Ik heb wel eens eerder aangehaald dat een eerste indruk verkeerd kan zijn. Hier sta ik nog steeds achter maar soms weet je nu eenmaal wat je voor handen hebt alvorens ergens aan te beginnen. En wanneer weet je dit dan? Wel, meestal wanneer iets wordt gemaakt volgens een gekende formule en voor een specifiek publiek. Als ik je vertel dat ik een hack and slash game heb gespeeld waarbij je in de huid kruipt van Japanse tienermeisjes heb je ongetwijfeld al een beeld klaar over de game. Wel, soms zit je er met dit beeld knal op, maar soms ook niet. De trailer van Samurai Maiden deed me alvast geloven dat mijn stereotiepe invulling van de game niet ver van de uitwerking zal zijn. Ik heb het voor jullie verder ontdekt en deel graag mijn ervaringen met de nieuwste game van D3 Publisher.
Welcome to the past
We maken kennis met Tsumugi. Deze scholier houdt zich vooral bezig met school, een sociaal leven en de dojo van haar grootvader waar zij blijkbaar de enige leerling is. Tijdens een studiemomentje hoort ze opeens een stem die haar aanspreekt als ‘priestess of harmony’, haar terug de tijd in slingert en doet kennis maken met Nobunaga Oda, een bekend historisch persoon in het oosten. Daarnaast ontmoet ze ook 3 ninja, namelijk Iyo, Hagane en Komimi. Deze 3 zijn samen gekomen uit verschillende dimensies om Tsumugi te helpen bij het verslaan van de Demon Lord. Ze hebben immers allen een visioen gehad waarin ze zagen hoe Tsumugi zou opduiken om dit doel te volbrengen en dat elke hulp nodig was. Het is niet het meest origineel of speciaal verhaal maar voorziet genoeg reden om 4 dames op je scherm te toveren die samen een gevaarlijk doel moeten volbrengen en gaandeweg elkaar beter leren kennen.
Vanaf dan speel je missies die je doorheen het verhaal loodsen, hoewel dit verhaal weinig naar de voorgrond bracht, die je afwisselt met ronduit langdradige dialogen. De game lijkt vanaf het begin wel meer te investeren in deze dialogen, die trouwens continue en specifiek gericht of gaan over het ontwikkelen van gevoelens en de lichamen van de hoofdrolspeelsters. Is de game dus 18+? Nee, dat nu zeker niet. Maar het spel houdt wel de focus net genoeg op dit onderwerp om de indruk te wekken dat er iets spannends broeit tussen de dames. In het begin gaat het van een idealistische bewondering van Iyo, afstandige verwondering van Komimi en speelse plagerijen van Hagane naar de meer persoonlijke en intiemere gesprekken en houdingen naar elkaar toe. De details geef ik natuurlijk niet mee, dat haalt de spanning al helemaal uit het spel.
Deal damage
Qua gameplay tijdens je missies hoef je de verwachtingen niet bepaald erg hoog te leggen. We kennen de formule van light en heavy attack ondertussen waarschijnlijk allemaal wel. De game probeert de sleur en eentonigheid hiervan te doorbreken door je je vriendinnen op te laten roepen en langs je te laten vechten. Dit kan je door je eigen aanvallen zo uit te voeren dat er een meter bij elk ander personage vol loopt en je ze kan oproepen om een special attack uit te voeren. Dit klinkt op zich niet bepaald uniek of ongekend maar is eigenlijk best eentonig en slechts matig uitgewerkt te noemen. Je hebt elk ander personage zo snel terug beschikbaar dat er eigenlijk geen spanning of strategie meer aan te pas komt. Het biedt eigenlijk gewoon een extra knoppencombo toe die je in routine zal gebruiken tijdens het beuken op de skeletten die je omringen.
Helaas biedt het avontuurlijk gedeelte van het spel dus slechts een eentonig en matig boeiende toevoeging aan een matig en eentonig verhaal. Is dus het hele spel best te omschrijven als een middelmaat in alle manieren van het woord? Wel, het enige dat de gameplay en het verhaal even van afwisseling doet voorzien zijn de bubble pockets. Dit zijn duidelijke side quests die je buiten de main story kan kiezen. Het verhaal hier rond is dat je, met telkens 1 metgezel, in een vreemde dimensie beland waar je uit moet ontsnappen. De game haalt er op dat moment een ander genre bij en wordt opeens een heuse platformer aangezien het merendeel van deze levels vooral bestaan uit het behalen van het einde van een reeks bewegende of verborgen platformen. Zijn dit de hoogtepunten van het spel? Nee, dat nu ook weer niet. Het zijn gewoon de enige momenten dat de game even succesvol iets aanbied dat je niet van mijlenver zag aankomen.
Door je kameraden hun aanvallen te gebruiken tijdens je missies bevorder je je verstandhouding met elkaar. Door hier in level met elkaar te stijgen krijg je, om de paar levels, de kans om een cutscene op te starten waarna je een nieuwe combo vrij speelt. Dit voelt echter opnieuw best middelmatig in voldoening en verschil in gameplay en zette me bijna aan tot het skippen van de vrijgespeelde cutscene en dialoog. In de hoop dat er toch een twist of een zekere betrokkenheid zou opbouwen heb ik dit echter niet gedaan maar ik ben op geen enkele manier beloond voor deze inspanning. Desalniettemin is het wel degelijk de bedoeling om te stijgen in deze levels van vriendschap die, zoals ik al aangaf, met momenten wat intiemer worden.
Conclusie
Het is niet de eerste game waarbij ik het zeg, maar het is weer een game waarin het klopt. Deze game heeft niets slechts gedaan maar is het toonbeeld van middelmatigheid. De combat, het verhaal, alles wat er bij komt kijken is overgoten met semi-interessante eigenschappen. De game doet letterlijk niets verkeerd maar doet eigenlijk ook niets goed genoeg om naar om te kijken. Elke personage is anders en draagt in theorie elk wat bij aan de gameplay maar het resultaat is één grote brei waarin verhaal, individualiteit, spanning en sensatie eigenlijk bijna volledig ontbreekt hoewel er eigenlijk geen echte elementen storen of verkeerd zijn uitgewerkt.