
Welcome to Texas
Voor de jongere gamers onder ons, voor wie dit de eerste keer is dat ze in contact komen met Leatherface en de familie Sawyers (in de latere reboots veranderd naar Hewitts). Het spel volgt het verhaal van de 1974 film, waarbij vijf jongeren een roadtrip maken doorheen Texas. Wanneer ze een slachthuis in “the middle of nowhere” passeren en een lifter meepakken, begint hun ellende. Zo worden ze opgepakt door de Sawyers, een familie van kannibalistische slachters en seriemoordenaars. Vanaf hier neem jij het over. Kruip in de huid van moordenaar of slachtoffer en vecht of vlucht je weg door één van de drie bekende filmlocaties.
Kill or be killed
Zoals eerder vermeld speelt het spel net zoals de welbekende Dead By Daylight. Het enig grote verschil is dat je hier niet moet proberen te ontsnappen uit de klauwen van één moordenaar, maar van drie. Je speelt dus in een server van zeven mensen. Vier victims die moeten proberen ontsnappen en drie leden van die familie die hun opjagen. Na x-aantal uren te spelen was het voor mij al heel duidelijk dat ik beter in de huid van een moordenaar stap, dan dat ik moet proberen te ontsnappen ( op het moment van schrijven nog steeds niet gelukt). De drie moordenaars zorgen voor een grotere moeilijkheidsgraad waardoor een goede communicatie van groot belang is. Naast de goede communicatie bevat elk personage ook over een aantal skills en perks die je kan laten levelen door te spelen. Zo kan survivor Connie bijvoorbeeld met haar Focused ability sloten openmaken in een mum van tijd. Maar opgepast, want niet alleen de survivors hebben dit voordeel. Ook elke moordenaar komt met zijn eigen skill en perks. Zo kan je bijvoorbeeld als Johnny de voetstappen van de slachtoffers voor een bepaalde tijd volgen. Wie probeert te ontsnappen zal dus vooral veel geduld moeten kunnen uitoefenen en hopen dat je niet achter gelaten wordt door je lotgenoten.
Dag en nacht verschil
Hoewel het spel maar uit drie verschillende mappen bestaat, heeft elke map een dag en nacht versie. En wie denkt dat een beetje duisternis geen groot verschil maakt, mag nog eens raden. De makers zijn er in geslaagd om ervoor te zorgen dat zowel de dag- als nachtversie een verschillende vorm van spanning geeft. Wanneer je moet rondsluipen in vol daglicht voel je je enorm blootgesteld. In het donker is dan weer elke schaduw verdacht en raak je snel gedesoriënteerd. Paniekerig weg proberen sluipen om steeds weer in dezelfde kamer uit te komen, drijft de spanning alleen hoger. Wanneer je dan nog is achtervolgd wordt door drie moordenaars kan het wel is gebeuren dat het volume van je stem weer net iets te luid wordt voor een gezellig avondje gamen (sorry buren).
In het begin had ik niet echt het gevoel dat er meer mappen nodig waren, aangezien ze allemaal de nodige sfeer en spanning hadden. Maar na elke map voor de zoveelste keer gespeeld te hebben, begint alles net te bekend te worden. De spanning is nog steeds te snijden, maar je weet al sneller waar je naartoe moet, en begin je zelfs in het donker alle obstakels te ontwijken. De objecten die je nodig hebt om te ontsnappen spawnen random, maar op dezelfde locaties. Overlevers kunnen hier een voordeel in hebben, aangezien ze elkaar kunnen volgen, terwijl de moordenaars zich beter verspreiden. Als spelers te vaak dezelfde strategieën gaan toepassen zal de andere partij hier om den duur uit leren. Als er bijvoorbeeld een bepaalde ontsnapping strategie heel populair wordt kunnen de moordenaar zich hier aan aanpassen en hun eigen plannen bedenken.
Technische aspecten
Op het deja-vu gevoel na, dat je krijgt na uren en uren te spelen, ziet en voelt het spel wel heel goed. Tijdens de dagmaps zie je alle details die de makers erin hebben gestoken en tijdens de nacht vloek je op het zoveelste detail (tafel) waar je weeral tegenaan loopt. De spanning is en blijft nog altijd te snijden. Zeker wanneer je elke keer net iets dichter bij een exit komt. Na sommige zenuwslopende games voel je dat je brein gewoon even een pauze nodig heeft. Het uitgebreide levelsysteem en skills zorgen voor voldoende variatie om verder te spelen aangezien deze voor alle characters verschillen. Je moet hierin keuzes maken aangezien kiezen voor een bepaalde tak in de skilltree een andere zal afsluiten. Gelukkig is er ook de optie om verschillende loadouts samen te stellen waardoor je snel kan schakelen in de gamelobby. Als je favoriete moordenaar of overlever al ingenomen is door een andere speler kan je ook altijd verzoeken om te ruilen.
Conclusie
The Texas Chain Saw Massacre is er zeker in geslaagd om de spanning van de films over te brengen naar het spel, hoewel het grotendeels aan de spelers zelf ligt. De locaties die ze gebruiken zijn direct herkenbaar voor wie de film heeft gezien. Voor wie de film niet heeft gezien heb ik één tip en dat is “Kijken”. Het spel komt op die manier nog meer tot zijn recht. Fans van Dead By Daylight gaan zich met deze game zeker kunnen amuseren. Maar ook voor de nieuwelingen in het genre is deze game een aanrader. Het is geen moeilijk spel en je bent er zo mee weg. Ik hoop alleen dat ze binnenkort wat nieuwe content gaan toevoegen, zoals een nieuwe locatie of wat extra cosmetics voor de personages. Anders vrees ik dat het al snel te repetitief wordt.
