Ik sta niet vaak met mijn mond vol tanden. Meestal weet ik wel wat ik wil zeggen en begin ik al snel mijn boodschap over te brengen. Als je er dus in slaagt om mij perplex te zetten of mij in een situatie te krijgen waarin ik niet weet hoe ik aan mijn verhaal moet beginnen heb je het ver geschopt. Wel, op die manier stel ik nochtans de derde game in het aangekondigde vierluik van de ‘The legend of heroes: Trails of cold steel’-saga voor. Laten we van hieruit trouwens TOCS gebruiken om mijn typvingers te sparen. Meer introductie heb ik momenteel nog niet voor de hand en zo dadelijk snappen jullie wel waarom.
Trails of cold steel 1 en 2
Ik kan me nog herinneren dat ik, een tijdje terug, deel 2 van deze reeks in mijn handen had in een winkel maar hem niet heb gekocht omdat ik, als purist in mijn aankopen, graag de volgorde van een reeks respecteer. Ik weet wel dat dit meestal geen verschil maakt en de optelling in de naam vaak slaat op een volgend deel in een reeks die eigenlijk niks met elkaar te maken heeft. Toch zijn hier uitzonderingen op en google ik dit graag nog even voordat ik een aankoop doe. Bij TOCS 2 deed ik dit om één of andere reden niet en hield ik mezelf in de waan dat deze reeks weinig aan me kon bieden. Nu heb ik dus deel 3 in mijn handen gehad en ik ben omver geblazen. Laat me hier en nu iets recht zetten: De TOCS-reeks vormt een verhaal in totaliteit. Door je in deze reeks te gooien beland je in een reeks die makkelijk kan tippen aan populaire filmreeksen en series die evenveel of meer delen bedragen als deze game. TOCS’s verhaal in totaliteit is gewoon te groot om uit te leggen en door aan deel 3 te beginnen is het alsof je kijkt naar de derde ‘Lord of the rings’-film zonder de eerste twee te hebben gezien. De makers van het spel hebben wel rekening gehouden met nieuwe spelers en via het hoofdmenu kom je makkelijk een samenvatting vinden van de vorige delen. Dus kan ik niks zeggen over het verhaal? Jawel hoor, dat gaat altijd. Alleen wil ik met klem duidelijk maken dat de impact en sfeer rond alles wat ik kan en zal schetsen een diepere en kleurrijkere achtergrond en opbouw heeft dan ik hier kan samenvatten.
Rean Schwarzer
Onze protagonist heet Rean Schwarzer. Een jongeman, ondertussen wel volwassen, die in vorige delen een lid was van klas 7. Dit was een heel speciale klas op een militaire academie die in allerlei cruciale situaties en conflicten is beland tijdens de opleiding. Rean heeft in het verleden vrienden en vijanden gekend en verloren en begint nu aan het volgend hoofdstuk in zijn leven. In het begin van het spel begint hij aan zijn nieuwe rol als instructeur op een nieuwe tak van de militaire academie. Hij krijgt een handvol leerlingen toegewezen die in de school zijn toegelaten voor hun speciale vaardigheden en/of achtergronden en is vanaf dan verantwoordelijk voor hun groei en ontwikkeling. Deze nieuwe klas 7, ja ook deze klas krijgt die nummer, bestaat uit allerlei personages, ieder met hun eigen achtergrond, emotionele en mentale ballast en doel voor ogen. Dit is een enorm breed uitgewerkte factor in de game.
Rean zijn avonturen en prestaties in de vorige games zorgen voor een reputatie die je vaak voor gaat. Wat dit allemaal juist inhoudt en met zich mee brengt ontdek je echter best zelf. Rean zet zich vanaf dag 1, wat trouwens stipt te volgen is want de game werkt volgens een kalender, volledig in voor zijn leerlingen. De onrust in de wereld uit de vorige games lijkt dan wel voorbij maar is alles behalve kalm of vredig. En daar hangt natuurlijk een avontuur voor jou en je leerlingen aan vast. Dit spel speelt trouwens een beetje als een goed boek. Ik grapte daarjuist even met mijn vergelijking met ‘lord of the rings’ maar heb misschien wel een mooie vergelijking hieraan. Eer je bij die boeken, of films als je dat liever hebt, aan de spanning en actie komt wordt er veel tijd en moeite gestoken in de opbouw van de personages, de geschiedenis van de wereld, de mindset van de mensen rond je, de mogelijkheden van ieders talenten,… Bij deze reeks is dit ook een absolute waarheid. Wie een game wilt waarin je in de actie wordt gegooid en deze op een hoog tempo blijft tegenkomen tot hij een eindbaas tegenkomt, moet niets bij deze reeks zoeken. Liefhebbers van een diepgaand verhaal en regelmatige belangrijke keuzes met resultaten op lange termijn daarentegen hebben hier goud ontdekt. De game is overvol van sfeer en het verhaal is voorzien van ontwikkelingen en opbouw die je als gamer diepe betrokkenheid geven met de personages.
