Ik denk dat ik ondertussen al een hele waaier aan games en genres heb besproken in mijn reviews. Enkele genres zal ik echter niet vaak opstarten omdat het mijn genre niet is, wat logisch is want iedereen heeft zijn voorkeuren, of gewoon omdat ik de keuze laat aan andere schrijvers om bepaalde titels of genres vast te nemen. Dungeon crawlers is één van die laatste. Ik kan genieten van een goed uitgewerkte dungeon crawler, maar zal mezelf nooit naar de voorgrond katapulteren om een game uit het genre vast te krijgen. Uiteraard heb ik hierdoor geen bakken vol ervaring met het genre, maar ik heb, in de weinige vrije tijd die ik nog geniet, ook wel voldoende geëxperimenteerd. Ik neem deze keer Labyrinth of Galleria: The Moon Society voor mijn rekening en kijk voor jullie wat ik ervan vind.
Such a small medium
Je bent Eureka de Soleil. Een opgewekte jonge meid die dankzij een advertentie komt werken in Galleria Mansion. Eenmaal daar aangekomen maakt ze kennis met een heks genaamd Marta en krijgt ze te horen wat haar job echt zal inhouden. Volgens oude legendes bevindt zich een labyrinth onder de villa met mystieke schatten genaamd curios. De heks heeft een medium nodig om een ziel dit doolhof te laten verkennen aangezien fysieke, levende wezens niet naar deze plek kunnen reizen en natuurlijk ben jij die medium. Vanaf dan wordt je gelinkt aan een dwalende ziel genaamd Lanterne de Fantasmagorie’s, of gewoon Fantie, die het verkennen zal uitvoeren. Fantie wordt vergezeld door enkele puppet soldiers die de dwalende ziel zullen verdedigen en het zware werk voor hem zullen uitvoeren. Zo is het labyrinth voorzien van allerlei vallen, vijanden en moeilijkheden in het algemeen.
Explore till you drop
Het opzet klinkt niet bepaald ingewikkeld ofzo, maar het labyrinth waar je in beland zal je al snel op andere gedachte brengen. Aanvankelijk lijkt alles redelijk recht voor de raap te zijn. Gangen met ronddwalende monsters, schatkisten, gesloten deuren en hendels die je moet overhalen om doorgangen te openen zijn enkele bekende elementen die je onmiddellijk zal tegenkomen in het spel. Je mist echter oorspronkelijk elke andere vaardigheid die je zou kunnen helpen met verkennen waardoor je eerste verkenningstocht niet bepaald lang of gedetailleerd kan worden uitgevoerd. Op een relatief vlot tempo leer je daarna echter springen waardoor je over valkuilen kan raken, kan je muren slopen om te zoeken naar verborgen ruimtes of doorgangen en kan het strategisch werk echt beginnen. Eer je aan dit punt komt, heb je echter al heel wat tutorials en cut-scenes overlopen. Voor mij viel het begin van het spel daardoor best tegen aangezien het meer een overkill aan informatie bezorgde dan een aangenaam of interactieve opbouw. Het voelde even aan als een zure appel maar eenmaal hier doorheen gebeten smaakte de game naar meer. Daarbij voelen al de gangen, die zowat allemaal hetzelfde uiterlijk en aankleding hebben, exact hetzelfde aan. Er is niet gek veel geïnvesteerd in de aankleding of detaillering van de omgeving waardoor rondkijken niet bepaald hoog op het lijstje staat. Ik moet echter toegeven dat mij dit tijdens het spelen nooit is opgevallen of heeft gestoord, maar nu tijdens het schrijven pas tot mij doordringt. Zo succesvol is de game met de focus te leggen op je verkennen van het labyrinth.
Het verkennen van de mansion, waar je eigenlijk enkel (even) bent tussen je bezoeken aan het labyrinth door, bestaat eigenlijk enkel uit wat cut-scenes om het verhaal verder te helpen of uit een menu waarmee je allerlei faciliteiten bezoekt om je voor te bereiden op je volgende verkenningstocht. Zodra je kiest om het labyrinth terug te betreden, wat je trouwens doet door een vervloekte kleerkast te betreden, speel je enkel nog vanuit een first person view en beweeg je enkel nog in bewegingen van 90 graden op een rooster. Vrij rondkijken is met andere woorden beperkt tot het kijken in één van de 4 windrichtingen waardoor de game, voor mij althans, gedeeltelijk een retro vibe met zich meedraagt. Is dit negatief? Nee, zeker niet. Het is een keuze die ik ergens wel kan kaderen en kan zien als een bijdrage aan deze turn based, strategische game.
Monsters ahead
De game bied je een overvloed aan tutorials die je, zeker in het begin, van (te)veel informatie voorzien. De game gebruikt daarbij allerlei mechanics en mogelijkheden die je van wat mogelijkheden, maar ook vooral van belemmeringen voorzien waardoor je niet zomaar kan doen of laten wat je wilt. Het was voor mij op bepaald moment zoveel aan het worden dat ik simpelweg ben gestopt om terug te beginnen lezen wat er ook alweer allemaal was gezegd en welke termen op wat juist sloegen. Er is sprake van mana, power source, resonance, donum, covens, liberation, classes, body parts en meer wat mij het gevoel geeft dat het eigenlijk teveel is om op te noemen. Ik moet toegeven dat ik zelf nog steeds het gevoel heb dat ik niet 100% mee ben in het opzet van het combat systeem. Gelukkig is het merendeel van de battles te winnen door strategisch gebruik van items buiten je combat te combineren met wat strategische volharding en een hoog genoeg level van je team. Voor mij voelt hierdoor het hele combat gebeuren als het minst aantrekkelijke aspect van het spel. Daarbij is het precies ook slechts een klein gedeelte van het spel aangezien het echte spannende en strategische aspect bij het verkennen en uitpluizen van het labyrinth ligt.
Je team van puppets kan je nochtans aangenaam uitgebreid personaliseren. Elke puppet die je maakt kan je voorzien van wat informatie, voorkeuren, interesses en dergelijke wat impact kan/zal hebben op zijn of haar uitwerking. Hoewel je in het begin van het spel zoveel uitleg en tutorials krijgt, blijft duidelijkheid hierrond echt vaag. Laat je echter niet ontmoedigen, het is gewoon leuk om te beseffen dat je hierdoor echt een eigen personage hebt kunnen creëren. Heeft het daarom de grote impact die je zou hopen? Nee, naar mijn ervaring niet.
Conclusie
De game is een aangename dungeon crawler, maar is zeker niet de game die voor mij het genre op de kaart zet. Het verkennen is leuk en groeit aangenaam dankzij nieuwe opties doorheen het spel. Daarbij zit het merendeel van het strategisch en doelbewust spelen verscholen in het correct en gestructureerd aanpakken van je verkenningstochten. Hieruit komt dus de voldoening en het plezier van het spel voort. De combat viel bij mij niet echt in de smaak en was, hoewel belangrijk voor het verhaal, bijna een bijzaak voor mij, maar dit zal niet voor iedereen zo zijn. Al bij al is het dus een vermakelijke game als je de tijd wilt nemen om de tutorials van A tot Z te doorstaan.
