De laatste keer dat we Neptunia en haar vriendinnen zagen was in een cross over game genaamd Neptunia x Senran Kagura: Ninja Wars. Ik ken persoonlijk niet gek veel gamers die helemaal mee zijn met het concept van Hyperdimension Neptunia of zichzelf zouden omschrijven als fans. De franchise heeft nochtans een fanbase, ik heb gewoon de pech dat ik er niet echt iemand in ken. Persoonlijk heb ik een haat-liefde verhouding met de games aangezien de games me met momenten wel wat luchtig genot en afleiding van zwaardere titels kan bezorgen maar tegelijk mis ik dan weer wat aantrekkingskracht en diepgang. Hoe het ook zij, het was hoog tijd voor een Neptunia game die niet vanuit een cross-over startte. Ik heb al redelijk wat uren achter de kiezen met de game en bespreek daarom graag met jullie wat ik er van vind.
Ah my goddess… candidate
Neptunia woont met haar vriendinnen en andere mensen in de wereld genaamd Gamindustri. Zoals jullie misschien al zullen afleiden uit deze naam en nog veel meer namen en visuele verwijzingen, zit de wereld, de personages, de gebeurtenissen en eigenlijk alles wat er gebeurt, vol verwijzingen naar games, game gerelateerde gebeurtenissen of iets in die trend. Gamindustri is onderverdeeld in 4 delen genaamd Planeptune, Lastation, Lowee en Leanbox. Deze 4 delen hebben elk hun eigen goddess die hun bewoners beschermen indien nodig. De aangewezen Goddesses hebben de steun en vertrouwen nodig van hun bewoners om op kracht te zijn. Wanneer we het spel opstarten is alles koek en ei in Gamindustri, is iedereen op volle kracht maar is er altijd wel wat te beleven. De zusjes van 3 goddesses, namelijk Nepgear, de zus van Neptunia, Rom en Ram, de jonge tweeling die zusjes zijn van goddess Blanc, en Uni, de jonge zus van Noir, worden daarom op een missie gestuurd om een verlaten laboratorium te onderzoeken. Eenmaal hier aangekomen en wat onderzoek uitgevoerd ontdekken ze een mysterieuze vrouw die in een ‘sleep chamber’. Voorzichtig maken ze deze wakker maar als dank duwt ze de 4 jonge dames in deze cabine en laat ze deze voor 2 jaar slapen. Eenmaal terug wakker domineert een geheimzinnige smartphone, genaamd de rPhone, de dagelijkse gang van zaken in het land, zijn de goddesses bijna het volledig vertrouwen van hun volk kwijt, wordt het land geteisterd door monsteraanvallen genaamd ‘Trendi Outbreaks’ en is Neptunia vermist sinds een gevecht tegen de geheimzinnige Arfoire. Tijd dus om alles weer in orde te brengen en te zoeken naar de oorzaak van al deze rommel. Terwijl de 3 overgebleven goddesses druk bezig zijn met het veilig stellen van hun volk gaan hun zusjes dus op avontuur om alle problemen uit de wereld te helpen.
Make the game
Zoals gezegd zitten de Neptunia games altijd vol een hoop verwijzingen naar actualiteit uit onze gamewereld. Onze hoofdrolspeelsters zijn zich, op de gepaste momenten, ook wel bewust dat zij onderdeel zijn van een game en breken op een ludieke manier wel eens de bekende vierde muur. Dit was meer het uitgangspunt van Neptunia, die in dit verhaal al vanaf het begin verdwenen is, maar er volgt nog wel vaak genoeg een creatief moment, gebeuren of opmerking die je doet grinniken vanwege zijn onderliggende boodschap. Quasi alles in deze game is een verwijzing naar gaming of multimedia in het algemeen. Dit is ook zo voor de accessoires en toevoegingen die je kan aanbrengen aan je personages. Om je dames van power ups te voorzien moet je discs aanmaken met vaardigheden op. Dit doe je door een gamegenre voor te leggen aan een persoon, die je meestal vrijspeelt door een side quest voor ze te doen, en ze te voorzien van een hulpmiddel dat in een game kan voorkomen. Op basis hiervan ontwikkeld de persoon een game die je van bepaalde vaardigheden kunnen voorzien. De ontwikkeling kost natuurlijk wat tijd en geld maar na een tijdje kan je terug gaan kijken welke vaardigheden er zijn ontwikkeld. Hoe simpel dat deze uitleg ook klinkt, zo simpel is het ook in de werkelijkheid. Het is echter een ‘worp in het diepe’-gebeuren waar je niet meer duidelijkheid, diepgang, strategie of overzicht van moet verwachten. Experimenteren is de boodschap en geslaagde games met uitzonderlijke vaardigheden kan je best onmiddellijk opnieuw aanmaken aangezien er geen verslag of lijst wordt bewaard van je beste resultaten.
