Ik ga alvast eerlijk zijn, ik ken bitter weinig van tennis. Buiten wat ik op TV kan volgen en ooit een goede 10 jaar geleden eens een balletje kloppen tijdens een sportdag ben ik niet zo heel veel in aanraking gekomen met deze sport. Zelf speel ik al jaren badminton, maar dat is uiteraard niet helemaal te vergelijken. Wel heb ik al meerdere tennis games gespeeld over de jaren heen, hoewel deze meestal vrij absurd waren met een kleurrijke cast aan figuren (voor de personen die niet zouden weten waarnaar ik refereer, het zijn de Mario Tennis games). Bij deze nieuwe Tennis World Tour 2 dus de uitgelezen kans om het terrein van realistische tennis games eens te betreden. Kijken of we hier een ace kunnen slaan of dat we eerder met een fault van het plein afdruipen.
Walk-over
De vorige game heb ik nooit gespeeld, maar wat ik las tijdens mijn onderzoek er naar klonk niet veelbelovend. Er was sprake van een hele hoop bugs, veel te simpele gameplay met daarbovenop nog eens een zeer kleine keuze aan opties en variatie. Bijna kreeg ik schrik om aan deze game te starten, gezien de vorige zwaar gebuisd lijkt op alle vlakken. Toch zag ik dat deze keer een ander team aan het roer stond en dat deze toch al enkele betere tennis games op de markt brachten. Ook geen hoogvliegers, maar acceptabele en speelbare games. Big Ant heeft niet bepaald het grootste budget om mee te werken, dus een grootschalig project zoals de nieuwste Fifa kan je hier best niet verwachten. Laat dit je echter niet afschrikken, want het is de gameplay die het er om doet, toch?
I’ll let the racket do the talking
Grafisch valt de game mee tijdens het spelen van matches, echter zijn de animaties en scenes tussen het spelen wat minder. Zo zijn er ook weinig details te zien aan alle personages die aan de zijkant staan zoals de ballenjongens of je publiek. Nu goed, ik zal de laatste zijn die een spel zou afschrijven vanwege de graphics. Op gebied van geluid valt hier weinig te melden aangezien het tijdens de matches muisstil is, op het gekreun van de spelers na dan. Op zich wel een leuke manier om het realistisch te houden, hoewel dit soms teniet gedaan wordt wanneer je de vreemde loopanimatie ziet en af en toe een bug zoals een verdwijnende bal of een speler die door het net loopt. Het realisme, en de stilte, helpt er trouwens bij je focus bij het spel niet te verliezen.
Die focus ga je gegarandeerd nodig hebben, want je timing is zeer belangrijk bij elke slag. Je kan een lob, slice, drop of effectbal spelen door de toegewezen knop hiervoor te duwen. Dit uiteraard niet zomaar, je moet op het juiste moment duwen om de bal goed te raken. Je kan ook de knop eerder inhouden en loslaten op het juiste moment om je slag meer kracht bij te zetten. Ben je te vroeg of te laat, dan bestaat er een kans dat je een slechte bal slaat en deze het net in vliegt of richting de verkeerde kant van de lijn. Deze manier van spelen brengt een klein beetje extra tactiek met zich mee en verhoogt ook de leercurve wat. Niet erg, want er is een uitgebreide ‘Tennis School’ mode waarin je alle technieken leert beheersen.
Verder heb je ook nog een stamina meter onder je speler welke aangeeft hoeveel fut hij of zij nog heeft. Je kan namelijk kleine spurtjes trekken om zo een verre bal nog proberen te raken. De opslag kreeg blijkbaar ook een vernieuwing en was wel even wennen. Er verschijnt een meter waarop een bal van links naar rechts beweegt. Druk op tijd wanneer de bal in het midden is en je zal een mooie opslag maken, maar niet vooraleer je nog bepaalt hoe hard deze opslag zal zijn. Ook dit leer je onder de knie te krijgen in de Tennis School.
You get to serve twice
Je merkt het al, de Tennis School mode zal de eerste zijn waar je het best in duikt alvorens de rest van het spel te gaan ontdekken. Het verbaasde mij hoe uitgebreid deze game eigenlijk wel is. Zo is er de ‘Exhibition’ mode waarin je enkel- en dubbelspel kan spelen met maar liefst 36 (38 als je de Legends DLC pack koopt) bekende tennis spelers en speelsters in snelle offline wedstrijdjes tegen de computer of een andere speler op de bank. Daarnaast is er een ‘Tournament’ mode waarin je aan het Roland Garros toernooi kan meedoen, een eigen custom toernooi opzetten of Tie Break Tens kan spelen. Deze laatste is een tennisformat waarin alleen tie-break wedstrijden worden gespeeld. Er zijn geen games of sets, alleen tie-break-wedstrijden en de winnaar is de speler die 10 punten behaalt en een voorsprong van twee heeft.
Ook is er een ‘Online’ mode waarin je het dus tegen andere spelers wereldwijd kan opnemen. Verder zien we natuurlijk nog de Tennis School, de mode waar je best het eerst in duikt en dan de mode waarin deze game voor mij toch wel het meest uitblinkt, de ‘Career’ mode. Hierin ga je zelf een personage maken waarmee je gaat trainen en proberen alle toernooien te winnen die zich voordoen. In deze mode kan je ook sponsors onder de arm nemen, bepaalde trainingen ondergaan om je personage te verbeteren en meer. Het is niet zo diepgaand als bijvoorbeeld de Career mode van WRC 9, maar het is leuk om te zien dat hier ook wat meer aanwezig is dan simpelweg wat balletjes kloppen. Toch valt de Career mode, deels door een gebrek aan echte interactieve zij-activiteiten, al snel in herhaling en speel je alweer gauw gewoon het volgende toernooi.
Conclusie
Tennis World Tour 2 is een van de betere, realistische, tennis games die we in de afgelopen tijd gezien hebben. Erg moeilijk was dat niet, gezien er niet veel goede tennis games op de markt zijn gekomen de jongste jaren. Toch speelt Tennis World Tour 2 lekker weg en is er een ruim aanbod met verschillende modi om je een hele tijd bezig te houden. Het is ook leuk om te zien dat een hele hoop bekende spelers en speelsters te vinden zijn, maar aangezien mijn tennis kennis vrij laag is liep ik hier niet zo warm van. Waar ik dat wel van deed, was de Tennis School waardoor ik in korte tijd de controls onder de knie kreeg en zo mijn eerste stapjes in de Career mode kon zetten. Al bij al is het een erg vermakelijke game die hier en daar nog wat steken laat vallen, zeker op grafisch vlak, en na een paar uurtjes ook heel repetitief kan aanvoelen door gebrek aan interessante zij-activiteiten. Persoonlijk zou ik sneller Mario Tennis opzetten, maar ik ben dan ook meer fan van de niet zo realistische sport games.