It Takes Two is ondertussen de tweede game van Hazelight Studios en treedt in de voetsporen van de voorganger van de studio, A Way Out. Deze keer moet je geen Prison Break toeren gaan uithalen en zit je eerder in een romantische komedie. Ook deze game is enkel met z’n tweetjes te spelen en is je doel om als koppel dichter bij elkaar te komen om een scheiding te voorkomen. Kan “It Takes Two” A Way Out overtreffen? Dylan en Niels hebben dit voor jou samen uitgezocht!
One is the loneliest number
Beseffen als kind dat je ouders op het punt staan om te scheiden is voor niemand fijn en kan serieuze mentale gevolgen met zich meebrengen. Hetzelfde overkomt Rose, de dochter van onze twee protagonisten May en Cody wiens relatie zodanig in het slop zit dat ze voor een echtscheiding willen gaan. Dit nieuws komt hard binnen bij Rose, en ze wenst dat haar ouders toch weer samen komen. Op de een of andere magische manier worden May en Cody hun bewustzijn getransporteerd naar twee popjes van Rose die ze gemaakt heeft naar hun evenbeeld. In deze vorm worden ze onthaald door een boek dat zichzelf Dr. Hakim noemt, de zelfbenoemde expert op het gebied van de liefde. In deze vorm is ons koppel natuurlijk een heel stuk kleiner en bevinden ze zich in bekende omgevingen met een twist. Heel wat objecten en dieren spreken nu en leiden hun eigen leventje. Zoals Dr. Hakim ook meermaals, soms tot verveling toe, aangeeft kan je dit avontuur enkel tot een goed einde brengen door goed samen te werken en dichter naar elkaar te groeien.
We kunnen alvast zeggen dat het spel er fantastisch uitziet, zowel op de PS4 van Niels als de PS5 van Dylan. Het spel doet wat denken aan een Disney of Pixar film, dankzij de prachtige graphics en geweldige voice acting. Het verhaal zelf is ook erg fantastisch met toch wat duistere kantjes en twists die je zelden ziet aankomen. Ook is het bewonderenswaardig dat er een thema zoals een echtscheiding aangesneden wordt in een video game en dat zorgt er uiteraard voor dat deze game er, toch qua verhaal, als een uniek exemplaar bovenuit steekt. Ondanks dat deze game er eigenlijk uitziet als een kindergame kunnen we deze eigenlijk zo niet omschrijven. Er komen best wat onderwerpen aan bod die nog wat te moeilijk zullen zijn voor jongere kinderen.
It takes two to tango
Zoals de naam al aangeeft, moet je voor dit spel met twee zijn. Dit avontuur kan je dus niet alleen spelen met een computergestuurde tweede speler. Ook is er geen online matchmaking optie, dus je bent een beetje verplicht om samen te spelen met iemand die je kent. Gelukkig kan je gebruik maken van de Friend’s Pass, wat eigenlijk gewoon betekent dat je iemand anders kan uitnodigen om mee te spelen ookal heeft die persoon het spel niet. Een andere optie is om op klassieke wijze samen in de zetel te zitten en via lokale co-op door het spel te gaan, maar gezien we nog steeds in een soort van lockdown zitten is dat een stuk lastiger. Welke optie je ook kiest, je zit wel altijd met een splitscreen view te spelen. In het begin vond ik het wat vreemd, zeker omdat we ieder onze eigen televisie hadden, maar het werd vrij snel duidelijk dat je zo elkaar gemakkelijker tips kan geven over de locatie en samen oplossingen kunt spotten ook al sta je niet dicht bij elkaar in het level.
Aangezien we toch een eindje van elkaar af wonen, en we volgens de regels niet mogen samen komen, speelden we verschillende avondjes online en dit is hoe we dat hebben ervaren:
Niels
Tijdens onze playthrough speelde ik steevast met May, niet echt met een specifieke reden ofzo hoor (eigenlijk was het meer omdat Dylan me voor was om Cody te nemen). In het begin dachten we dat het ook niet zoveel uitmaakte, want beiden konden we hetzelfde doen zoals lopen, rennen, springen, dashen en een smash aanval uitvoeren. Maar al snel werd het ons duidelijk dat elke chapter we een ander voorwerp en dus ook andere skill kregen om te gebruiken. En hier begon het pas echt interessant te worden, want we hadden ieder een andere skill om te gebruiken die de andere perfect kon aanvullen. Zo had ik in een bepaald level een geweer dat lucifers afschoot terwijl Dylan honing kon afschieten die ik met de lucifers kon doen ontploffen. Of wat dacht je van schoenen waarmee je tegen de muren kan oplopen zoals de magnet boots in Ratchet and Clank terwijl de andere een item heeft waarmee die gigantisch groot of petieterig klein kan worden. De coolste waren toch wel de mogelijkheid om een kopie van jezelf te maken terwijl de andere de tijd kan manipuleren om constructies te herbouwen of weer te laten instorten. Al deze gimmicks zorgden voor heel wat leuke puzzels en mooie uitdagingen die ons telkens met verstomming sloegen.
