Al jaar en dag zweer ik mijn trouw en liefde aan mijn SNES console. In de 16-bit periode vond ik alle games een stuk simpeler maar toch uitdagender. Een genot om als gamer groot te worden dus. Zo speelde ik toen al eens graag een goede shoot ‘em up game die je echt van uitdaging voorzag en je skills echt deden groeien. In alle eerlijkheid speel ik ze nu nog steeds graag, maar hiervoor grijp ik dus terug naar mijn retro consoles. Wat ik, en de gemiddelde gamer eigenlijk, bijna zouden vergeten is dat er ook nu nog steeds SHMUP games worden ontwikkeld. Het genre is echter duidelijk met uitsterven bedreigd en krijgt weinig aandacht van zowel fans als ontwikkelaars. De games die je in het genre kan vinden zijn nochtans vaak de zoektocht en aankoop zeker waard. Met hoge verwachtingen dankzij mijn nostalgische herinneringen en moderne mogelijkheden begin ik daarom vol goede moed aan R-type Final 2.
Ja, er zijn verschillende reeksen en franchises die hun oorsprong hebben in de 16-bit of zelfs 8-bit generatie. Meestal zijn dit games en reeksen die door de jaren heen een groei of evolutie hebben getoond en zo nieuwe troeven uitspelen. Andere games daarentegen blijven trouw aan hun kern en blijven fans van nieuw, maar bekend, materiaal te voorzien. Welke van deze 2 stromingen is de beste? Dat hangt van je standpunt en visie af, maar beide hebben ongetwijfeld hun voor- en tegenstanders.
R-type
Zoals gezegd bestaat de R-type reeks al vele jaren. De game is trouw gebleven aan zijn originele formule en brengt zelfs anno 2021 nog steeds een 2D shooter op de markt. Al sinds de oudste titel in de reeks, met hier en daar een kleine uitzondering, speel je een horizontal scrolling game waarin je je ruimteschip, de R-9A Arrowhead, over het scherm tussen golven van vijanden van het Bydo empire bestuurt. Natuurlijk knalde je je door al die weerstand heen, en ook dat heeft zich door alle games heen doorgetrokken. Gamers zullen wel bekend zijn met de opvallende, typerende Force power-up die je op allerlei manieren in je gameplay kon gebruiken. Deze bestaat eruit dat er een soort van satelliet aan je zijde komt mee schieten die je kon bijsturen en veranderen. Zo kun je deze op bevel aan je schip bevestigen om je schietpatroon te veranderen en dus je gameplay te beïnvloeden. Je kan ook, als je het correct uitvoert, kiezen om de Force power-up vooraan of achteraan je schip te bevestigen en terug los te koppelen op commando. Al sinds jaar en dag zorgt dit, schijnbaar makkelijk en simpel, element ervoor dat je gameplay dynamisch en gevarieerd blijft. Dit ondanks de heel gestructureerde golven van vijanden die hun vaste spawnpunt nooit misten. Doorheen de reeks bleef de franchise grotendeels trouw aan deze set-up en bracht het vooral spanning en variatie door de verschillende werelden, vijanden en boss battles die je pad kruisten.
Final 2
Persoonlijk kan ik me moeilijk in de titel van het spel vinden. Een game, uit een franchise, die eindigt op ‘Final’ geeft me de indruk de laatste game te zijn. Het blijft me dan ook erg vreemd in het oog schieten dat een game een naam kan dragen als ‘Final 2’. De eerste R-Type Final was een game voor de PS2 waarin je wat gelijkaardige elementen had als bij deze deel 2. Zo kon je uit verschillende, of eerder gewoon veel, schepen kiezen met elk hun kleine of niet zo kleine verschillen, kon je je eigen weg gedeeltelijk bepalen in het spel en lag de focus minder op het level design. Nu, in deel 2, ligt de focus van de game nog steeds opvallend op het vrijspelen van nieuwe schepen die elk hun eigen wapenvariatie en vormgeving naar de tafel brengt. Dit doe je nu door verdiende, gekleurde, kristallen in te wisselen. Daarbij komt er, weliswaar pas later in de game, ook nu terug de mogelijkheid om je pad te kiezen. Hoewel het dus erg miniem is in vergelijking met de vorige Final game uit de reeks, zit het element nog steeds in de game verwerkt. Wat wel verandert, en eigenlijk gewoon verbetert is, is dat de focus wel terug ligt op het level design. Ik kan, met enige vreugde en opwinding, bevestigen dat de game er, ondanks zijn bijna vergeten genre, er magnifiek uitziet. De omgeving, schepen en actie zijn gewoon indrukwekkend om naar te kijken voor een 2D game. Achtergronden zijn indrukwekkend en scheppen echt een sfeer en omgeving die geloofwaardig en levend aanvoelen.
