Sinds enkele dagen kan je naar de cinema en de nieuwe Super Mario Bros. film gaan bekijken. Als enorme Nintendo, en bij extensie ook Super Mario, fanaat zat ik hier al maanden naar uit te kijken, al sinds het eerste moment tijdens de Nintendo direct van september 2021. Dat is een hele lange tijd om hyped te zijn en om, soms wat te hoge, verwachtingen te scheppen en dit zorgt vaak voor teleurstellingen. Gelukkig heb ik over de jaren geleerd om verantwoordelijk te hypen en mijn verwachtingen in toom te houden. Gelukkig wist de Super Mario Bros. film mijn verwachtingen in te lossen en daar zelfs wat over te gaan!
A Star is born
Uiteraard wil ik niet te veel over het verhaal uit de doeken doen, maar de Mario games staan ook niet bekend om hun diepgaand verhaal. Veel verder dan “red de prinses” of iets in die aard gaat het zelden, en dat is voor deze film hetzelfde. We beginnen ons verhaal echter in Brooklyn waar we de gebroeders Mario aantreffen die doen waar ze het best in zijn, namelijk hun beroep als loodgieter uitoefenen. Echter gebeurt er iets waardoor ze, via de iconische groene buis, terechtkomen in de magische plek die alle fans wel kennen: “Mushroom Kingdom”. We weten ook al dat Bowser, onze grote slechterik die in het Engels vertolkt wordt door Jack Black, de Super Star heeft weten te veroveren en daarmee het paddenstoelen-koninkrijk wil veroveren, of op zijn minst het hart van Princess Peach. En zo komen wij in een doldwaas avontuur terecht dat tot de verbeelding van zowel fans van de games als nieuwkomers weet te spreken.
Peaches, peaches, peaches!
Jack Black zijn vertolking van Bowser is een van de meest geniale castings die ik in lange tijd heb gezien, maar ook de neerzetting van Mario door Chris Pratt kon ik zeker wel smaken. Oké, het is geen Lou Albano (voor de mensen die nog niet oud genoeg zijn of destijds de Super Mario Bros. Super Show niet gezien hebben op de Wakkere Wekker van VT4, Lou Albano deed daar de stem van de geanimeerde Mario maar speelde ook Mario in de live-action stukjes) of Charles Martinet (de stemacteur van meerder Mario personages in de games, maar hij heeft wel een rolletje in de film) maar hij brengt de rol met volle overgave waardoor ik op geen enkel moment het gevoel kreeg een “verkeerde” Mario te zien of horen. De rest van de cast heeft ook alles gegeven om elk personage tot leven te brengen, hoewel sommige rollen het voor mij iets minder deden, zoals Cranky en Donkey Kong. Toch heb ik op geen enkel moment mij geërgerd aan een personage, diens stemacteur of dialogen.
It’s on like Donkey Kong
Wie ooit de live-action Super Mario Bros. film uit 1993 gezien heeft, zal wellicht nog weten dat die film niet zo een succes was. Zelf heb ik wel genoten van de film voor wat het was en probeerde te doen, maar de dystopische en cyberpunk-achtige wereld was niet hetgeen de mensen wilden zien van een Mario film en het script was ook in de verste verte niet iets wat ooit in een Mario game zou plaatsvinden. Deze film beloofde al in zijn trailers om een heel andere toon neer te zetten, maar toch moet ik eerlijk bekennen dat ik wel wat sceptisch was voor het script, aangezien deze geschreven werd door Matthew Fogel, dezelfde persoon die Minions: Rise of Gru schreef. Niet dat ik die film slecht vond, maar veel van de grappen en situaties zijn iets té slapstick-heavy en bepaalde humor is vrij plat, iets wat in de meeste Minions films terugkomt en waar ik voor vreesde dat Matthew dit ook in de film zou verwerken, maar gelukkig was dat hier niet echt het geval. De interactie tussen de personages is bij momenten aandoenlijk om te zien en de grappen weten meestal wel de juiste snaar te raken, ook al zijn er enkele die een wenkbrauw omhoog weten te krijgen. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat het vooral voor kinderen gemaakt is, maar ze zijn er dus in geslaagd het ook interessant te houden voor het volwassen publiek.
Rainbow Road
Het feit dat Illumination de animaties verzorgde, gaf me dan vanaf het begin al heel veel hoop omdat hun films er steeds enorm goed uit zien. En dat was hier dan ook niet anders. Elke scène “leefde” gewoon en er viel zoveel te zien. Met de hoeveelheid aan details denk ik dat ik de film nog een paar keer zal moeten kijken om elk detail gezien te hebben. Voor de fans is het van begin to eind genieten dankzij de vele kleine easter eggs, zowel in de soundtrack die barst van de bekende en nostalgische deuntjes uit de games to heel wat kleine verwijzingen in zowat elke scène. Zo merkte ik op dat op een piano “Ludwig von Beethoven” stond, was er een Jumpman arcade kast aanwezig, kon je het personage uit Balloon Fight op een uithangbord zien of was er een moment waar een Toad een NES spel vast had die niet goed werkte waarop de verkoper zei om er in te blazen, om maar enkele verwijzingen te noemen. Maar niet alle verwijzingen zijn zo subtiel, zo is er de omgeving met Donkey Kong die uit de gelijknamige game gehaald werd, of het moment dat Mario Kart erin verweven wordt. Geniaal gewoonweg!
Conclusie
Ik zou nog zoveel meer willen vertellen over de Super Mario Bros. film, maar het is gewoonweg beter om zelf te gaan kijken. Hoe dan ook zal je de hele film kunnen genieten van een fantastisch mooi ogende tekenfilm die zowel de jongste als de oudste onder ons zal weten te boeien tot ver na de credits. Fans van de games gaan hun hart kunnen ophalen bij de vele leuke verwijzingen terwijl deze niet noodzakelijk zijn om te kunnen genieten van de rest van de film. Ik ben er overigens helemaal van overtuigd dat er zeker nog een vervolg zal komen, en ik zal dan waarschijnlijk even enthousiast erover zijn als nu.
