De jaren 90 waren de hoogtijdagen voor het RPG genre. Games zoals Secret of Mana, Final Fantasy, Earthbound en Chrono Trigger staan eender wie ze gespeeld hebben voor altijd in hun geheugen gegrift. Epische verhalen over iconische personages en hun avonturen om hun wereld te redden gaven developers de vrijheid om pittoreske dorpjes, imposante steden en uitzinnige landschappen te creëren. En dit allemaal in een 2D setting, want 3D was wel opkomend maar bood meer beperkingen dan mogelijkheden.
Ondertussen zijn we allemaal aan 3D gewend en beoordelen we iedere review zowel op gameplay aspecten als op grafische pracht en praal. Dit zorgt ervoor dat bij nieuwe games een zekere standaard aan graphics wordt verwacht, die voor developers dan ook een groot deel van de ontwikkelingstijd opslorpt.
Square Enix, vaandelhouder in het genre, heeft ervoor gekozen om die verwachtingen in de wind te slaan en een eerbetoon te brengen aan de epische RPGs uit de jaren 90. Dit doen ze met ontzettende flair, in een mix tussen 2D en 3D. Deze designkeuze geeft hun de vrijheid om te focussen op het verhaal, de wereld en zijn inwoners en doet de game desalniettemin sprankelen van charme en detail.
Een Episch avontuur
Het verhaal van Octopath zit hem in de titel. Het spel draait rond acht hoofdpersonages, die uit verschillende continenten van de wereld komen, hun eigen beweegredenen en verhaal hebben, maar vooral totaal verschillende speelwijzes hebben.
Zo heb je bijvoorbeeld Olberich, een zwervende zwaardvechter die zijn verleden probeert te vergeten en zijn fouten recht wil zetten. Hij is de standaard warrior uit de serie en heeft als speciale vaardigheid “Challenge”. Hiermee kun je NPCs die je op je reis tegenkomt uitdagen en, als ze akkoord gaan, tot een duel overgaan. Zo word je sterker en krijg je meer items. Soms is dit zelfs nodig om een NPC knockout te slaan die voor een deur staat van een huis, om daarna binnen een schatkist te kunnen vinden. Veel van deze vaardigheden zijn ook vereist om enkele van de side-quests tot een goed einde te kunnen brengen.
Of H’aanit, een jager wiens meester jaren geleden zonder uitleg is vertrokken die op zoek gaat naar antwoorden. Met haar speciale talent “Capture” kan je dieren waar je tegen vecht vangen en als onderdanen gebruiken in je avontuur. Ik zou uren kunnen vertellen over de verschillende personages, maar daar gaat het natuurlijk niet om in een review. Zo blijft er voor jullie ook nog wat te ontdekken.
Je kiest aan het begin van het spel een personage, krijgt zijn of haar achtergrondverhaal en trekt de wereld in. Vanaf daar kom je de andere personages tegen als je hun land van afkomst bezoekt. Ze zullen je dan ook helpen in jouw avontuur, maar hun verhaal krijg je alleen te zien als je ze kiest als speelbaar personage. Ontzettend veel diepgang in de verhaalvertelling is er niet, maar ieder personage heeft zijn eigen verhaal om te voltooien en dit is altijd voldoenend en soms zelfs gepaard met de nodige plot twists en verrassingen.
Pracht en Praal
Op het eerste zicht zou je zeggen dat Octopath Traveler eruit ziet als een met sprites gevuld Super Nintendo spel. Maar schijn bedriegt, want zoals ik al zei is er gekozen voor een hybride stijl. De personages zijn 2D, maar ze bewegen in een 3D wereld die met 16bit textures gevuld is. Daarnaast hebben zand, sneeuw en water een realistische look gekregen.
Wat mij vooral opviel en charmeerde waren de kleine details. Gepixeleerde bomen wiens takken en bladeren door de wind bewegen, schaduwen die door overhangende voorwerpen op de grond geworpen worden, … kortom, alles voelt levend aan. Met de aandacht die er aan de lichteffecten gegeven is fonkelt het spel van je scherm. Zo vallen de stralen zonlicht door de bladeren van de bomen, sprankelt het zand onder het zonlicht en de sneeuwvlaktes lijken wel te leven door de spelingen van het licht.
