September staat tegenwoordig meer en meer gelijk aan mooie dagen vol zonneschijn en prachtig nazomerweer. Dit jaar was dat zeker geen uitzondering met meermaals de melding in het nieuws dat het een recordbrekende dag was qua warmte en zon. Dat was uitzonderlijk eens een streep door mijn rekening aangezien ik er vanuit ging dat ik wat sombere en regenachtige dagen ging kunnen gebruiken om samen met mijn dochters de nieuwe Paw Patrol game te testen. Heb ik mijn dochters dus echt met zo’n mooi weer naar binnen gehaald om wat te gamen? Wel, zo weinig mogelijk om eerlijk te zijn, maar het is wel gebeurd. Tijd om te zien wat ik samen met mijn meisjes vind van het nieuwe avontuur met de pratende pups.
We zijn al onderweg
Ik zou het nog bijna vergeten maar er komt binnenkort een nieuwe paw patrol film in de zalen. De reden waarom ik dit bijna zou vergeten is, omdat de game hier eigenlijk geen duidelijke link of promotie rond maakt. We krijgen een spel in handen over de wereld van Paw Patrol zoals we ze kennen uit de tv-serie. Met de ‘standaard’ pups en hun vriendjes in avonturenbaai die ter hulp schieten voor elk groot en vooral klein probleem. We springen deze keer in de huid van een pup naar onze keuze en verkennen de open wereld van avonturenbaai. Na een tijd verkennen we ook buiten de straten van dit knus dorpje en komen we onder andere in Blaffenburcht, de jungle en de berg van Jake. Niet zo gek veel locaties dus en eigenlijk vallen ze allemaal ook wat klein uit qua grootte, maar als we in het achterhoofd houden dat de game opnieuw en nog steeds dient voor kleinere gamers, mogen we hier geen echt probleem in zien. Elke locatie heeft immers zijn vertrouwde omgevingen en trefpunten die kijkers van de show zeker zullen herkennen, hoewel er ook relatief veel zullen ontbreken. Dit laatste is echter iets dat mij als volwassene, die al iets te vaak is verplicht om mee te kijken naar deze en gelijkaardige shows, opvallen. Mijn dochters heb ik er alvast nog niet over horen klagen. Wat ze aanvankelijk wel heel leuk vonden was de mogelijkheid om echt eender wanneer of waar te veranderen van pup en al hun voertuigen te kunnen gebruiken.
Te voet of niet
Eender welke pup je kiest, met keuze uit de 6 pups uit Ryder’s team en een aanvulling van Everest en Tracker, je bent vrij om je omgeving te verkennen. Op regelmatige basis kom je echter situaties of items tegen waarvoor je moet wisselen van hondje. Hierdoor komt iedere pup op zijn eigen beurt wel eens op het scherm en krijg je de kans om hun talenten en mogelijkheden te zien tijdens de grote en kleine missies. Verspreid over de kaart vind je immers bekende NPC’s uit de serie die je op problemen wijzen. Voor sommige heb je geen specifiek personage nodig, zoals het zoeken van een verloren item, terwijl anderen speciale vaardigheden of voertuigen nodig hebben om te voltooien. Ik raad hier voor aan dat je in de opties de functie activeert waarmee je automatisch naar de juiste pup wisselt wanneer je zo’n missie aanvaardt. Dit maakte het spelen voor mijn kinderen veel vlotter en aangenamer aangezien het wisselen en zoeken naar de juiste pup niet altijd voor de hand liggend of duidelijk was.
Zoals gezegd kan je je ook met elk voertuig van je pups verplaatsen en kan je over de wegen en pleinen rijden. Hier hadden mijn dochters, en toegegeven ik ook, al ons eerste minpunt in het vizier. De game kiest ervoor om geen aparte camerabediening te voorzien in de game waardoor je je personage vrij kan rondlopen en de camera zich pas bijpast wanneer je echt intens draait of even halt houdt, zodat de camera zich achter je kan positioneren. Op papier klinkt dit misschien handiger voor kinderen, maar eigenlijk moet ik zeggen dat het me juist moeilijker en frustrerender leek voor hun. Nu, het gebrek aan betere gameplay en kennis van dual joystick bediening zorgde dat geklaag hierover uit bleef bij mijn kinderen, maar wanneer ik zelf even de game overnam of probeerde, snapte ik hun gezucht en gepuf wel een beetje. De camera had, net zoals de bediening in het algemeen, zeker aangenamer en vlotter gekund.
