The Medium

The Medium
The Medium
Release Datum:Genre:Platform:, Ontwikkelaar:Uitgever:Getest op:

The Medium is één van de eerste console exclusives voor de Xbox Series X|S. Het is een  psychologische horror-game gemaakt door Bloober team, die ook al verantwoordelijk waren voor Blair Witch, Layers of Fear 1 & 2 en Observer. Telkens games die allemaal onder hetzelfde genre vallen. Dus Bloober team heeft alvast veel ervaring in deze stijl van games. Als horror liefhebber was mijn interesse alvast opgewekt, vol ongeduld heb ik zitten wachten op deze titel. Groot was dan ook mijn enthousiasme wanneer ik eindelijk mijn tanden kon zetten in deze game.

De laatste jaren hebben Horror games mij helaas niet vaak kunnen verlekkeren voor wat ze te bieden hadden.  Vermoedelijk ben ik iets te verwend geraakt in het genre, of waren mijn verwachtingen telkens veel te hoog.  The Medium wist echter vanaf de eerste trailer mij aan te trekken dankzij de verrassende insteek met de twee aparte werelden waarin je tegelijkertijd kan bestaan en navigeren. Het indrukwekkende hieraan is dat de game in feite twee werelden tegelijkertijd aan het renderen is. Iets wat duidelijk niet, of amper mogelijk zou zijn op de vorige generatie consoles.

Resident Hills

Ondanks mijn enthousiasme en het uitkijken naar deze Xbox exclusive, wist deze mij aanvankelijk niet meteen te overtuigen. Hoewel het hier duidelijk om een current-gen game gaat, voelt deze in het begin zeer ouderwets aan. Denk bijvoorbeeld aan de vaste camera stand punten en de soms wat houterige bewegingen van de personages.  Desalniettemin wende dit vrij snel, en voelde het na een tijdje niet meer ouderwets aan, maar eerder als een ode aan de Resident Evil en Silent Hill games van weleer.  Meer dan dat zelfs, deze manier van de game te presenteren draagt in mijn ogen zelfs enorm bij aan de sfeer die deze game wil neerzetten.  Het teleurgestelde gevoel maakte hierdoor toch snel plaats voor een zeer enthousiast gevoel, want niet veel later werd ik volledig in de game gezogen.

Mijn eerste teleurgestelde indruk was vooral te danken aan de manier van spelen, waaraan ik weer even moest wennen, en het feit dat personages niet meteen geweldig mooi oogden. Ze zien er zeker niet slecht uit, maar ik heb op de vorige generatie mooier weergegeven personages gezien. Ze voelen een beetje flets en houterig aan. Af en toe voelden ze ook niet uniform aan met de wereld, want de omgevingen zijn wel prachtig weergegeven.  Zelden heb ik landschappen gezien die zo realistisch en sfeervol aanvoelden als in deze game. Zo heb ik nog nooit eerder bossen gezien die zo prachtig weergegeven werden en zo echt aanvoelden als in The Medium. Het totaalplaatje van deze omgeving klopte volledig. Nergens had ik het gevoel dat ik een boom twee keer tegenkwam, zelfs takken die op de grond lagen voelden zeer natuurlijk aan, alsof ze degelijk daar gevallen zijn, en niet zomaar geplaatst zijn om een scene te creëren.  Hierdoor kreeg je meteen zin om heel de omgeving te gaan verkennen.

Jammer dat de game erg lineair is, want ik had zeer graag op verkenning gegaan in deze wereld. Het is wel iets wat je met eigen ogen moet aanschouwen, want de screenshots laten absoluut niet zien hoe indrukwekkend deze wereld is op een 4K tv met HDR.  Ik ben meermaals even blijven staan met mijn personage, om even deze wereld te bewonderen. Een prestatie waarin niet veel ontwikkelaars slagen.