De game is verder nog uitgebreid te personaliseren door het aanpassen van je aanvalsvolgorde. De gevechten verlopen als volgt. Je bestuurt altijd 1 personage van je 3 aanwezige gevechtspartners. Deze beweeg je vrij over een Deze hebben elk een zekere hoeveelheid AP die zichzelf herlaad door het niet gebruiken ervan. Elk personage heeft daarbij zijn aanvalsvolgorde die buiten de gevechten om moet instellen. Elke actie hiervan kost je een zekere hoeveelheid AP dus je kan niet onbezonnen en ononderbroken blijven aanvallen lanceren. De game houdt er een aangenaam evenwicht op na waarin je slechts een handvol reserve AP hebt na je reeks aanvallen. Uiteraard kan je onderbroken worden in je reeks of kan je aanvallen missen waardoor je combo verloren gaat. Elke ingezette aanval is met andere woorden een verlies van AP die je beter kan sparen. Hierdoor is de game niet de zoveelste button masher en dien je gecontroleerd en bewust om te gaan met je AP en aanvallen. Daarbij kan je, na een bepaald level ook een tweede reeks instellen waardoor je meer kan afwisselen in je aanvallen door deze toe te kennen aan een andere button. Voor de Playstation wilt dit zeggen dat je aanvalsreeksen hebt op je square en je X buttons. Je triangle button dient dan weer voor een opgeladen special attack die elk personage heeft. Door je gevechten heen loopt ook je meter voor je goddess krachten vol die je kan gebruiken voor een tijdelijke transformatie of een super aanval. In tegenstelling tot andere games moet je niet zo’n aanval per gevecht verwachten. Deze gevechten voer je effectief slechts eenmaal per tiental gevechten uit waardoor deze transformatie of superaanval ook blijft aanvoelen als een beloning of opgespaarde strategische zet.
Go deep
Ik zei in het begin al dat ik een kleine haat-liefde relatie heb met de Neptunia games. Qua luchtige gameplay en sfeervolle opmerkingen en verwijzingen zitten de games, net zoals deze keer, naar mijn gevoel altijd best goed. Wat ik echter mis is, ook nu weer, een diepgaand verhaal dat me meesleurt en op het puntje van mijn stoel zet. Ja, er is weer een dreiging te vinden in Gamindustri, ja de wereld ligt overhoop en dreigt uiteen te vallen maar er mist altijd iets in de games waardoor ik de dreiging serieus genoeg neem om er in mee te gaan. Ook nu, hoewel het verhaal voorzien is van voldoende drama, stribbelingen, twists, kronkels en raadsels die zich ontplooien doorheen het spelen, mis ik het gevoel van diepgang en betrokkenheid. Dit hoort echter een beetje tot de opmaak en eigenschappen van de franchise waardoor ik er niet echt een kwaad woord over wil zeggen. Toch heeft deze game een storende factor die me nooit eerder zo heeft gekweld als in deze titel. Nog nooit heeft een game me zo herhaaldelijk dezelfde slagzinnen voorzien als in deze Neptunia game. Bij elke beweging en handeling werd wel dezelfde opmerking of bespreking opgestart. Bij elke opening van de kaart zei Nepgear ‘When in doubt, check the map’. Wanneer we rondlopen zijn de aanwezige teamleden continue aan het vertellen hoe ze elkaar inhalen omdat de andere niet snel genoeg loopt. Na een tijd had ik meer het gevoel met 3 kakelkippetjes rond te lopen op mijn scherm dan meisjes die hun wereld en dimensie probeerden te redden. Echt jammer dus aangezien het zonder dit herhaaldelijke herhalen van een herhaling de game een stuk aangenamer zou spelen.
Conclusie
Neptunia: Sisters VS Sisters is een game die zonder problemen in de franchise hoort. Persoonlijk vond ik het herhaaldelijk opmerken van overduidelijke of overbodige dingen van je personages meer storend dan charmant. Daarnaast was de gameplay aangenaam en personaliseerbaar waardoor je het gevoel hebt je eigen spel te kunnen spelen. De game is kleurrijk, creatief en luchtig, wat een fan van de franchise hoogst waarschijnlijk verwacht van de eerste Neptunia game op de nieuwe generatie consoles.
