Wanneer je over een grote backlog beschikt zoals ik, heb je af en toe zo van die games waarvan je je afvraagt waarom je er nooit aan bent begonnen. God of War is zo één van die games. Op een onverklaarbare manier is deze game, en bijgevolg de gehele serie, blijven liggen bij mij. Met het oog op de nieuwe God of War die binnenkort zal verschijnen, heb ik eindelijk het eerste deel opgepikt.
Ik moet hierbij wel meteen bekennen dat ik de game op PS3 gespeeld heb, en meer bepaald dan de remaster van de God of War Collection die in 2009 is verschenen voor deze console. Hoewel ik er nu pas aan begonnen ben, had ik deze toch reeds liggen sinds deze is gereleased. Op één of andere manier ben ik blijkbaar nooit aan deze game begonnen. Zonde, want nu ik deze heb uitgespeeld snap ik er nog minder van. Waarom heb ik destijds zulk een goede titel laten liggen? Achja, geen probleem, want gelukkig heb ik er nu met volle teugen van kunnen genieten. Een ander voordeel is dat het verhaal mij fris in het geheugen zal zitten, wanneer ik aan de nieuwe God of War zal beginnen. Ondertussen ben ik reeds bezig met de tweede game, maar daarover zal ik het een andere keer hebben. Het gaat hier tenslotte om de allereerste game, of althans de remaster hiervan.
Het eerste wat mij opviel was de brute gewelddadige actie, die een lust is voor het oog! De actie oogt zelfs nu anno 2018 erg indrukwekkend, en voelt nog steeds lekker bevredigend aan. En geloof het of niet, ik vind de game ook nu nog best mooi eruitzien. Een knappe prestatie voor een game van deze leeftijd. Zeker als je weet dat deze oorspronkelijk op de Playstation 2 is verschenen. Natuurlijk moeten we hier wel een kleine kanttekening bij maken, de game is immers verschenen aan het einde van de levenscyclus van de PS2. Hierdoor wist het ontwikkelingsteam natuurlijk alle kracht van deze oude trouwe console volledig te benutten. Al merk je natuurlijk wel dat je hier met een oudere game te maken hebt. Goed, we hebben het hier over de remaster natuurlijk, maar buiten een hogere resolutie is er voor zover ik weet verder niets aangepast.
Ook op vlak van gameplay voel je af en toe dat het een oudere game is. Gelukkig is dat geen enkel probleem, want ondanks de leeftijd van God of War, speelt de game nog zeer vlot. Na een tijdje spelen valt dit feit zelfs nog amper op. Het is is dan ook vooral te merken aan de manier hoe je deuren moet openen, of op de manier hoe je iets moet activeren (R2 indrukken en af en toe hierop rammen). Maar dat is iets waar je snel aan gewent raakt.
De grootste reden waarom ik nu toch nog aan deze game ben begonnen was, was om het verhaal van Kratos en de wereld van deze serie te ontdekken. Erg veel verhaal wordt er niet in verteld, er zijn immers maar enkele cutscenes die het verhaal en Kratos zijn verleden uit de doeken doen. Maar dat is niet de enige manier waarop een verhaal kan gebouwd worden natuurlijk. Ook de acties die jij onderneemt in deze game maken deel uit van het verhaal, en dan met name de bossfights.
Wat mij ook vooral wist te boeien was de Griekse mythologie waar de game rond gebaseerd is. Ik heb altijd al een zeer grote interesse gehad in geschiedenis en de oudheid, en mythologie hoort daar natuurlijk bij. Ik heb in het verleden best veel gelezen over onder andere de Griekse mythologie. Ik vond het dan ook geweldig dat deze vrij accuraat opgevolgd word in deze game. Al heeft men natuurlijk hier en daar ook wat artistieke vrijheid genomen, en dat moet kunnen natuurlijk! Ik heb in ieder geval erg genoten van de sfeer die deze game biedt en het verhaal dat men hier brengt.