Marianne

Naast de mooie wereld bevat de game ook een boeiend verhaaltje. The Medium speelt zich af in Krakow, Polen. Dit net voor de eeuwwisseling in het jaar 1999.  Marianne, ons hoofdpersonage van dienst krijgt een mysterieus telefoontje van een zekere Thomas, waarna ze op onderzoek trekt in het verlaten Niwa Resort. Een hotel dat door de jaren heen herleid is tot een spookhuis.  Dit is iets waarvoor Marianne haar hand niet omdraait, want ze is tenslotte een Medium. Dit betekent dat ze effectief kan communiceren met de doden, en ook het dodenrijk kan waarnemen. Gaandeweg kom je meer te weten over wat er gebeurd is in dit voormalige hotel en hoe het een spookhuis is geworden. Ook zal je meer en meer te weten komen over jezelf, en haar jeugd, waar ze door omstandigheden toch wel enkele belangrijke details uit is vergeten.  Het zorgt voor enkele interessante momenten en plot-twists, waardoor ik althans van het begin tot het einde geboeid bleef door het verhaal.  Verwacht natuurlijk geen verhaal dat waardig is voor een Pulitzerprijs, maar vervelen zal het niet snel gaan doen.

I see dead people

De belangrijkste insteek van de game is natuurlijk het feit dat Marianne, een Medium is. Hier wordt op gebied van gameplay dan ook uitgebreid gebruik van gemaakt. Vooral dit feit maakt van de game een interessante belevenis. Het gebeurt regelmatig dat de game zich opsplitst in zowel de echte wereld, als de doden wereld. Dit gebeurt door middel van een split-screen-presentatie, waarbij je tegelijkertijd zowel de echte als de dodenwereld zelf kan zien.  Dit is vooral indrukwekkend omdat de game hierdoor effectief twee werelden moet renderen, iets wat op de vorige-generatie consoles nog niet mogelijk zou zijn. Althans niet met een stabiele framerate. Iets waar deze game bijzonder goed in slaagt.

Door de game op deze manier weer te geven kan je Marianne zien zoals jij dat als gewone sterveling zou doen, en zoals ze zelf de dodenwereld kan aanschouwen. Hierdoor zie je haar op het ene scherm tegen onzichtbare wezens spreken, terwijl je in het tweede scherm haar degelijk met een persoon ziet communiceren.  Het is een geweldig idee dat enorm bijdraagt tot de sfeer en belevenis van de game. Niet alleen in zulke scenes wordt er hier goed gebruik van gemaakt, ook de gameplay draait hier rond.

Out of body experience

In de dodenwereld ziet de game er enorm vervallen uit, alsof er een apocalypse heeft plaatsgevonden.  Hierdoor voelen de omgevingen heel anders aan, dan die je in de echte wereld zal zien. Alles ziet er hierdoor heel griezelig uit, onder andere dankzij goed gebruik van geluid voelt deze wereld daarnaast ook nog eens zeer dreigend aan. Het splitsen van de game in twee werelden heeft natuurlijk ook nog een belang op de gameplay. Je zal bepaalde situaties en puzzels moeten oplossen door handig gebruik te maken van deze twee werelden.

Het zal meermaals voorvallen dat een doorgang afgesloten is in de ene wereld, maar niet in de andere. Vaak zal je in één van de werelden een sleutel of object moeten zoeken, om zo een doorgang te unlocken in de andere wereld.  Deze items zijn niet altijd aanwezig in de andere wereld, waardoor je goed gebruik moet maken van haar mogelijkheden.  Soms zal het ook voorvallen dat er geen optie lijkt te zijn om verder te raken. Dit omdat een pad geblokkeerd is in de echte wereld  doordat er bijvoorbeeld daar een muur staat, maar niet in het dodenrijk. Dit kan, je makkelijk oplossen door even uit je lichaam te treden. Hierdoor blijft je echte lichaam achter, en kan je enkel door het dodenrijk voortbewegen.  Hierdoor kan je bijvoorbeeld een geheime schakelaar activeren om zo een geheime gang te unlocken, waardoor ze in de echte wereld wel verder kan raken.

Let echter wel op, want je kan niet oneindig uit je lichaam treden. Je lichaam, of je ziel in feite, zal langzaamaan beginnen te vervagen. Vervaagt deze volledig, is het game over, want dit betekent dat je echte lichaam sterft omdat je te lang uitgetreden bent.  Hierdoor moet je steeds je acties goed plannen voor je ze uitvoert wanneer je uitgetreden bent. Gelukkig kan je wel altijd weer terugkeren naar je lichaam, dus een enorm groot risico is het niet als je een beetje op let.

