Nintendo lijkt nog lang niet klaar te zijn met het uitbrengen van HD ports en remakes van oudere games. Ik zie dit niet per se als negatief, want het zorgt er voor dat heel wat gamers van een deel klassieke games kunnen genieten, vaak in een versie die net wat meer weet te bieden of bepaalde issues heeft opgelost. Recent zagen we Paper Mario: The Thousand Year Door nog passeren, en begin volgend jaar komt ook Donkey Kong nog eens piepen. Maar vandaag gaan we het hebben over Luigi’s Mansion 2, die een sprongetje van de 3DS maakt richting de Switch in deze opgepoetste HD-versie.
The Dark Side of the Moon
Het verhaal speelt zich af na de gebeurtenissen uit de originele Luigi’s Mansion. Je hoeft de game niet gespeeld te hebben om het verhaal te volgen, maar sommige zaken komen wel beter tot zijn recht met deze voorkennis. Ons verhaal begint wanneer King Boo, die ontsnapt is uit zijn gevangenschap waarin we hem plaatsten in de eerste game, en breekt de Dark Moon in verschillende stukken. Deze Dark Moon, een groot kristal dat boven Evershade Valley hangt, is een magisch juweel dat een rustgevend effect heeft op spoken en geesten. Doordat de Dark Moon niet meer compleet is, worden de spoken en geesten terug vijandig, wat een ramp is voor professor E. Gadd die onderzoek aan het verrichten was naar het paranormale in de vallei. Er zit niets anders op dan Luigi terug te contacteren, hem de Poltergust-5000 (de geüpgraded versie van de Poltergust-3000), een zaklamp en de Dual Scream (een DS-achtig toestel om mee te communiceren) in handen te duwen en hem naar de verschillende locaties te sturen om de stukken van de Dark Moon terug samen te brengen.
Grafisch ziet de game er zeker niet verkeerd uit, maar het kan niet tippen aan Luigi’s Mansion 3. Logisch, gezien de versie van waar gestart werd gebouwd is onder bepaalde limitaties. Desalniettemin is het een gigantische verbetering op de 3DS versie, en het developmentteam heeft het beste eruit gehaald gezien de omstandigheden. Voor de rest is de game weinig veranderd, op enkele technische zaken na die we later nog aanraken. En dat is ook allemaal zeker niet negatief op te vatten, want de originele Luigi’s Mansion 2 was op zich ook al een goede game, al ging hij gepaard met enkele problemen die in deze versie opgelost zijn, maar er zijn er ook enkele waar helaas niet veel aan gedaan werd zoals de missiestructuur en dingen die je constant uit de flow halen.
Shining light on the matter
De gameplay is zeer gelijkend aan de andere twee games in de reeks. Je bestuurt Luigi en moet spoken eerst beschijnen met je zaklamp om daarna ze op te zuigen met je Poltergust. Door je stick naar de tegenovergestelde kant te tilten van het spook, kan je het sneller opzuigen en vult een metertje waarmee je een boost kan geven aan je zuigkracht. Verder kan Luigi de Poltergust ook gebruiken om geld en andere zaken op te zuigen, tapijten te verplaatsen en verschillende objecten opzuigen om geheimen te onthullen. De zaklamp krijgt ook een upgrade met de Dark-Light straal om zo verborgen objecten tevoorschijn te toveren en om de Boo spoken te kunnen vangen. Luigi kan ook nog schuiven open trekken, tegen objecten duwen of er op een andere manier mee interageren om zo extra geld, levens of griezels zoals spinnen en muizen te vinden.
Op zich is er niet heel veel veranderd aan de gameplay, tot je naar de besturing gaat kijken. Dit is een van de technische veranderingen die voor mij persoonlijk zeer welkom was. Op de originele Nintendo 3DS kon je geen gebruik maken van de twin-stick controls, zoals dit later dan geïntroduceerd werd in Luigi’s Mansion 3. Zelfs niet met de Circle Pad Pro, een apart verkrijgbare add-on om op je 3DS aan te sluiten om games zoals Resident Evil en Kid Icarus met twee sticks te kunnen spelen. Hierdoor bleef Luigi steeds in dezelfde richting gapen als je je zaklamp ergens op wilde schijnen of een spook vangen waardoor je bereik gelimiteerd werd. Nu kan je echter, dankzij de twin-stick besturing, Luigi nog steeds vrij bewegen en veel mobieler spelen. Een andere technische aanpassing, aangezien je geen tweede scherm hebt zoals bij de 3DS, is dat de kaart van je locatie nu rechtsboven weergegeven is in plaats van op een apart scherm.
