In een tijdperk van Zelda, Diablo en Hogwarts Legacy moet je je mannetje kunnen staan. Eenvoudig is dat niet, maar als je een kruisbestuiving van een aantal genres doet moet dat wel goed komen. Toch?
Monster mash
Een eenzame avonturier staat op het punt om te komen van honger en dorst. Dit personage (dat jij zo net hebt gemaakt) stoot tegen wil en dank door de mysterieuze kerker, wat eigenlijk een gemakkelijke klus had moeten zijn. Aan het einde vind je een uitgedroogd karkas. Uitgehongerd eet je er een beetje van. Slecht plan, dit is slechts tijdelijk. Even later word je verpletterd door een ander monster en mag je met een nieuw character dezelfde stap wagen. Richting ondergang.
Dit is een pure roguelike immers, eentje die zich als zodanig gerespecteerd wil zien.
De gameplay dan. De tutorial legt je niet goed uit wat je te wachten staat. Basislessen over hoe je juist vecht, hoe je een weg baant door de kerkers en vervolgens hoe je uitrust en maaltijden kookt. Ik miste enkel nog wat dingen zoals hoe je ingrediënten moet bereiden en hoe vaardigheden worden bijgeleerd. Als je het systeem wat onder de knie hebt loopt het geheel iets vlotter, maar toch laat het een bittere smaak achter.
Empty cooker
De belangrijkste gameplay-cyclus is ook meteen de saaiste. Alles voelt compleet leeg aan. Het hoofdgerecht bestaat uit 100 voorverwarmde levels en je team van uitgehongerde krijgers mag het allemaal in 1 keer verslinden. Wanneer je verliest, wordt je progressie voor grotendeels gewist, met slechts een paar statistiekjes en ervaringspunten die worden overgedragen. Het zou uitdagend zijn, mocht het geheel niet aanvoelen als een gerecht dat nog op stoom moet komen. Helaas is het een beetje als naar de McDonalds gaan in de hoop een goede hamburger te kunnen eten.
Deze Roguelike is een basale turn-based aangelegenheid. Er zijn wel een paar interessante extra’s zoals vrij rond kunnen bewegen tijdens je beurten en vervallende etenswaren aan je vijanden voederen. De rest is vrij standaard te noemen. Soms kom je uitgeruste monsters tegen die wat tactiek vergen, maar het merendeel is hack and slash te noemen. Het avontuur verandert hierdoor in een uitputtingsslag die je dwingt om rustpauzes in te lassen met de nodige maaltijden die je in elkaar mag fletsen.
Bazen zijn interessanter omdat ze speciaal zijn geconstrueerd om je langer te laten nadenken over strategie, maar komen ook dikwijls een beetje te laat. En nog steeds: de leegte in je maag blijft nog steeds op zijn honger zitten.
Michelin in progress
Natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel. De calorieën en hydratatie niveaus van je personages werken goed mee. Ze gaan netjes naar beneden, naargelang de acties je onderneemt. Als ze hun speciale vaardigheden gebruiken, verbruiken ze namelijk extra energie. Dit is nauwkeurig ingesteld om je toch te dwingen om bezig te zijn met voldoende rustpauzes en tijd om je maaltijden voor te bereiden. De kook en knutselmechanismes zijn namelijk de échte ingrediënten van dit spel. De kerker ligt bezaaid met delen van je maaltijd en natuurlijk vind je in de monsters ook de nodige extra’s.
Dit is dan ook direct het interessantste gedeelte van het spel. Strategisch koken, om ieder van zijn persoonlijke behoeftes te voorzien. Realistische maaltijden, met wat de kerkers je toesmijten. Immers, er zijn geen winkels voorzien in een plek waar de monsters staan te popelen om jou van hun volgende maaltijd te voorzien. Uiteraard is er ook het gevolg dat je je personages niet telkens hetzelfde kunt blijven voeden. Op een gegeven moment voed je je magiër op insecten-gebaseerde maaltijden tot hij (je raadt het al) moet overgeven. Wansmakelijk? Uiteraard! Maar je kunt er ook voor kiezen om het braaksel te laten censureren. Hierdoor wordt het iets smakelijker om door te blijven vechten!
Het verhaal dan. Het is even complex als uitgebreid als… een lege huls. Je leert over de wereld via dagboeken en aantekeningen die je her en der door de kerker op pikt. Afgewisseld met een paar vage fragmenten van een overkoepelend verhaal terwijl je bazen verslaat, maar het voelt als een bijzaak. Er is wel werk gemaakt van de wereld rondom je, maar als het een onsamenhangend verhaal wordt van personages die je nooit zult ontmoeten en van andere locaties waar je waarschijnlijk nooit naar toe zult gaan… heeft dat dan wel zin?
Conclusie
Zoals eerder aangegeven is dit meer een McDonalds dan een Michelin-aangelegenheid. Het doet wat het moet doen met het Roguelike gegeven en doet verder ook iets interessants met op zijn voedsel-gebaseerde mechanica, maar écht ver reiken doet het niet. Er valt plezier te beleven aan de moeilijkheidsgraad en het grindy aspect. Als dat alles je meug is en je kan door de rest van de simpele leegheid kijken (het deed mij met momenten denken aan die mobile games die ze je op de youtubereclames door de strot proberen te duwen), dan is dit je game.