Wat zal ik doen vandaag?
Zoals ik al zei werkt het spel met een kalender. Sommige acties zorgen ervoor dat tijd vooruit gaat en je daarmee andere acties of activiteiten niet kunt doen. En dat wilt wat zeggen, want in deze game kun je zoveel dat het bijna belachelijk wordt. Een goede RPG heeft altijd wel enkele mini-games en side quests en bij TOCS zijn het er enorm veel. Buiten de Bonding Events met je leerlingen is er nog veel meer te doen. We spreken van leren vissen, een kaartspel dat je kunt spelen en kaarten die je moet verzamelen, relaties opbouwen met je leerlingen, leerlingen van andere klassen leren kennen, boeken die je kunt verzamelen en lezen, en allerlei andere gunsten en investeringen in andere mensen uit het dorp. Neem daarbij dat je veel dagen niet vrij kunt kiezen wat te doen, je bent immers leraar en je studenten moeten naar school, en je moet al erg strategisch en doordacht door het leven gaan. Dus wat zal je doen vandaag? Geen idee. De keuze is aan jou en de mogelijkheden bieden zich zo ruim aan dat je soms niet weet wat je juist moet doen wegens overaanbod. En dat was ook een beetje mijn valkuil. Er wordt je zoveel aangeboden in het spel, en het belang van iedere optie lijkt wel even groot, dat het spel na een tijd als een hele opgave begint te lijken. Op bepaald moment zonk me de moed even in de schoenen door al die schijnbaar vrijblijvende maar belangrijke mogelijkheden. Je wilt immers zeker zijn dat wat je doet, goed is op zowel korte als lang termijn maar voelt ook dat je moet kiezen en daardoor ook het risico loopt om mogelijkheden te verliezen.
Fight me!
Natuurlijk valt al die moeite voor het uitgebreid verhaal in het niets als het niet fijn spelen zou zijn. En het belangrijkste voor mij in zo’n spel zijn toch de effectieve gevechten. Hier zit immers de echte strategische kant van het spel in. Ook hier heeft TOCS 3 een heel uitgewerkt en tof systeem op punt gezet. Ieder personage in je team is een unieke vechter en levert op zijn eigen manier en termijn zijn meerwaarde aan situaties. De ene kan wisselen tussen stijl en zijn wapen aanpassen naargelang de vijand, een andere vecht niet zelf maar wordt bijgestaan door een vechtende bodyguard,… variatie is er meer dan genoeg. Natuurlijk kan iedereen op zijn eigen unieke manier groeien en bijleren. Al snel krijg je de uitleg dat je via je Arcus, een soort van smartphone, jezelf kunt voorzien van aanvallen, magie en skills. Dit lijkt in het begin allemaal simpel en basic maar biedt al snel een uitbreiding en, ook hier weer, diepgang die je meesleurt. Daarbij mag je nog gerust weten dat deze game zelfs een kantje voorziet voor mecha liefhebbers. Hoe dit juist in elkaar zit ervaar je echter beter zelf aangezien dit uit vorige delen voortkomt.
Conclusie
TOCS heeft het voor mij helemaal. Diepgang, variatie, spanning, mogelijkheden, mini-games,… Het is daarbij een game die een deel uitmaakt van een duidelijk goed samenhangende serie en mij daarom nog meer prikkelt. In deze game voel je immers hoe goed de vorige volumes in elkaar zitten en kijk je zelfs, voordat je dit uitgebreide derde deel uitgespeeld hebt, uit naar het vierde deel. De game heeft meer dan voldoende opties om je tot aan 100 speeluur te krijgen. Persoonlijk heb ik die grens nog niet bereikt maar ik voel aan het tempo en de diepgang van het spel dat ik dit zeker nog ga halen. Ik kan de game aanraden aan iedere RPG-liefhebber. Als je de eerste delen van de reeks echter niet kent is het wat veel om te verwerken en bij te benen.
