De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen… Of ze bij People Can Fly ooit van Urbanus gehoord hebben durf ik zeer te betwijfelen maar toch is dit de insteek voor Outriders. De aarde is niet langer bewoonbaar dus moet er op zoek gegaan worden naar een nieuwe planeet. De Outriders worden naar, wat het nieuwe paradijs zou moeten worden, Enoch gestuurd op zoek naar een nieuw en beter leven. Is deze nieuwe franchise een AAA-titel waardig of is het net als de planeet Enoch dan toch niet het beloofde walhalla?
Knallende looter-shooter
Outriders is een looter-shooter met zeer lichte RPG-elementen. Ontwikkelaar People Can Fly stond mee aan de bakermat van Gears of War 2 en dat merk je enorm in deze game. Het sprinten van cover naar cover, het schieten, de actie… alles voelt heel bekend alleen is je avatar heel wat lichtvoetiger dan bij Gears of War. Ook games als Destiny en The Division zijn nooit ver weg in het rijtje der vergelijkingen.
Starten doe je door een speelstijl voor je karakter te kiezen gaande van een aanpak op lange afstand tot close range. Ik koos voor een close range stijl, Trickster genaamd. Al snel was ik maar wat blij met m’n keuze want de gevechten zijn zo intens en snel dat ik me afvraag hoe het is om als Technomancer (lange afstand aanpak) heelhuids door deze game door te raken. Om te healen als Trickster word je gedwongen om aanvallend te spelen want enkel als je je vijanden van dicht bij neerlegt vult je levensbalk weer aan. Die drang tot aanvallen maakt de actie heel intens.
Elke stijl kent ook drie specifieke vaardigheden. Een beetje zoals bij Battlefront kan je speciale aanvallen uitvoeren met de bumpertoetsen. Naarmate het spel vordert speel je uiteraard meer skills vrij maar toch greep ik vrij snel naar m’n eerste drie vaardigheden terug omdat ze eigenlijk al heel krachtig waren.
Wapens, Tiers en AI
Net als je geplunderde wapens nemen ook je vijanden toe in moeilijkheidsgraad. En dit blijft voor mij het grote probleem met looter-shooters. Op het einde heb je het krachtigste wapen en is de AI superieur maar voelt het vaak even lastig als in het begin van het spel omdat beide op elkaar afgestemd zijn.
Toch doet Outriders het op dat vlak eigenlijk helemaal niet zo slecht. De AI is meer dan uitdagend. Zeker wanneer je de moeilijkheidsgraad, die in verschillende gradaties of TIERS is opgedeeld, automatisch zwaarder laat worden. Die TIERS zorgen er ook voor dat je betere wapens vindt als deze moeilijker ingesteld staat. Je kan steeds doorheen het spel wisselen van moeilijkheidsgraad wat bij momenten zelfs nodig was.
Skilltree
Naast de speciale vaardigheden is er ook nog een hele skill tree te vullen. Dit kan gaan tot enkele procenten meer bescherming of gezondheid tot meer schade berokkenen aan je vijanden. Het duurt een hele tijd voor je deze helemaal vol hebt en het voelde nooit echt zeker aan of het nu je wapens waren die voor de kracht zorgden of die paar extra procentjes.
Heuse map… of eerder repetitief lineair?
Regelmatig moet je in het spel van de ene locatie naar de andere reizen. Dit kan via de inmiddels overbekende fast travel points. Je krijgt dan een heuse, onontdekte map te zien. Wanneer je enkel die map ziet zou je kunnen denken dat Outriders zich afspeelt in een open wereld. Maar dit is niet zo. Outriders is extreem lineair en is eigenlijk van begin tot wanneer de eindcredits over het scherm rollen steeds hetzelfde qua opzet. Enkel de zeer pittige bossfights zijn een vorm van afwisseling.
De gevechten spelen zich af in een gesloten gebied dat je eerst volledig moet ontruimen voordat je naar een volgend deel kan. Gears of War’s horde mode is niet ver weg. Hier had gerust heel wat meer variatie in gemogen. Gelukkig zijn de gevechten zo intens dat het allemaal wel lekker wegknalt maar ongelooflijk inventief is het allemaal niet.
