Wie kent het blauwe egeltje met de rode loopschoenen nu niet? Hij maakte zijn debut in de titel “Sonic the hedgehog” in 1991, ondertussen al 26 jaar geleden. Voor iedereen uit die tijd, is het pure nostalgie. Na een paar slechte titels, zoals de 3d versies, zijn ze nu terug gegaan naar zijn roots, maar is dit een goed ding?
Sonic Mania geeft een verhaal aan deze titel om oude stages terug te kunnen herbezoeken, waardoor oude klassiekers zoals Green Hill Zone uit “Sonic the hedgehog”, terug te herspelen vallen.
Het leuke is dat nu ook Tails, net zoals in Sonic 2 en 3 meevliegt, maar verder de levels authentiek zijn nagemaakt. Sonic zelf heeft iets meer pixels als uit zijn eerste game, maar verder ziet hij er perfect authentiek uit, en voelt het ook als een oude Sega titel. Het leukste, en meest nostalgische vond ik zelf het “Sega” logo, met de stem die het ook zegt. Kriebels kreeg ik ervan.
Maar hoe speelt deze titel? Zoals je gewend bent van de oude Sega spellen. Elke level voelt authentiek aan. Je krijgt weer het snelle, voorbijflitsende (voor sommige epilepsie-opwekkende) beeld van een veel te snelle Sonic en soms is het opletten waar hij nu weer naartoe zoeft. De levels volgen niet lineair de spellen, maar je kan het bekijken als een soort best-off album of een greatest hits van Sonic levels.
Wat wel leuk was, is dat Dr. Eggman niet meer de klassieke aanvallen heeft, maar nieuw wapentuig in elkaar geknutseld heeft voor deze titel en soms in 3D achter je aan komt stompen.
De bonuslevels zijn net zoals uit Sonic 3 waarin je rondloopt en blauwe bolletjes oppakt. Ook zijn er nieuwe special stages, waar je bolletjes moet oppakken, waardoor je sneller en sneller loopt en een alien moet zien te verslaan. Verschrikkelijk verslavend.
Conclusie
Deze sonic voelt tegelijkertijd verfrissend en vertrouwd aan. Eindelijk terug een Sonic die we gewend zijn, maar die ook de fans niet op hun honger laat zitten, en ook voor nieuwe spelers toegankelijk is.