Rubble gaat aan de rol
Ik zei het al eerder, iedere pup heeft wat vaardigheden en zijn eigen voertuig, maar eigenlijk komt dat in deze game enkel tot uiting in de vorm van animatie. De gameplay prikkelde thuis mijn dochters in het begin wel, maar spanning of echt genot leek me wat uit te blijven. Hierdoor ben ik even intenser beginnen opletten op het scherm en viel me op dat er bijzonder weinig, of eigenlijk geen, variatie zat in de game. Oké, de ene NPC of missie is zogezegd de andere niet maar eigenlijk ook weer wel. De pups, en uiteraard de spelers, hebben telkens, maar 1 ding te doen. Ergens naartoe te rijden, soms met een tussenstop voor meer uitleg, en 10 seconden button mashing. Ik kan ondertussen met zekerheid bevestigen dat mijn dochters de knop hiervoor knal vanbuiten kennen aangezien het elke keer, zonder uitzondering, de square button op mijn Playstation Controller was. Natuurlijk kan je dan weer grijpen naar de uitleg dat het een spel voor kinderen is en dat simpel zeker niet slecht is, maar dan nog kan wat variatie, spanning of zelfs afwisseling geen kwaad.
Niet getreurd dacht ik bij mezelf. We hebben eindelijk een game in handen gekregen waar ik mijn dochters samen van kan laten genieten aangezien de game uitdrukkelijk vermeld dat we vanaf nu zelfs met 2 spelers lokaal kunnen genieten van een Paw Patrol avontuur. Tijd dus om een tweede controller erbij te nemen en een tweede personage op ons scherm te toveren. Helaas, en dit was echt even ruzie in huis, brengt dit geen meerwaarde naar de game. Er kan dan wel een tweede personage op het scherm rondlopen, maar voor de missies of het verhaal maakt dit geen verschil. De resultaten, het button mashen en het rijden of lopen naar de volgende locatie blijft onveranderd, gebeurt nog steeds door 1 persoon, maar stelt de tweede in staat om erbij te staan als virtuele aanmoediging. Met andere woorden is de tweede persoon zelfs nog nuttelozer dan de eerste waardoor er al snel verwijt en gehuil ontstond in mijn woonkamer tussen mijn dochters. Hoe banaal en eentonig de eerste haar gameplay ook bleek te zijn, het contrast met de tweede persoon die overduidelijk overbodig aanwezig was, voelde nog steeds als pijnlijk groot.
Snuffelen naar koekjes en items
De kaart ligt vol met koekjes en items. Deze dienen bijna exclusief om meer mogelijkheden vrij te spelen voor je pups. rechts bovenaan je balk zie je een metertje vol lopen wanneer je de koekjes opraapt en die je telkens een nieuwe soort outfit, verfraaiing voor je voertuigen of postkaarten geeft. Hierdoor heb je aanvankelijk wel de neiging om zoveel mogelijk, of zelfs al deze koekjes te vinden, maar al snel voelt ook dit als overbodig en eentonig aan. Daarnaast kan je op wat beter verstopte plaatsen ook regelmatig een penning van één van de pups vinden die je enkel kan nemen door de juiste pup ervoor te gebruiken, maar ook dit biedt weinig of geen meerwaarde aan gameplay of plezier.
Conclusie
Wie mijn PlayStation profiel wat in de gaten houdt zal zien dat ik eigenlijk bijna alle Paw Patrol games heb gekocht of getest voor en met mijn dochters, maar dat ik geen enkele game platinum heb uitgespeeld. Dit is hoofdzakelijk te danken aan het feit dat de meeste van deze games gewoon hun charme of uitdaging verliezen terwijl je de game nog niet hebt uitgespeeld. Helaas is dit nu opnieuw een feit en komt dit gevoel van sleur en teleurstelling misschien wel het snelste van alle games uit de franchise. Gelukkig zijn er ook enkele aangename kanten te benoemen over de game zoals het aanbod van alle pups ter beschikking te hebben en dergelijke, maar dit wordt bijna onmiddellijk teniet gedaan door het feit dat je eigenlijk met de pups niets speciaals kan doen. Het enige dat enigszins verandert, is de animatie na je button mashing om een doel te behalen. Jammer genoeg was dit teleurstellend voor zowel mij als mijn dochters. Enerzijds probeer ik bij zulke games altijd te onthouden wat het doelpubliek is en bekijk ik bepaalde keuzes zoals het gebrek aan uitdaging of een minder goede ingestelde camera door een roze bril. Dit keer kan ik bijna niet anders dan aanhalen dat de keuzes en de mogelijkheden zelfs door hun doelpubliek als ondermaats aanvoelen.
