De SaGa serie is me niet onbekend en eigenlijk zal dit de waarheid zijn voor meerdere RPG-liefhebbers. De JRPG-reeks heeft ondertussen al meerdere titels bij elkaar gebracht en het grote publiek aangesproken. Zo hebben Niels en ik beide al vaker een SaGa game besproken in allerlei vormen en maten. De nieuwste telg van de familie noemen we SaGa: Emerald Beyond. Zal ik even met jullie op reis gaan om te checken hoe episch het avontuur deze keer is?
6 maal 5
Als we spreken over 6 verschillende hoofdpersonages die je over 5 verhaallijnen meenemen spreek ik natuurlijk over 5 maal 6. Hoewel deze wiskunde eigenlijk zeker niet klopt, want de game biedt je in totaal veel meer aan dan de som van de losse delen. Bij het opstarten van een nieuw spel kan je een vrije keuze maken uit de 6 beschikbare personages na een korte introductie. Er wordt vanaf de eerste tel duidelijk gemaakt dat er een duidelijk verschil is qua avontuur, motivatie, omstandigheden en persoonlijkheid. Terwijl andere games dus een keuze geven tussen een klasse, job of ras, krijg je nu een afgewerkt personage met een eigen karakter en avontuur voor de boeg. Aangezien het merendeel van het avontuur en diepgang schuil gaat in deze personages met hun eigen motivatie en avontuur is het wel nodig om hier even dieper op in te gaan.
Persoonlijk ben ik mijn avontuur begonnen met Siugnas. Deze vampier ontwaakt, na te zijn verraden, in het dodenrijk waar hij eigenlijk niet thuis hoort. Hij wordt voor de kar gespannen om deel uit te maken van een oorlog waar meer vragen dan antwoorden rond zijn, maar hij moet initieel meegaan met de stroom terwijl hij probeert te achterhalen hoe hij in deze situatie en locatie is beland terwijl hij, hopelijk toch, zijn eigen krachten herstelt.
Als tweede mogelijkheid treffen we Ameya Aisling uit het heksenrijk Pulchra. Dit is echter haar geheime identiteit, aangezien ze het probeert te combineren met het schoolleven als doodnormale studente. Na een aanval op haar persoon verliest ze haar krachten en vreest ze voor het naderende eindexamen als heks. Gelukkig schiet de Godin van mana haar te hulp en vertrekt ze op zoek naar stukjes en delen van haar eigen kracht. Uiteraard gaat het gewone schoolleven ook nog steeds door en moet haar geheim worden bewaakt.
We hebben ook de kans om als de jongste snaak van de Mido familie te spelen. Als Tsunanori Mido is het aan jou om de familietraditie verder te zetten, namelijk met het gebruik van Kugutsu de stad veilig te houden. Kugutsu is trouwens het gebruik maken van levende poppen. Door een oorlog worden Tsunanori zijn verantwoordelijkheden echter groter en moet hij de hulp inroepen van elemental spirits om zijn stad en wereld te redden.
De volgende heeft misschien wel de vreemdste naam, aangezien ze enkel wordt aangesproken als Diva No.5. Deze cyborg heeft eigenlijk een job als entertainer maar raakt deze kwijt nadat ze haar stem verliest. Dit is echter wel haar eigen schuld want het is het resultaat van het zingen van een verboden lied. Niet te vreemd dus dat het haar doel is om haar stem terug te vinden.
Als laatste gaan we voor een duo pack en dus de reden dat er 6 personages maar 5 verhaallijnen zijn. We maken kennis met Bonnie Blair en Formina Franklyn. Deze 2 frisse toevoegingen aan het politiekorps krijgen al onmiddellijk de taak om een moordaanslag op de president te voorkomen, maar vallen zonder hulp wanneer hun contactpersoon komt te overlijden nadat deze meedeelt dat de president eigenlijk een verrader is. Het is nu aan hun om op zoek te gaan naar aanwijzingen en het volledige verhaal achter deze situatie.
