Een week geleden kreeg ik de kans om de eerste twee episodes van Life Is Strange: Double Exposure te spelen, en ik stond te popelen om aan episode drie te beginnen. Nu het spel volledig is uitgebracht en ik alle vijf de episodes heb uitgespeeld – en zelfs de platinum trofee heb behaald, speciaal om jullie de meest eerlijke review te kunnen geven – kan ik een weloverwogen oordeel vellen. Aan de eerste twee episodes gaf ik een score van 8,5. Maar blijft Double Exposure deze score waard na het spelen van het hele spel? Lees hieronder verder.
The plot thickens
Wie de eerste twee episodes heeft gespeeld, weet dat die eindigen met een stortvloed aan vragen. Vragen waar episode drie, vier en vijf uitgebreid op ingaan. Het verhaal bleef me van chapter tot chapter boeien, en voor ik het wist, zaten de end credits er al aan te komen. Het is lang geleden dat ik zo geboeid werd door een verhaal dat zo goed in elkaar zat. Max’ krachten, waarmee ze tussen twee realiteiten kan reizen, worden in de latere episodes optimaal benut en voelen nooit overbodig aan. In feite voelt geen enkel element van het verhaal overbodig.
Toch moet ik toegeven dat de ‘Instagram-achtige’ berichten, die je doorheen het spel ontvangt, halverwege episode drie wat op mijn zenuwen begonnen te werken. Soms haalden ze de spanning uit het verhaal. Afgezien daarvan was het een intense en aangename ervaring die eerder aanvoelde als een meeslepende film.
A very expensive kitty
Meestal hangt er bij iets goeds ook een “maar” aan vast, en voor Life Is Strange: Double Exposure is dat het prijskaartje. Voor 50 euro krijg je het volledige spel van ongeveer 15 uur speeltijd, en zo’n 30 uur als je voor 100% voltooiing gaat. Voor 60 euro biedt de Deluxe Edition enkele extra’s, zoals truien en jassen met Final Fantasy-figuren, een knipoog naar de geliefde games van Square Enix. Voor de echte liefhebbers is er ook een Ultimate Edition voor 85 euro. Naast de extra kledingstukken krijg je in deze versie ook een kat in het spel.
Begrijp me niet verkeerd, als kattenliefhebber (ik heb er zelf twee) waardeer ik hun aanwezigheid, maar 35 euro extra betalen voor een kat die geen toegevoegde waarde biedt aan het verhaal, buiten drie korte verschijningen en een QR-code die je naar de eigenaar leidt, voelt wat overdreven aan.
Technische aspecten
Veel valt er niet meer toe te voegen na mijn vorige review. Visueel blijft de game me verbazen, en ook op auditief vlak scoort Double Exposure hoog. Ik betrapte mezelf er regelmatig op dat ik gewoon op een bankje bleef zitten om te genieten van de sfeervolle muziek van artiesten als Chloe Moriondo, Tessa Rose Jackson en Dodie, die nu ook een vaste plek in mijn Spotify-lijst hebben.
Voor wie het spel volledig wil uitspelen, twee playthroughs, met niet-skipbare scènes die bij een tweede run soms wat langdradig kunnen aanvoelen. Gelukkig heeft Deck Nine voor de trophy-hunters een handige functie toegevoegd: de Explorer Mode. In deze modus kun je elke chapter en subchapter vrij verkennen zonder dat je savefile verandert. Alleen de collectibles en foto’s die je verzameld worden opgeslagen. Ik vermeld deze functie graag, omdat dit volgens mij de eerste keer is dat een Life Is Strange-game herspeelbaar is met skipbare cutscenes. Een handige toevoeging voor wie echt alles wil ontdekken.
Conclusie
Ik blijf bij mijn standpunt dat Life Is Strange: Double Exposure een sterk spel is, meer nog, het was een geweldige ervaring. Van het meeslepende verhaal tot het ontrafelen van geheimen tussen de studenten en het verzamelen van alle collectibles, het spel heeft me volledig geboeid. Hoewel de tweede playthrough voor mij niet per se nodig was, was het wel interessant om te zien hoe personages reageren op andere keuzes. De extra content vind ik de bijkomende 35 euro niet waard, maar de base game absoluut wel. Ik kan niet wachten om te zien wat Deck Nine en Square Enix nog meer in petto hebben voor Life Is Strange.
