Het is ondertussen alweer tien jaar geleden dat Tales of Vesperia voor het eerst het levenslicht zag. Bandai Namco moet dan ook gedacht hebben dat het hoog tijd was om deze titel in de bloemetjes te zetten door een Definitive Edition uit te brengen om diens tien-jarige bestaan te vieren. Hierdoor kunnen fans zoals ik wederom genieten van deze geweldige JRPG.
Tales of Vesperia verscheen in 2008 voor het eerst op Xbox 360. Een jaartje later kreeg deze game in Japan ook een release op de Playstation 3. Deze had extra’s zoals nieuwe steden, dungeons en zelfs nieuwe speelbare personages. Het is op deze versie – die nooit eerder in Europa is verschenen – dat deze Definitive Edition is gebaseerd. Al de extra’s zitten er nu dus bij, samen met meer voice acting en verbeterde graphics.
Over de voice acting gesproken trouwens… Destijds was niet alle tekst ingesproken, iets wat men nu heeft aangepast in deze editie. Men heeft bijna de gehele cast opgetrommeld om nieuwe lijnen in te lezen. Althans bijna iedereen behalve Troy Baker, die het hoofdpersonage origineel had ingesproken. Zijn originele tekst zit nog steeds in de game, maar de nieuwe ingesproken teksten zijn nu door een andere voice actor met een soortgelijke stem. Helaas hoor je het verschil overduidelijk. Jammer want dit haalt je toch wel een beetje uit het spel. Het is op zich geen ramp, maar mij stoort het wel in alle eerlijkheid. Gelukkig wel niet in die mate dat ik het spel ervoor links zal laten liggen. Gelukkig kan je de game ook met Japanse stemmen spelen.
Visueel is de game ook stukken beter geworden. Alle personages zien er zeer scherp uit en hebben een indrukwekkende grafische boost gekregen. Ook de omgevingen zien er geweldig uit, al valt er hier en daar op dat de textures niet overal een hogere resolutie hebben gekregen. Gelukkig zal dat de pret niet bederven en ziet het totaal er ondanks zijn leeftijd nog steeds zeer mooi uit. Persoonlijk had ik graag gezien dat de omgevingen een even grote update hadden gekregen als de personages, maar je kan niet alles hebben uiteraard.
Simpel en intuïtief
Op gebied van gameplay is er niets veranderd sinds de originele release. Hierdoor voel je af en toe dat je met een oudere game te maken hebt, maar het werkt nog steeds perfect. De gevechten spelen net iets trager en zijn iets minder spectaculair dan die in de recentere Tales of-games. Daar tegenover staat wel dat de combat leuk is en niet snel zal vervelen. Het is een simpel en intuïtief systeem waardoor het gevechtssysteem snel onder de knie te krijgen is. Tijdens de eerste gevechten worden de mogelijkheden uit de doeken gedaan in een kleine tutorial. Het leuke hier is dat je niet door eindeloze tutorials moet worstelen. Het gevechtssysteem kan je een beetje vergelijken met een fighting game. Naargelang welke richting je de analoge stick duwt wanneer je een aanvalsknop indrukt, zal je telkens een andere aanval uitvoeren. Combineer dit met Artes (speciale aanvallen) en je creëert dodelijke combo’s.
Hier is echter wel een klein probleem. Wanneer je een vijand neerslaat zal deze heel even immuun zijn voor je aanvallen terwijl hij weer gaat opstaan. Hierdoor breekt de combo en de flow van het gevecht. Het is geen ramp natuurlijk, maar hier toont de game zijn leeftijd. Door goede timing en wisseling tussen blokken en aanvallen kan je erg veel schade veroorzaken vooraleer deze situatie zich voordoet. Het is trouwens ook perfect mogelijk om elk personage te besturen tijdens de gevechten, en dus niet enkel het hoofdpersonage. Mocht een vechtstijl je dus niet aanstaan, is het perfect mogelijk om iemand anders te gebruiken.
Wat uiteraard ook terug is, is de wereldkaart waarover je van locatie tot locatie navigeert. Het is wel spijtig dat deze kaart vrij leeg is. Je ziet uiteraard wel de steden en andere plaatsen liggen die je kan bezoeken. Daarnaast krijg je geen random battles, maar zie je je vijanden ronddwalen op de kaart. Verder dan dat zie je wat bomen en gebergtes, maar niet meer dan dat. Gelukkig nodigt de map wel uit tot exploratie, want je wil uiteindelijk toch alles ontdekken dat deze game te bieden heeft.