Daarnaast bevatten een deel van de omgevingen ook enkele mini games waarin je het tegen elkaar moet opnemen. De meeste van deze games waren vrij kort maar erg uitdagend, zeker aangezien je geen uitleg of context krijgt en het hectisch snel uitzoeken is wat het doel is. Enkele van de leukere waren een soort van curling, whack-a-mole, eentje waar je op plaatjes moest schieten om ze naar de tegenstander te duwen en een elektrische racebaan. Af en toe waren er ook minder interessante zoals touwtje trekken, waar het dus gewoon een potje button mashen was. Dit allemaal was een leuke afleiding, maar we konden steeds niet wachten om verder te spelen om te zien hoe het spel verder ging. Want het was toch telkens een verrassing hoe het volgend level er uit ging zien, wat telkens al een spektakel op zich was, en al helemaal hoe het zou spelen. Niet enkel door die wisselende skills, maar ook doordat de gameplay geregeld veranderde wat het geheel steeds interessant hield. En ja, samenspelen was gewoon een grote must want je kan niet verder zonder elkaar steeds opnieuw obstakels te helpen overwinnen.
Dylan
En ik speelde dan uiteraard met Cody, omdat Niels zo graag met May wilde spelen. Er moest natuurlijk iemand de vrouw zijn in de relatie, maar wat me na een paar levels wel opviel is dat May wel duidelijk de broek draagt thuis. Cody is een moderne huisvader terwijl May de overuren klopt en amper thuis is, dit is ook één van de aanleidingen van de nakende scheiding waar de game om draait. Om het in gametermen te zeggen Cody was eerder het support type en May meer het aanvallende (of DPS) type. Zeker in de levels die wat meer combat gefocust waren, daar moest Cody meestal het voorbereidend werk doen zodat May de finishing blow kon geven om de vijand uit te schakelen. Je hebt bijvoorbeeld de honing en de lucifers zoals Niels al aanhaalden maar in de tuin kon ik de tegenstander vasthouden met mijn haar, dat ik kon uitrekken als een plant, en zo kon May met een sikkel aan de slag om de vijand te snoeien. Wat ik ook enorm fijn vond is dat elk level zich focuste op een ander gaming onderdeel. Je had combat, puzzels, platforming en hier een daar grotere stukken waar je wat meer kon gaan ontdekken. Het level design is dan ook fantastisch in deze game, alles wat je deed in de game voelde uniek aan. Zeker met de verschillende powers die je in elk level kreeg van Dr. Hakim.
Klein detail, maar niet onbelangrijk voor onze trophy hunters is dat me opviel dat we doorheen onze playthrough amper trofeeën hebben verdiend. Je krijgt niet zoals in de meeste game per hoofdstuk een trofee, je moet er wel echt specifieke acties voor uitvoeren doorheen een level. De ene al wat meer verstopt als de andere. Maar hierdoor ga je zaken tegenkomen die je anders niet zou zien. En door alle kleine details die in deze game zitten heb je soms het gevoel dat je in een hele realistische game zit ondanks dit eigenlijk verre van een realistische game is. Tenzij pratende eekhoorns en wespen normaal zijn, of ligt dat aan mij? Wat voor mij persoonlijk een game maakt of breekt is de voice acting en het mag wel even gezegd worden dat ze dat hier magnifiek hebben uitgevoerd. Elk personage dat je tegenkwam had zijn eigen persoonlijkheid en met de juiste stem erachter. Ookal zag je dit personage maar enkele minuten in de game, ze waren allemaal memorabel dankzij de voice acting. Wat ook zeker en vast erg memorabel was, waren de verschillende pop culture referenties zoals scenes uit Terminator (denk maar aan de “thumbs up”) of gewoon een gehele Rainbow Road uit Mario Kart!
Conclusie
It Takes Two zet een spectaculaire game neer die je achter elke bocht weet te verrassen. Zoals de naam doet vermoeden is het een game die je niet alleen kan spelen. Door het gebrek aan matchmaking ben je wel verplicht om iemand die je kent te betrekken bij het spel, en dankzij de Friend’s Pass kan je met één kopie van het spel met twee spelers online spelen. We kunnen allebei in ieder geval je al vertellen dat dit de meest veelzijdige co-op game is die we al gespeeld hebben en ook zowat een van de beste tot nu toe. Elk scenario werden we weer op nieuwe manieren uitgedaagd om samen te spelen en de puzzels op te lossen in diverse werelden die gebaseerd zijn op herkenbare omgevingen zoals een schuur, een sneeuwlandschap of zelfs het binnenwerk van een klok. Al deze omgevingen werden overgoten met een vleugje fantasie en voelde enorm creatief en memorabel aan. Tel daar nog eens een geweldig vlotte gameplay bij, die verschillende stijlen naadloos weet te combineren en op elk vlak slaagt, en je weet dat gewoonweg alvast een contender is voor Game of the Year in ons boekje. Als we dan toch iets negatief moeten benoemen, dan is het mogelijks wel de camera die af en toe moeilijk deed. Maar ach, dat vergeven we met plezier wanneer al de rest zo dik in orde is.
Als laatste, om te antwoorden op de vraag: “Heeft ‘It Takes Two’ de andere game ‘A Way Out’ overtroffen?” Ja. Volmondig ja. Indien je benieuwd bent naar onze review van A Way Out kan je die hier lezen.