Wie mijn Tales of Arise review gelezen heeft, weet dat ik een grote fan ben van de “Tales of” games. Deze action JRPG’s gaan al vrij ver terug, tot de SNES zelfs. Vandaag mogen we de remaster bespreken van Tales of Symphonia, die bijna 20 jaar geleden verscheen (in 2003) voor de Gamecube. Later zou deze game al een eerste remaster zien voor PS3 (gebundeld met de opvolger Tales of Symphonia: Dawn of the New World) en later ook voor PC. Eens kijken wat ze nog weten toe te voegen sinds die releases.
The Chosen One
We beginnen ons verhaal met een geschiedenisles die onze held, Lloyd Irving, al slapend volgt in de klas. We komen al snel te weten dat we ons bevinden in Sylvarant, een wereld die in een staat van verval is doordat er bijna geen mana, de levenskracht en bron van magie, meer is. 4000 jaar geleden werd er een oorlog gevoerd door een kwaadaardig ras die bekend stond als de Desians. Ze werden gelukkig verslagen en verbannen door de legendarische held Mithos die een pact had gesloten met de godin Martel. Maar omdat de mana voorraad zo verzwakt is, konden de Desians terugkeren en jagen ze weer op de mensheid. Ze voeren ook biologische experimenten uit op de mensen die ze gevangen nemen in hun “human ranches”. Om de Desians weer te kunnen verbannen, kijkt de hele wereld naar een afgezante van de engelen van Martel. Deze “Chosen One” moet een bedevaart doen en verschillende “Summon Spirits” ontwaken die Sylvarant beschermen, de Desians opnieuw verzegelen en de mana van de wereld vernieuwen waarna de Chosen als engel herboren wordt. Toevallig is die rol weggelegd voor Lloyd’s klasgenote Colette, en samen met Genis, Kratos en nog enkele andere personen gaan ze op pad om de wereld te redden. Maar niets is wat het lijkt, dit verhaal bevat best wat wendingen die je niet onmiddellijk ziet aankomen.
Remaster
Op grafisch vlak zie je wel wat verbeteringen, de personages hebben een visuele update gekregen en zien er best goed uit. Hun anime-achtige uiterlijk komt goed tot hun recht, maar de achtergronden hebben weinig verbetering gezien tegenover de vorige remasters. Elke versie loopt overigens op 30 FPS, wat mij persoonlijk niet echt stoort, maar wel jammer is omdat de Gamecube versie wel op 60 FPS draaide. Performance valt verder meestal wel goed mee, de laadtijden zijn ook niet erg lang en zelf heb ik weinig echte bugs of glitches gezien. De muziek en voice acting zijn echter nog steeds fantastisch en in zeer goede kwaliteit. Je kan trouwens op elk moment wisselen tussen Engels en Japans. Helaas zijn niet alle skits, kleine cutscenes tussen je teamleden die over van alles kunnen gaan, ingesproken en begon ik na een tijdje een deel hier van gewoon te skippen.
Fighting is a lot of fun
De wereld van Tales of Symphonia zelf is best groot te noemen en lekker uitgebreid met heel wat stadjes en dungeons waar heel wat te ontdekken valt. Navigeren op de wereldkaart voelt in het begin soms wat raar aan, maar dat komt omdat de camera bewust heel dicht op je ingezoomd is. Wanneer je een “Guide Post Monument” plek gevonden hebt, kan je voor dat deel van de kaart de “Long Range” mode activeren en zo veel meer en verder zien. Op vlak van combat kan deze game zeker nog goed mee, met een grote variatie aan gevechtsstrategieën en dankzij de vele combo’s die je kan uitvoeren door gewone aanvallen met skills of magie te combineren. Je kan ook Mystic Artes vrijspelen en gebruiken of Unison Attacks (een aanval waarin elk lid van je team een skill of aanval uitvoert) om de vijanden klein te krijgen. Je zal ook vaak moeten blocken en je vijanden goed uitkiezen om de sterktes en zwakten van je team ten volle te benutten.
Je kan trouwens best je progressie opslaan op elk mogelijk moment, geloof me. Wanneer je dood gaat, en dat zal gerust wel een paar keer gebeuren, dan vlieg je gewoon terug naar het intro scherm en kan je je laatste save file gaan laden. Sommige monsters en bazen zijn best wel moeilijk en vereisen dat je wat meer strategisch speelt. Grinden is niet echt nodig, hoewel het uiteraard wat kan helpen, maar vaak is het eerder een kwestie van de juiste tactiek te vinden. Maar niets zo vervelend natuurlijk dan een half uur of meer aan progressie te verliezen na een zware nederlaag, ook al kan je een deel cutscenes skippen, er zijn toch nog heel wat stukken die je niet kan overslaan. En nee, er zijn geen auto-saves.
Conclusie
Ik zou deze game zo graag veel hoger willen scoren, want het is echt een van de beste “Tales of” games uit de reeks. Het verhaal is fantastisch, de gameplay zit nog steeds erg goed in elkaar en het is een must-play voor elke action RPG liefhebber. Maar helaas is deze versie niet de beste versie die je kan hebben. Op PS5 had ik zelf weinig last van framedrops of performance issues, maar ik hoor dat vooral de Switch met heel wat problemen te kampen heeft. Het is ook spijtig dat ze vertrokken lijken te zijn van de PS3 versie, die ook de 60 FPS van de Gamecube versie niet wist te halen. Ongeacht deze minpunten heb ik nog steeds enorm weten te genieten van de game, maar hetgeen mij het meest stoorde, is dat Tales of Symphonia: Dawn of the New World niet aanwezig is, iets wat ze dan weer wel op de PS3 remaster destijds wel wisten te doen. Is dit omdat ze deze later nog willen remasteren en apart verkopen? Mogelijks, maar dan hoop ik wel dat ze er wat meer moeite in stoppen om er de beste versie van te maken.
Om op een vrolijkere noot te eindigen: wist je dat er een anime reeks bestond van Tales of Symphonia? Deze is nu volledig op YouTube te bekijken, het eerste deel staat hieronder!