Time for a challenge
Het concept voor de game, en eigenlijk de franchise, draait rond one hit deaths. Je doel is om golf na golf van vijanden, met hierbij een geregelde boss battle, te verslaan, en gaandeweg je wapens steeds beter te maken door upgrades te verzamelen. Helaas blijf je een kwetsbaar schip en heb je slechts 1 tegenslag nodig om vernietigd te worden en alles kwijt te raken. Natuurlijk herbegin je, zo lang je levens hebt, vanaf een nabij punt opnieuw waar je, meestal, redelijk snel terug een power-up kunt vinden. Uiteraard is het makkelijker en aangenamer om je reis voort te zetten met een uitgebreider en machtiger arsenaal waardoor je ernaar streeft om ongeschonden door het spel te cruisen. Natuurlijk lukt dit niet altijd, en al zeker niet van de eerste keer, en ben je er meermaals op aangewezen om het te redden op basis van skills in plaats van verzamelde macht en glorie. Hier schuilt, al sinds jaar en dag, de sterkte van de franchise. R-type geeft je de constante zekerheid dat er wel degelijk een mogelijkheid en manier is om te overleven en je vijanden te verslaan, maar is er onverbiddelijk op uit om je van kant te maken. Deze sfeer is niet altijd makkelijk te behalen maar is wel gelukt in deze Final 2. Je hebt de keuze uit meerdere moeilijkheidsgraden waardoor je gemakkelijk kan switchen tussen casual gaming met strategische verkenning en het volharden en trainen van je skills tot je er gek van wordt. De game toont zich daarbij gelukkig van een faire kant en zal je nooit het gevoel geven dat je onterecht een leven verliest. Zoals ik al zei: je ziet continue dat er wel degelijk een manier is om te overleven, het ligt gewoon aan je eigen skills of je dit ook uitvoert.
R museum
Er zijn dus schepen en wapens vrij te spelen in de game. Als kleine meerwaarde bezit je ook de mogelijkheid om je piloot zijn ruimtepak, kleurencombinaties en profileringspose te bepalen. Allemaal kleine toevoegingen die je alleen zult tegenkomen door er effectief achter te zoeken, maar zeker wel leuke toetsen voor de fans en die hard gamers. In het ‘R museum’ krijg je je vrijgespeelde schepen te zien en kan je in 3D tussen de schepen door zoeven met je camera. Het is eens iets anders dan altijd diezelfde rechterkant van je schip te blijven zien tijdens je 2D vlucht hè. Schepen kan je trouwens pas vrij spelen als je een zeker punt hebt behaald in de adventure mode van het spel. Zit je dus nog niet ver genoeg, dan kan je het volgende schip nog niet ontgrendelen, ook al heb je voldoende kristallen. Natuurlijk kun je de moeilijkheidsgraad drastisch verlagen naar de ‘practice’ graad waardoor dit allemaal best snel vooruit kan gaan, maar waar zit dan de uitdaging en voldoening juist?
Conclusie
R-type Final 2 heeft erg veel te bieden aan fans van de oudere titels uit de franchise. Het voelt verrassend aangenaam om een 2D game te spelen die er grafisch zo kleurrijk en gedetailleerd uitziet. De gameplay is vlot en soepel en biedt je uitdaging of een casual verzetje als je dit nodig hebt. Het aanbod aan schepen is ruim en speel je vrij op een erg bevredigende en faire manier waardoor het niet aanvoelt als een lastige of onaangename taak. Al bij al is R-type: Final 2 een verrassing op vele vlakken en zeker de moeite waard om te verkennen als je de nostalgie van de Snes, Gameboy, PS1 of eender welke console, in een nieuwe jasje wilt herontdekken.
