Al van jongs af aan worden we geconfronteerd met keuzes. Eén van de belangrijkste, die vriendschappen maakt of breekt, is natuurlijk DC of Marvel, Justice League of Avengers, Batman of Iron man. Vanaf het eerste moment dat ik zelf mijn carnavalskostuums mocht kiezen, ben ik resoluut voor team Batman gegaan en is de liefde voor de DC Universe sindsdien alleen nog maar gegroeid. Van comics tot beeldjes heb ik hier thuis staan en zijn vrijwel alle films en series bekeken. Ook herinner ik me ergens een uiterst moeilijk Batman spel op de GameBoy dat ik nooit heb kunnen uitspelen als kind. Maar wat voor mij toch een speciale plaats had gekregen, was de Batman Arkham reeks van Rocksteady. Toen ik hoorde dat ze nog een game hadden gemaakt over de Suicide Squad, wist ik dat ook deze in mijn verzameling moest. Of deze ook een speciaal plaatsje verdient, lees je verder in deze review.
Metropolis, the safest city on Earth?
In Suicide Squad: Kill The Justice League verlaten we het vertrouwde Gotham en reizen we door naar Metropolis. De thuisstad van, onder andere, Superman en hoofdzetel van de Justice League. Maar eenmaal aangekomen zien we dat Metropolis overgenomen is door de buitenaardse vijand van Superman, Brainiac, die de volledige Justice League onder zijn controle heeft. Hiermee hoopt hij de wereld te veroveren en er een replica van zijn thuisplaneet Colu van te maken. Amanda Waller en haar A.R.G.U.S team proberen dit tegen te houden en schakelen (onder lichte dwang) vier schurken in om de Justice League en Brainiac te verslaan. Onder de naam Taskforce X is het dus aan Harley Quin, Captain Boomerang, Deadshot en King Shark om de wereld te redden.
Loot, shoot and grind your way to justice
Wie Rocksteady en DC in één zin hoort, denkt waarschijnlijk weer aan de Arkham reeks die acht jaar geleden geëindigd is met Arkham Knight. Een open world story game die je lekker op je eentje kon spelen. Met Suicide Squad hebben ze het roer helemaal omgegooid en er een live-service game van gemaakt, met als bedoeling om steeds betere wapens en gear te kunnen krijgen. Dit doe je door vijanden te verslaan, missies te voltooien en contracten te ondergaan. Na elke missie krijg je een aantal wapens of schilden, die je vervolgens kunt gebruiken of vernietigen voor resources. In het begin leek ik er de fun nog van in te zien, maar tegen het einde van de game begon het meer een beat and repeat te worden in de hoop een wapen of granaat te krijgen die net iets beter was als mijn huidige.
What if I meet some new friends along the way
Dat Suicide Squad zich focust op de live-service, wil ook zeggen dat je deze keer met maximaal drie andere vrienden of onbekende samen de held/schurk mag uithangen. Wie liever toch alleen speelt, krijgt drie bots ter beschikking zodat de squad toch een squad blijft. En deze bots zijn eindelijk eens niet nutteloos. Het gebeurt zelden dat ik bots in games niet vervloek omdat ze alweer niet aan het doen zijn wat ze moeten doen, maar in Suicide Squad zijn ze altijd op de juiste plaats op het juiste moment. Je kan ook elk moment buiten een missie kiezen met welk personage je wilt spelen. Sommige missies krijgen zelfs een buff als je met een bepaald personage speelt. Deze voelen ook allemaal verschillend genoeg aan en hebben elk hun eigen skills en finishing moves. Ook de manier hoe ze door de stad reizen voelt heel uniek. Zo heeft Deadshot een jetpack, Harley een van Batman “geleende” grapling gun en drone. Captain Boomerang heeft op zijn beurt een handschoen waarmee hij de speedforce kan activeren en combineren met zijn boemerang. King Shark kan van nature uit dan weer heel hoog en ver springen.
New city with some old friends
Wie zijn wapens en gear wil verbeteren na een missie kan dat doen in de Hall Of Justice, dat de nieuwe thuis is geworden van verschillende andere schurken die onderdak zochten. Wat me opgevallen is, is dat hoewel we in Metropolis zitten, er toch heel veel oude bekende van Gotham rondlopen. Zo hebben we The Penguin die wapens kan maken en verbeteren, Poison Ivy die elemental buffs kan geven aan je wapens en zelfs The Riddler die in Metropolis tal van riddles en trophies verstopt heeft. Ik voel bij veel mensen al de haren omhoog komen, maar het zijn er niet zoveel als in Arkham. Trust me. Maar ergens had ik toch het gevoel dat ze wat meer lokalere vijanden konden gebruiken, hoewel deze wat minder bekend zijn voor het bredere publiek.
Technische aspecten
Graag had ik het ook even gehad over het spel buiten de live-service. Ik heb zelf al aardig wat reviews gelezen en gezien op YouTube en hoor iedereen klagen over hoe deze het hele spel verpest. En ergens geef ik ze wel gelijk. Ik ben zelf nooit echt fan geweest van online only games waarbij je continu hetzelfde moet doen om iets te krijgen wat net dat tikkeltje beter is. Het zou mij ook niet verbazen moest er binnenkort een season pass komen waarbij je geld moet neerleggen voor cosmetische spullen. Maar als je voorbij dit kunt kijken, is Suicide Squad een ijzersterke game. Het verhaal, de humor en de personages zijn puur DC. Wie de film gezien heeft, zal waarschijnlijk een opmerking maken over dat King Shark toen veel dommer was, maar in sommige comics is hij juist even slim als in het spel. Het hangt gewoon van het perspectief af. Naast het verhaal speelt het spel ook heel vlot. Ik heb samen met mijn vriendin gespeeld en we hebben hier en daar wat glitches gevonden, maar niets wat je zou kunnen ervaren als gamebreaking. Metropolis zelf is ook prachtig gemaakt en zit vol met geheimen die fans van DC zeker zullen appreciëren. De paar minpuntjes die ik kan opnoemen zijn dat de variatie van de vijanden net iets uitgebreider had mogen zijn en dat het scherm soms te druk is, waarbij er net iets te veel afleiding is om te kunnen genieten van het mooie Metropolis.
Conclusie
Dat Suicide Squad niet voor iedereen weggelegd is, is overduidelijk. Dat je verbonden moet zijn met het internet om te kunnen spelen, is voor vele al een afknapper en het verhaal had in mijn ogen ook net iets langer dan een uurtje of tien mogen duren. Zelf ben ik ook niet voor dit type game en zal ik, als ik de platinum heb behaald, deze game waarschijnlijk niet meer aanraken, wat anders wel de bedoeling is. Maar verder dan dat is de korte story wel een heel krachtig verhaal en zijn de personages vast en zeker memorabel. In dit huishouden zijn we vooral een grote fan van Captain Boomerang met zijn Australisch accent en finesse. Elk personage heeft zijn eigen sterke persoonlijkheid en humor. Laat je niet misleiden, ook al proberen ze (nogmaals onder lichte dwang) de wereld te redden zijn ze nog steeds bad guys. Wat ook vaak in leuke interacties en cutscenes naar boven komt. Verder speelt alles heel vlot en voel je je echt een superschurk/held wanneer je voor de zoveelste keer een groepje vijanden met een bepaalde “je ne sais quoi” hebt uitgeschakeld.