Donker en volwassen
Wat mij betreft heeft dit deel ook het meest volwassen verhaal van alle games uit de serie, en dit met een vrij donkere ondertoon. Af en toe ga je je zelfs afvragen of je eigenlijk wel met de good guys aan het spelen bent. Zeker gezien het feit dat Yuri wel erg vaak de wet breekt en vuile zaakjes opknapt waarbij hij soms ethisch bedenkelijke praktijken uitvoert om zijn doel te bereiken. Al doet hij dit wel omdat hij denkt dat dit nodig is om de wereld te verbeteren, dat dan weer wel.
Waar Yuri voornamelijk in de grijze zone beland, is zijn vriend en belangrijkste rivaal Flynn dan weer iemand die eerder als white knight optreed. Ook hij wil de wereld verbeteren, en doet dit van binnenuit het systeem. Voornamelijk door zich op te werken en in de hoop uiteindelijk politieke invloed te krijgen, om zo op zijn manier de huidige situatie in diens wereld aan te pakken. Hierdoor clashen hij en Yuri best vaak, wat enkele geweldige momenten oplevert. Het zijn niet alleen deze personages die opvallen. De gehele cast is eigenlijk best wel geslaagd. Iedereen heeft zijn eigen sterke persoonlijkheid en beweegredenen om samen te werken met deze groep. Ook gaat niet iedereen altijd akkoord met de huidige aanpak, en ze zullen het dan ook luid en duidelijk laten horen. Het zorgt in ieder geval voor een cast met een unieke charme.
Net zoals in andere games uit deze reeks bevat ook dit deel weer “skits” Dit zijn kleine conversaties tussen de party leden die je op bepaalde momenten kan activeren. Dit zorgt ervoor dat je de dynamiek tussen de personages kan ontdekken waardoor deze meteen ook meer persoonlijkheid krijgen. Op deze manier weet je snel hoe alle personages denken, en zie je ze ook met elkaar in interactie tijdens gewone alledaagse gesprekken. Dit zorgt dan ook voor veel meer diepgang op vlak van de personages, waardoor je al snel aan ze gehecht zal raken.
Ben je een completionist, trophy of achievement hunter? Dan zal je je handen ook wel vol hebben in deze game met het jagen op alle monsters en het vinden van alle soort items. Daarnaast kan je ook titels voor je personages verdienen. Hoe je dit doet, is vrij uiteenlopend. Maar zo krijg je bijvoorbeeld titels naargelang je bepaalde aantallen van “skits” hebt gezien en unlocked. Helaas zijn er wel missable items en “skits”, maar daar hebben ze in de Tales serie al enige tijd een oplossing voor. Namelijk de new game +, waarin je door middel van het Grade System bepaalde zaken kan overdragen. Hoe werkt dit nu net? Wel, tijdens gevechten zal je gescoord worden, de eindsom hiervan is het aantal dat je in de Grade Shop kan besteden wanneer je een new game + begint. Niet enkel geleerde Artes, verzamelde objecten en dergelijke kan je overbrengen. Je kan ook in je nieuwe avontuur buffs en debuffs kopen voor je team om de uitdaging te verhogen of om net gemakkelijker door een tweede of derde playthrough te geraken.
Conclusie
Tales of Vesperia is ook hedendaags nog een geweldige JRPG. Dit mede dankzij de fantastische personages waaraan je snel gehecht zal raken. Het verhaal is niet bijster origineel maar de cast en hun interactie met elkaar maakt veel goed. Dankzij de extras uit de PS3 versie, die nooit in Europa is verschenen, kunnen oudgedienden de game weer opnieuw beleven terwijl je nieuwe dingen zal ontdekken. De game leent zich ook perfect voor gamers die deze game destijds nooit gespeeld hebben. Dankzij de grafische upgrade voelt de game niet noodzakelijk als een oude game. Hou er echter wel rekening mee dat het hier gaat om een tien jaar oude game, waardoor sommige elementen af en toe wat gedateerd kunnen aanvoelen. Tales of Vesperia: Definitive Edition is zonder twijfel een aanrader voor fans van actie JRPG’s.