De griezel maanden zijn weer begonnen. Zoals elk jaar bereid ik mij weer voor op een avondje vol horrorfilms en games. Dit jaar gebeurt dat met de opvolger van Man Of Medan. We laten het schip achterwege en volgen onze personages deze keer naar een klein dorpje genaamd Little Hope. Na een tijdje gespeeld te hebben blijkt dit een accurate titel te zijn, er lijkt weinig hoop op overleven. This is where you come in, en samen met de curator bepaal jij hun lot.
Welcome to Little Hope
Ons verhaal start deze keer met een busrit. Wanneer we door een wegblokkering een kleine omweg moeten maken door het dorpje Little Hope, volgt er een ongeluk waardoor onze bus op zijn kant gaat. Vanaf hier maken we kennis met onze vijf personages van het verhaal. De studenten Andrew, Angela, Taylor, Daniel en hun professor John komen er met de schrik vanaf. Wanneer ze merken dat de buschauffeur verdwenen is en ze geen bereik hebben op hun gsm, besluit het groepje zich dieper in het dorp in te wagen. Al snel is duidelijk dat het dorp omringd is door een mysterieuze, ondoordringbare mist. Telkens wanneer je probeert te ontsnappen stuurt deze je terug naar de nachtmerrie waarin je bent beland. Hierdoor merk je al snel dat dit geen gewoon dorp is, maar eerder een plek vol geheimen. Wat deze geheimen zijn, ga ik natuurlijk niet verklappen. Maar wie goed zoekt zal al snel ondervinden wat er gaande is in Little Hope.
Jij bepaalt alles
Dit spel is net zoals zijn voorgangers Man Of Medan en Until Dawn een interactieve film. Dit wilt zeggen dat wanneer er keuzes gemaakt moeten worden, alles volledig in jouw handen ligt. Schuil je liever dan dat je gaat lopen, of ga je liever de strijd aan met het onbekende. Elke keuze, hoe onbenullig ook heeft zijn eigen consequenties. Dit is iets wat ze in Little Hope nog wat meer aandacht hebben gegeven, door verder in te werken op de eigenschappen van de personages. Bepaalde keuzes ontgrendelen bijvoorbeeld traits. En hoewel dit in zijn voorgangers eerder minimaal aanwezig was, merk je hier de veranderingen in iemand zijn gedrag heel duidelijk. Dit zorgt voor enorm grote herspeelbaarheid. Het spel mag dan wel maar een goede zes uur duren, dankzij deze keuzes ben ik zelf toch al een twintig uur bezig om alle uitkomsten te vinden.
Jumpscares a volonté
Wie mijn review van Man Of Medan heeft gelezen, weet dat één van de minpunten de trage opstart was naar het horrorgevoel. Zeker omdat het spel maar zes uur duurde en eigenlijk maar een uur of drie echt eng was. In Little Hope hebben ze hier iets meer gehoor aan gegeven, want na de eerste minuut zit je al aan je eerste jumpscare. Iets waar ik trouwens heel gevoelig voor ben en al snel een iets minder mannelijk kreetje laat horen. Na die eerste jumpscare is trouwens de spanning niet meer gezakt en kwamen de jumpscares elke keer hard binnen. Zelfs op momenten dat ik wist dat er één ging komen, kon ik niets anders doen dan een sprong in de lucht maken. Dit zorgde ervoor dat mijn vriendin, die vanachter een kussen aan het meekijken was, zei dat ze het niet meer aankon en iets grappig is beginnen te zien op haar pc. Ondertussen zat ik daar dan alleen in het donker verder te spelen terwijl de haren op mijn arm recht stonden. De hele spanning bleef duren tot het einde van het spel, want oh ja ik heb deze in één trek uitgespeeld. Wie dit dus wilt spelen voor een bepaalde sfeer, zit zeker aan het juiste adres. Wie trouwens het verhaal alleen heeft uitgespeeld, kan het altijd nog eens spelen met vrienden in couch co-op genaamd movie night, of online. In de online versie kom je trouwens op plekken die je in een solo spel niet betreedt. Dit geeft voor nog meer extra ervaring en spanning.
De acteurs
Een film gaat of staat grotendeels ook door zijn acteurs. Dat is met een interactieve film niet anders. Moest deze game slechte of ongeloofwaardige acteurs bevatten, zal dit al een veel slechter spel zijn. Gelukkig bevat elk personage een goede acteur die de eigenschappen van zijn character goed weerlegt. De bekendste zijn natuurlijk de curator, die we kennen van Man Of Medan en de serie Preacher en onze hoofdrolspeler Andrew die gespeeld wordt door Will Poulter die we kennen van We’re The Millers of beter nog, de meme van de gelijknamige film. De rest van de personages die iets minder bekend zijn, maar nog steeds even goed hun rol spelen zorgen ervoor dat deze game een pareltje is om naar te kijken en te luisteren. In de vorige game had ik hier en daar wat problemen met de gezichtsuitdrukkingen van de acteurs terwijl ze wachtte op mij voor een keuze te maken. Ook hier zijn ze in geslaagd dit veel te verbeteren. De acteurs lijken realistischer en trekken minder rare gezichten. Ook wandelen ze iets minder stroef waardoor het net iets aangenamer speelt.
Technische aspecten
Je kent vast wel het gezegde “it’s all in the details”. En dat is iets waar ze bij Supermassive Games nu echt wel op gelet hebben. Je zaklamp wijst subtiel in de richting van een collectible, een flits als je een collectible opraapt en een logo bij het voorwerp dat je verder het verhaal in stuurt. Hierdoor kan je nog al de rest onderzoeken zonder per ongeluk de area te verlaten. Die details mogen misschien klein zijn, ze zorgen wel voor dat ietsje meer genot tijdens het spelen. Op vlak van sfeer is er niets negatief te zeggen. Spanning van de eerste tot de laatste seconde. De graphics zorgen nog voor extra sfeer. Het enige waar ik af en toe problemen mee had, waren framedrops en hier en daar een kleine glitch. Maar dat zorgde zeker niet voor minder genot
Conclusie
Supermassive Games heeft aan alles gedacht toen ze Little Hope maakte. Ze hebben geleerd van hun fouten uit Man Of Medan en die allemaal verbeterd. Voor alle horrorfans is dit zeker een must have. Hoewel het spel maar zes uur duurt, zorgen alle keuzes dat je kan maken weer voor een enorme hoge herspeelbaarheid. En voor de prijs van 30 euro is dit zeker geen miskoop. Little Hope is een pareltje dat het horror genre heel hoog houdt. Als ze zich zo blijven verbeteren, kijk ik maar al te graag uit naar het derde deel.