In gevechten genieten de spreuken en de effecten hier ontzettend van, wat extra flair geeft en je zal met momenten met open mond naar het scherm zitten staren. Ook de lichteffecten van bepaalde acties veranderen de anders relatief statische gevechten in prachtige taferelen.
Klaar voor het gevecht
Waar Octopath vooral in uitblinkt is het gevechtssysteem. In een frisse kijk op de standaard turn based gevechten van RPGs wordt ieder gevecht een interessante puzzel. Vijanden hebben namelijk uiteenlopende zwakheden en schildpunten.
Het is dan aan jou om de vijanden af te tasten en hun zwakheden te misbruiken. Doe je dit niet dan wordt je genadeloos afgeslacht, zelfs door standaard vijanden. Wanneer je dit wel doet kun je het aantal schildpunten van je vijanden doen dalen. Slaag je erin om deze tot nul te brengen dan belandt je tegenstander in de Break toestand. Vijanden in Break nemen meer schade, maar ze kunnen ook niet aanvallen. Om dit te vergemakkelijken kun je je eigen personages ook Boosten. Boost is de meest gebruikte mechanic in Octopath. Wanneer je dit gebruikt kun je ervoor kiezen om je personages meerdere keren in een beurt te laten aanvallen of om een skill een verhoogd potentieel te geven waardoor deze veel meer schade doen of langer geldig zijn, dit laatste geldt dan voornamelijk bij skills om je party sterker te maken of voor andere defensieve skills. Hiervoor zitten ze wel langer buiten het spel nadien, dus wanneer je dit gebruikt wordt een strategische overweging.
Je wordt voor je moeite ook beloond. Als je de gevechten slim aanpakt kun je voor de Untouched Victory gaan. Dit betekent dat jouw personages niet geraakt zijn in het hele gevecht. Hiervoor krijg je extra geld en extra items.Persoonlijk vond ik dit extra diepgang aan het spel geven. Untouched victories halen is namelijk best moeilijk, maar nooit onmogelijk.
En als je dat net door hebt komt de volgende laag diepgang in het spel. Wat verder in je avontuur zul je namelijk shrines ontdekken die je Jobs geven. Ieder personage kan een Job hanteren, zonder beperkingen. Zo kun je bijvoorbeeld een Warrior een Mage Job geven zodat hij naast zijn zwaard ook spreuken kan gooien naar de tegenstander. De shrines worden door zware boss fights bewaakt, dus ben je ervan bewust dat geen van hun gemakkelijk te behalen zijn. Zelfs niet na het uitspelen van het hoofdverhaal.
Als ik dan echt kritisch moet zijn over deze game dan valt mij er maar een ding op. De 8 verhalen zijn op zichzelf schitterend, maar ik had toch echt verwacht dat er een overkoepelend verhaal zich zou aanbrengen dat al de personages verenigt en een groot wereldeindigend kwaad met zich mee brengt. Dit heeft Octopath dus niet. Anderzijds geeft de wereld weinig gevoel van een open wereld te zijn. Hier en daar zal je wel een aftakking vinden van de weg waarop je zit, maar meestal leiden deze enkel naar een schatkist of een optionele dungeon.
Conclusie
Octopath is een prachtig eerbetoon aan het tijdperk van de Super Nintendo. Maar meer dan dat voegt het zijn eigen ideeën toe aan het genre en zal het spel je ongetwijfeld verrassen. Persoonlijk had ik liever wat meer samenhang tussen de verschillende verhalen gezien maar dit is ongetwijfeld een bewuste keuze geweest. Jij kiest hoe je Octopath beleeft, en wanneer je een volledig nieuw avontuur wil kun je gewoon een ander personage kiezen en in dezelfde wereld een nieuwe ervaring meemaken.
Bovenal, geniet vooral van de pracht en praal op visueel aspect, maar ook van de ijzersterke soundtrack die niet moet onderdoen voor de pareltjes van weleer zoals Final Fantasy, Chrono Trigger en gelijkaardige games. Kortom, deze game is absoluut een aanrader voor liefhebbers van het genre die de goede oude tijd missen.
.