Point and click

Naast het oplossen van puzzels en het verzamelen van objecten, kan je meer info over de wereld, of personen die je onderzoekt ontdekken. Dit gebeurt door middel van briefjes die je kan vinden, waar je meer kan lezen over de lore van de game. Of met echo’s, wat in feite achtergebleven energie of emoties van personen zijn, waarmee je een scene kan reconstrueren, of bepaalde gesprekken door kan beluisteren. De manier hoe je dingen vindt of de wereld manipuleert voelt erg hard aan als bij een point and lock game. Ook confrontaties met een eventuele vijand voelen niet echt actievol aan. Sterker nog, buiten wat stealth elementen en spannende momenten zit er bijna geen actie in de game. Het grootste deel van je tijd zal je spenderen aan rondwandelen, dingen zoeken en puzzels oplossen. Marianne beschikt niet over wapens, dus je zal eerder moeten zorgen dat een eventuele kwade geest je niet zal ontdekken, doet die dat wel, dan is je enige optie om te vluchten.

Wel zijn er enkele segmenten in de dodenwereld waarbij een soort motten je proberen aan te vallen. Gelukkig kan ze hier wel tegen verdedigen met een soort spirit shield dat ze kan oproepen. Hou er wel rekening mee dat je hierdoor voldoende spirit energie moet hebben, maar deze kan je hier en daar op de wereld verzamelen.  Verspil deze dus niet nodeloos, want dan kan het wel eens een game over scherm tevoorschijn toveren wanneer je dit wel nodig zou hebben.

Horror?

Hoewel de game bij vlagen best wel eng voelt, en het heel creepy is om af en toe achterna gezeten te worden door een kwade geest, voelt het vaak niet aan alsof je een horror game aan het spelen bent.  Hoewel er natuurlijk wel enkele horror elementen aanwezig zijn, voelt het meer aan als een psychologisch drama dan een rasechte horror game. Vooral de opzet van het verhaal, en de dingen die je gaandeweg over de jeugd van Marianne ontdekt voelen meer aan als een drama dan een horrorgame. Gelukkig maken de creepy omgevingen veel goed, maar eerlijk is eerlijk, van een game die zich profileert als een horror game verwacht ik toch wel meer enge dingen dan enkel een griezelig aanvoelend wereldje. Desondanks bleef de game mij steeds opslokken in diens wereld, en dat is natuurlijk ook verdienstelijk.

Conclusie

The Medium is eerder een griezelige ervaring te noemen dan een rasechte horrorgame. Persoonlijk heb ik hier geen problemen mee, ik heb enorm genoten van de gehele game. De vraag is echter of de meeste gamers en horrorfanaten hier genoegen mee gaan nemen. De gameplay is vrij beperkt tot het zoeken van objecten, wegrennen en af en toe wat sluipen. Gelukkig is er wel een boeiend en creepy verhaal aanwezig om de speler te blijven boeien. Deze eindigt trouwens met een dikke vette clifhanger, waardoor ik vermoed dat er wel eens een vervolg kan verschijnen. Stiekem hoop ik hier ook op! Want hoewel de game toch wel wat anders speelt dan je van een horror-game zou verwachten, blijft deze dankzij het verhaal, de sfeer en prachtige omgevingen naar meer smaken.

Good

  • Prachtig weergegeven wereld
  • Boeiend verhaal
  • Dual wereld gameplay

Bad

  • Weinig actie
  • Gebrek aan echte horror
8.3

Geweldig

Jimmy "Verjim" is een gedreven gamer, met Tekken als zijn all-time favoriet. Aangevoerd door alle beschikbare soorten koffie, speelt hij elke game op zijn pad en zorgt ervoor dat zijn lezers precies weten waar games in uitblinken of net mis lopen. Overdag is hij actief bezig met fotografie, maar wanneer de schaduw valt, zal de pen van deze oprichter en hoofdredacteur genadeloos inkt doen vloeien

Laat een reactie achter

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Lost Password