Tijd voor avontuur
Zoals te verwachten starten we elk avontuur met een introductie. Elk verhaal is duidelijk uniek, net zoals de personages en hoofdrolspelers van elke wereld en locatie. Er wordt duidelijk eerst wat moeite gestoken in het verklaren en aankleden van de situatie zodat er een diepgang wordt gecreëerd. Is deze elke keer even goed gelukt? Die keuze laat ik aan jullie. Het is immers zo dat bepaalde personages of karakters je minder zullen aanspreken waardoor met ze spelen en betrokkenheid naar ze toe niet zo vanzelfsprekend kan zijn. Natuurlijk zal niet iedereen dit zo voelen, dus laat ik de evaluatie naar betrokkenheid en diepgang als een persoonlijk aanvoelen. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen, terwijl ik het eigenlijk al heb gezegd, is dat er echt wel is gekeken en gekozen om uiteenlopende situaties en verhalen op poten te zetten.
Als het tijd is voor avontuur is het echter ook tijd voor actie en op dat vlak schiet de game naar mijn mening de bal een beetje ver mis. De game speelt vlot, maar het visuele van de game is lang niet meer van deze tijd. Enerzijds wil ik geen ontwikkelaar belasten met verplichtingen, maar anderzijds ligt de maatstaf voor bepaalde dingen op een zekere hoogte. Wat ik hiermee bedoel, is dat de game me visueel eerder tegemoet komt als PS3, Xbox360 materiaal. Zeker tijdens dialogen en verhaal gebonden gebeurtenissen stelt de game me teleur. Ik lees graag bij collega’s wat hun meningen zijn over een game en hoor andere spelers wel vaker zeggen dat het een zekere charme heeft, aangezien de SaGa games bekend staan als games met een duidelijk beperkt budget. Persoonlijk ga ik hier deze keer niet in mee. Visueel stelt de game gewoon niet veel voor. Het personage waarmee je over de kaart loopt wanneer je naar een locatie of event gaat, voelt aan alsof het 10 jaar geleden is ontwikkeld, de diepgang waar ik eerder zo op hamerde en naar verwees raak je onmiddellijk vergeten door de statige en emotieloze blikken, houdingen en afwerkingen van de personages die geprojecteerd op je scherm wachten tot de ingesproken tekst is afgelopen, en in het algemeen voelt er gewoon niets aan deze game als ‘current-gen’.
Time for battle
De game speelt niet bepaald uitzonderlijk moeilijk, maar ik zal, in dit geval, niet bepaald spreken van een vergevingsgezind spel. Zo ontbreekt deze game aan lage level monsters die je toestaan om te trainen, combinaties en tactieken te proberen en te mikken op het stijgen in level. Wat de game wel doet is je het gevoel geven dat elk gevecht van belang is en je vraagt om je aandacht en hoofd erbij te houden. Op zich speelt de game, als JRPG, zoals je hem misschien zelfs zou inschatten zonder voorkennis, namelijk met een beurtenbalk, een combo chain, charged attacks die je kan onderbreken en meer. De game vraagt wel wat techniek en tactiek wat het eens zo moeilijk maakt dat je nergens wat oefengevechten kan inlassen om hier wat meer vertrouwd en gevarieerd in te raken. Zijn de gevechten dus fair en spannend? Ja, grotendeels wel maar er ontbreekt een gevoel van voldoening en plezier door het gebrek aan inspelen en aanlopen naar grotere en belangrijkere gevechten. Als elke situatie immers belangrijk is, is geen enkele situatie belangrijk.
Conclusie
De game voelt aan als een SaGa game maar is zeker niet de toptitel uit de reeks. De visuele afwerking van het spel, gecombineerd met het middelmatige acteertalent van de voice actors, slagen er niet in om de epische verhalen te creëren zoals je zou verwachten. Het spel gaf me, op bijna alle vlakken, het gevoel dat er iets ontbrak. Een zeker X-factor of juist dat elementje dat van de game een opvallende titel zou maken. Hebben we dus een slechte game in handen? Nee, zeker niet, maar de middelmaat was blijkbaar de maatstaf voor deze game. Het bewijs kan eigenlijk al bijna gegeven worden in mijn eigen nalatigheid. Bij de release van de game ben ik zelf afgeleid geraakt door andere zaken waardoor ik de game, en bijgevolg de review, gewoon volledig was vergeten op een paar dagen tijd.