Controls en performance
Ik heb voor jullie de game getest op m’n inmiddels oude getrouwe PS4 Pro. Met de komst van de nieuwe generatie consoles vrees ik altijd een beetje dat de huidige generatie daar de dupe van gaat zijn. Op de nieuwste consoles speel je deze game aan 60fps toch presteert Outriders op last-gen prima. Enkel de controls voelen, zeker in het begin, wat ruw aan. Vooral het schieten swingt wel eens de pan uit en vraagt de nodige oefening voor die eerste headshots een feit zijn. Maar het went zeker. Het dekking zoeken achter muurtjes werkt op zich prima hoewel ik toch net iets te vaak weer recht stond terwijl ik eigenlijk net wilde bukken.
Grafisch
Outriders levert zeker geen lelijk eendje af maar is voor een aangekondigde AAA-titel vaak toch net te weinig. Eén van de redenen is ook hoe het speelt. Zoals ik al zei… gesloten game werelden met overal muurtjes om achter te schuilen. Strooi daar dan een vleugje vier seizoenen over je snapt het plaatje wel. Naarmate het verhaal vordert haalt het wel iets meer toeters en bellen uit de kast en is Outriders bij momenten echt wel mooi.
Verhaal
Het verhaal komt vrij traag op gang en aanvankelijk had ik geen tot weinig affiniteit met de leden van m’n crew. Ook met mijn eigen avatar had ik niet veel ook al kan je die van kop tot teen creëren bij aanvang. In het tweede deel van het spel komt het verhaal echter meer op dreef en slaagt het er wel in om meer te voelen bij het verhaal en de hoofdrolspelers.
Cutscenes en laadtijden
Helaas wordt het verhaal grotendeels vertelt door heel wat onnodige, saaie en nietszeggende cutscenes. Deze onderbreken meer dan eens de gameplay. Zo krijg je bijvoorbeeld eerst een laadmoment op je bord, dan mag je tien meter verder wandelen waarna er weer een laadmoment komt gevolgd door een cutscene van enkele seconden om vervolgens weer tegen een laadtijd aan te kijken. Dit staat echt haaks op de snelheid van de gameplay en geeft je zo nog meer het gevoel dat elke level een gesloten arena met vijanden is. Op PS4 Pro waren de laadtijden geregeld lang. Net als het verhaal nam ook de kwaliteit in cutscenes wel iets meer toe naar het einde maar echt hoogstaand werden ze nooit. Voeg daar de povere gezichtsanimaties bij en je weet dat ze hier met zekerheid een Oscarnominatie mislopen.
Expeditions
Wanneer je de game uitgespeeld hebt krijg je toegang tot een nieuwe modus. Hierbij is het de bedoeling dat je op zoek gaat naar de nodige extra resources. Ik heb deze zowel alleen als in co-op gespeeld. Als je kan zou ik dit zeker aanraden om samen met een of enkele vrienden te spelen want makkelijk zijn de levels niet. Ze vatten eigenlijk de hele game perfect samen. Het is ook hier knallen geblazen waar denkwerk of een of ander plot er niet toe doen.
Conclusie
Outriders is een game die z’n AAA-titel niet waarmaakt. Het verhaal is niet wereldschokkend maar wist naar het einde toe toch de positieve kant uit te gaan. Het duurde heel lang vooraleer je mee in het verhaal gezogen werd. Redenen hiervoor zijn de povere cutscenes en de laadtijden die de snelle actievolle gameplay meer dan eens nodeloos onderbreken.
Wat die actie betreft zit het wel goed met deze game. Het knalt langs alle kanten en de AI maakt je het leven zuur. Helaas is Outriders ook heel repetitief. De laatste missie verschilt eigenlijk niet van de eerste ook al doet de map een heuse sandbox vermoeden. Gelukkig zijn er de bossfights om een beetje afwisseling toe te voegen. De verschillende skills geven je echt een krachtig gevoel en laten de actie nog meer van het scherm afspatten. In het begin is het wel wennen aan de wat ruwe controls.
Grafisch is Outriders bij momenten heel mooi, maar wisselt het net iets te vaak af met ongeïnspireerde omgevingen. Net als het verhaal neemt de grafische pracht en praal toe naarmate het spel vordert. Gelukkig presteert het spel ook prima op de last-gen consoles. Na de eindcredits word je nog getrakteerd met de Expeditions spelmodus. Een soort Horde-mode zoals je die kent van bij Gears of War maar dan hectischer. Een leuke toevoeging die zeker met enkele vrienden in co-op heel war plezier kan opleveren. Alles laat vermoeden dat een Outriders 2 slechts een kwestie van tijd is maar dan zal de ontwikkelaar toch heel wat meer uit de kast moeten halen.
