Ik schrik nogal eens van mezelf. Neen, niet als ik in de spiegel kijk. Maar als ik op mijn eentje in de zetel zit, durf ik nog wel eens geluiden te horen en verzin ik er allerlei situaties bij. Altijd is er wel een schaduw die het heeft gemunt op mijn tere zieltje. Zelfs als de schaduw een uitvergroting van een mini insect blijkt te zijn. Een teer zieltje dat naar de maan gaat om daar terug van te ontsnappen. Ik ga het moeten uitleggen denk ik.
Craterhog Day
De opzet is anders in deze DLC. Was de hoofdgame nog een narratieve FPS, dan is deze veranderd naar een soort roguelite waarbij je als je sterft grote delen van het spel moet herspelen. Bepaalde upgrades en beloningen hou je dan om het nog eens te proberen en deze keer wél te overleven.
We laten de Talos 1 achter ons en verplaatsen ons naar de Pytheas-maanbasis. Wel, niet helemaal. Wij beginnen in een ruimte waar een simulatie machine staat. Als hacker kun je verschillende keren een simulatie doorlopen om te achterhalen hoe alles zich heeft afgespeeld. Op Pytheas is er namelijk ook een Typhon-plaag en Kasma (een concurrent van TranStar) heeft jou ingehuurd om te onderzoeken wat er in hemelsnaam is gebeurd. Hoewel het plot minder op de voorgrond wordt gebracht, zijn er toch de verschillende e-mails, briefjes en audiofragmenten om de puzzelstukjes in het grote geheel te doen passen.
In deze simulatie heb je ook maar één doel: ontsnappen van de maanbasis. Nee sorry, je krijgt vijf pogingen. Tijdens het spelen moet je immers andere personages vrijspelen waarmee je ook moet zien weg te komen. In het begin probeer je met 1 of 2 personages te ontsnappen maar dan besef je al snel dat je eerste grote doel moet zijn om de vijf verschillende personages permanent vrij te spelen. Elk personage heeft één leven, en wanneer je beschikbare personages ontsnapt of dood zijn, reset de simulatie zich en moet je opnieuw beginnen. Alsook zijn er dan vijf ontsnappingsmethodes die je moet zien uit te vogelen. Goed kiezen met welk personage je welke kant opgaat met andere woorden!
Speeltuin van mogelijkheden
Mooncrash is uiteraard niet even groot als Prey zelf maar je hebt toch een aantal gebieden vol mogelijkheden, verbindingen en alternatieve wegen om je bestemming te bereiken. De basis is grotendeels dezelfde. Nog steeds is het een FPS die de nadruk op creativiteit en vrijheid legt. Er zijn een aantal nieuwigheden, zoals irritante “status effects”, een aantal nieuwe wapens en een kleine hoeveelheid dodelijke nieuwe vijanden. Een van de grootste verschillen is dat de gebieden dezelfde blijven, maar dat bij elke nieuwe poging in de simulatie zo goed als alle items en wapens kunnen worden gewijzigd.
De bedoeling is dan ook dat je de 10 uur van de simulatie meerdere keren herhaalt. Herspeelbaarheid is het concept maar op den duur kan het wel eens zijn dat je het beu wordt om telkens door dezelfde gebieden te lopen, zeker als je per ongeluk met je vierde of vijfde personage (net voor de finishlijn werd er met de controller gegooid) sterft en alles opnieuw moet doen.
Prey had an sich niet meteen de beste graphics, maar wel een unieke en magnifieke atmosfeer. Deze komt nu ook terug en daarnaast is het schitterende leven design grotendeels weer van de partij. Veel voice acting is er jammer genoeg niet en de muziek valt een beetje op de achtergrond. De laadtijden zijn jammer genoeg wel langer dan het basisspel.
Conclusie
Mooncrash is een leuke uitbreiding voor wie niet genoeg kan krijgen van het Prey-universum. We zouden aan de nieuwkomers wel aanraden eerst het schitterende basisspel te spelen. Anders ga je al vrij snel meermaals het loodje leggen en deze game alsnog opzij leggen. Het is even wennen, de roguelite-ervaring. Waarbij, als je sterft, je niet alles kwijt bent maar wel veel moet herspelen. Aan de ene kant ben je tegen het einde van je spelervaring steeds dezelfde gebieden beu gezien, langs de andere kant is het leuk om de vijf verschillende personages invloed op elkaar te zien hebben en hoe je ervoor kan zorgen dat ze alle vijf hun ontsnapping overleven.