Iets dat mij ook erg aanstond was de pacing van de game. Hoewel de gevechten elkaar in sneltempo opvolgden, waren er ook voldoende andere elementen aanwezig. Zo zijn er enkele zeer leuke puzzels en platforming secties aanwezig waardoor er genoeg afwisseling is te vinden in deze game. Het eindeloze vechten voelt hierdoor dan ook niet repetitief aan. Ook mede doordat er op een goed tempo nieuwe soorten vijanden opduiken waardoor je af en toe je strategie zal moeten aanpassen. God of War is trouwens ook één van de games die “quick-time events” geïntroduceerd hebben in gaming. Ondertussen heb ik het gevoel dat deze mechanic wat over used is. Maar dat is gelukkig niet het geval in God of War, hier voelt het perfect gebalanceerd aan en het past goed bij diens gameplay. Iets dat zeker geldt voor de tijd waarin de game is verschenen, want toen was dit natuurlijk iets nieuws. Al hebben “quick-time events” mij eigenlijk nooit echt gestoord, althans wanneer deze niet te veel worden gebruikt.
Nadat je de game een tijdje hebt gespeeld kan je ook nieuwe wapens bemachtigen. Al moet ik toegeven dat ik deze eigenlijk niet gebruikt heb. De “Chaos Blades” waarmee je begint is immers meteen ook het beste wapen dat te vinden is in deze game. Je kan de andere wapens natuurlijk gebruiken om de gameplay een beetje af te wisselen, maar om eerlijk te zijn vond ik deze jammer genoeg wat underpowered, en veel minder spectaculair. Al mag je natuurlijk ook niet vergeten dat zijn standaard wapens natuurlijk iconisch zijn voor deze reeks, waardoor deze vermoedelijk ook bij iedereen van hun voorkeur zullen genieten.
Toch moet ik ook toegeven dat ik wel andere verwachtingen had van deze game. Ik had namelijk iets meer reusachtige bossfights verwacht. Iets dat uiteindelijk amper voorkwam in deze game. Al vermoed ik dat dit in de vervolgen wel van toepassing is. Toch is dit geen teleurstelling geweest voor mij, want de rest van de game was om van te smullen! De verschillende soorten vijanden waarbij je telkens andere strategieën op moet toepassen waren gelukkig even leuk als de grootschalige bossfights waarop ik hoopte. Dus hierover zal ik alvast niet gaan muggenziften. Integendeel, het zorgde immers voor leuke en spannende gevechten, op leven en dood.
Zoals je kan lezen ben ik zelfs nu in 2018 nog onder de indruk van deze game. De game is voor mij dan ook grotendeels zeer vermakelijk gebleken. Behalve dan de erg irritante onderwereld van Hades. Wat een irritant level is me dit zeg! Dit level is voor mij eigenlijk het enige grote minpunt aan deze game, al voelt het natuurlijk wel geweldig wanneer je deze weet te overwinnen. Toch vind ik dit level net iets te frustrerend. Maar ach de perfecte game bestaat immers niet, dus dit kan ik de game best wel vergeven.
Je merkt het, ik heb enorm genoten van de originele God of War. Ik ben meteen na het uitspelen begonnen aan de tweede game, en daarover zal ik binnenkort ook weer vertellen. Na een retro artikel rest natuurlijk zoals altijd de vraag over hoe goed de game de tand des tijds heeft doorstaan. Wel zoals je wellicht al hebt kunnen lezen is de game ook in 2018 perfect speelbaar, en nog steeds even vermakelijk als tijdens zijn release in 2005. Natuurlijk zijn enkele elementen wel wat verouderd, en voel en zie je dat je een wat oudere game aan het spelen bent. Maar het plezier dat je hier zal beleven is nog steeds van een erg hoog niveau. Ik moet zelfs toegeven dat het lang geleden is dat ik nog zo in een game gezogen ben geweest, en dat zegt veel!