Frustration at haunted house on the hill
Doordat de game is opgedeeld in missies, word je vaak uit de flow gehaald en kan je gemakkelijk collectibles missen zoals de verborgen Boo in elke missie en de juwelen die te vinden zijn in de huidige locatie. Hierdoor moet je ook vaak missies opnieuw spelen. Wat wel leuk is, is dat elke missie het level wat veranderd. Bepaalde locaties zijn plots niet meer bereikbaar omdat er bijvoorbeeld een plant voor de deur is gegroeid, soms zijn er plots her en der spinnenwebben waar je niet door kunt of is er net ergens een kamer wél bereikbaar omdat je nu een voorwerp hebt om een deur te openen enzovoorts. Het nadeel hiervan is dan weer dat bepaalde collectibles plots in specifieke missies gewoonweg niet meer bereikbaar zijn. Er zijn ook geen checkpoints voorzien, dus als je dood gaat, begin je de missie gewoon terug vanaf het begin, en aangezien de meeste missies gemiddeld een 20 minuten in beslag nemen, kan het wel eens frustrerend zijn om zoveel progressie te verliezen.
Een ander frustratiepuntj is dat professor E. Gadd je constant opbelt. En dan bedoel ik ook echt constant. Zodra je in een level getransporteerd wordt, is vaak het eerste wat de professor doet je nogmaals herinneren aan het doel van je missie. Heb je net een tussenfilmpje gezien van een spook dat de sleutel heeft gepikt die je nodig hebt? Dan zal de professor je nog even willen bellen om te zeggen dat je het spook moet vangen om de sleutel terug te krijgen. Dit voelt soms een beetje aan alsof de game denkt dat je zelf de context niet kan interpreteren van wat je net gezien hebt, wat vrij vervelend is. Het zou tof geweest zijn mocht je er voor kunnen kiezen om de professor op “mute” te zetten, of er voor zorgen dat hij je minder vaak kan bellen. Een beetje wat ze met Fi hebben gedaan in de HD-remaster van The Legend of Zelda: Skyward Sword.
Scarescraper
De online modus, in de vorm van de Scarescraper (Thrill Tower in de 3DS versie), is ook weer aanwezig, maar vereist wel een actief Nintendo Online abonnement. In deze modus neem jij het samen met 3 andere Luigi’s op tegen een hoop spoken die een toren behuizen. Je kan kiezen tussen drie verschillende speelstanden:
- Hunter: in deze mode moet je op elke verdieping zo snel mogelijk spoken opzuigen.
- Rush: jullie moeten zo snel mogelijk de uitgang zoeken van elke verdieping. Door spoken op te zuigen kan je extra tijd verdienen.
- Polterpup: ga op zoek naar Polterpups met je Dark-Light zaklamp en vang ze allemaal.
Voor elk van deze modi kan je kiezen om 5, 10 of 25 verdiepingen te verkennen en kan je de moeilijkheidsgraad vastleggen van normaal tot “expert”. Je kan spelen met willekeurige mensen wereldwijd, of enkel met vrienden uit je vriendenlijst. Ik was even enthousiast toen ik een Local Play optie zag, maar blijkbaar heb je hier een Switch en Luigi’s Mansion 2 per speler voor nodig. Het ontbreken van een echte lokale multiplayer, zoals dit in Luigi’s Mansion 3 in de story ook kon, is jammer, maar het is iets wat destijds in de 3DS versie ook niet aanwezig was, dus daar ga ik ook niet over wakker liggen.
Conclusie
Luigi’s Mansion 2 HD heeft me de game opnieuw doen ontdekken, en er voor gezorgd dat ik ditmaal wél de game tot het einde uitspeelde en zelfs genoot van de game. Dit komt dan vooral door de nieuwe manier van besturen, met de twin-stick oplossing en het niet moeten werken met een statische Luigi of motion controls. Motion controls zijn er nog wel, maar je kan ze gemakkelijk uitzetten. Het oog wil ook wat, en grafisch ziet de game er natuurlijk ook pakken beter uit dan de 3DS versie, al kan het nog niet tippen aan de grafische pracht van Luigi’s Mansion 3. Deze versie van de game is in ieder geval de definitieve manier om hem te spelen!
Komop Nintendo, ik kijk alvast uit naar Luigi’s Mansion 4!
