Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition (Switch)

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition (Switch)
Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition (Switch)

Remasters en ports zien we tegenwoordig overal uit de grond komen, meestal om in te spelen op nostalgie bij oudere spelers zodat ze hun jeugd kunnen herbeleven in een nieuw jasje. Deze nostalgische trip kan soms enorm goed opgezet zijn, maar hier en daar voelt het ook wel eens aan als een slordige poging om snel een extra duit in het zakje te doen. Onder welke twee van deze noemers de Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitve Edition valt zal je snel genoeg te weten komen. Jimmy deed hier trouwens ook al een, redelijk positieve, review over op de Xbox Series X, maar geldt dit ook voor mijn ervaring met de Nintendo Switch versie?

The trifecta of GTA

Deze drie games zijn de eerste 3D games in de GTA reeks, waar de eerste games steevast speelden vanuit een top-down view, en hielpen de reeks populair worden bij het grote publiek. Dit was grotendeels ook te danken aan het succes van de PS2, waar deze games hun optreden gemaakt hebben. Maar vooraleer we in de trilogie vliegen en ik ze een voor een even onder de loep neem, wil ik toch alvast even de quality of life improvements aanhalen waarvan ze de drie games hebben voorzien.

Laten we beginnen met het nieuwe systeem voor de belichting en aangepaste textures. Ze hebben heel wat gebouwen, straten en andere plaatsen wat meer detail gegeven door nieuwe textures te gebruiken waardoor de wereld er weer wat geloofwaardiger en levendiger uitziet. Toch zijn niet alle textures even goed te smaken en moet je wel even wennen aan de grafische stijl die wat weg heeft van de plastic popjes uit een Barbie set. De licht effecten zien er over het algemeen, voor de ouderdom van de originele games, wel goed uit maar zorgen over de gehele trilogie wel voor wat issues met contrast en helderheid op bepaalde plaatsen. Niets onoverkomelijk, je kan immers wel wat settings veranderen hiervoor. Wat dan weer wel wat erger was, zijn de grote framedrops en slowdowns wanneer er wat meer aan het gebeuren is op het scherm. Denk maar aan een ontploffing of wanneer je heel snel door de straten scheurt. Neem daar nog eens bij dat je auto’s op enkele millimeter voor je uit het niets ziet materialiseren en je weet dat je al heel snel uit de ervaring gezogen kan worden. Ik moet wel zeggen, in handheld mode had ik minder problemen met hoe het geheel er uit zag en speelde het wel altijd redelijk vlot. Speelde ik echter in docked mode, dan waren de problemen een stuk merkbaarder.

Nu goed, als je daar langs kan kijken zijn er ook heel wat andere aanpassingen die het spel wel een stuk interessanter hebben weten te maken en het meer doen aanleunen bij de modernere GTA games. Vooral de besturing heeft een leuke upgrade gekregen waardoor het mikken met wapens veel beter verloopt, zowel in een free aim mode als auto-aim mode. Over wapens gesproken, ook het wapen menu met bijhorende vertraging van de tijd is ook in de drie games toegevoegd zodat je niet meer op de wapenwissel knop hoeft te rammen tot je toevallig het juiste wapen vast hebt. Er is een GPS lijn voorzien in de map en op je radar waardoor het gemakkelijker is om door de straten van de verschillende steden te navigeren en om gemakkelijker je missies te kunnen voltooien. Mocht je een missie falen, dan kan je nu trouwens onmiddellijk deze herstarten zonder eerst helemaal opnieuw naar je opdrachtgever te moeten rijden. Zoals je ziet, heel wat aanpassingen die de spellen echt wel ten goede komen en het in een moderner jasje weten te steken.

Grand Theft Auto III

De oudste van de drie, uitgekomen in 2001, was de eerste keer dat GTA de top-down view liet vallen en de 3D wereld ging verkennen. Op zich een groot succes destijds en terecht. Zelf heb ik heel wat uren gespeeld op deze game, weliswaar niet altijd om het verhaal en de missies te spelen, maar wel om rond te lopen en gewoon wat auto’s te stelen en mij gewoon te vermaken. Iets wat ik in deze game uiteraard opnieuw heb kunnen doen, ongeacht de problemen die ik hier bovenaan aangaf. In deze game spelen we met Claude die verraden werd tijdens een bankoverval in Liberty City. Tijdens zijn transport naar de gevangenis weet hij te ontsnappen, dankzij een hinderlaag van een Colombiaans kartel die toevallig enkele andere gevangene op zijn transport wouden bevrijden. Al snel komt Claude in aanraking met enkele sinistere figuren die hem allerlei klusjes weten te geven en hij komt zelfs in aanraking met de Yakuza!

Van de drie games voelde deze game het meest gedateerd aan. Een vaak voorkomend probleem dat mij ter ore kwam had ik op de Nintendo Switch versie geen last van, en dat was als het begon te regenen in het spel. Bij velen werd dan alles op het beeldscherm zo troebel en slecht zichtbaar dat het bijna onspeelbaar werd, maar hier heb ik zelf geen problemen mee ervaren in ieder geval. Verder speelde deze game nog redelijk vlot en was het leuk om nog eens door Liberty City te kunnen rennen en voor chaos te zorgen.

Grand Theft Auto: Vice City

Ongeveer een jaar later verscheen het vervolg al, met GTA: Vice City. Ditmaal spelen we met Tommy Vercetti die net is vrijgekomen uit de gevangenis. Zijn baas, Sonny Forelli, wil in het zuiden een drugshandel opzette en stuurt Tommy naar Vice City om een belangrijke drugsdeal te verzekeren. Deze loopt echter fataal af en zowel de drugs als het geld zijn ze kwijt. Tijd om als Tommy het geld en de drugs te gaan terughalen. Onderweg leer je ook alweer heel wat duistere heerschappen kennen die je allerlei louche opdrachten geven om zo er voor te zorgen dat de opzet van je baas uiteindelijk toch slaagt.

Deze game was, vroeger ook al, mijn favoriet uit de drie. Mogelijks ook vanwege de kleurrijke ’80s en ’90s vibe die de game draagt, waardoor het er visueel sowieso al een stukje aantrekkelijker uitziet. Heel wat neon lichten die je ziet, zeker ’s avonds, toveren deze oude game echt om in een nostalgisch tripje down memory lane naar tijden dat ik ’s nachts stiekem deze game aan het spelen was. Deze game speelde precies ook wel het best uit de drie, met de minste problemen rond licht en minder slowdowns. Of toch totdat je explosies in beeld krijgt, dan heeft ook dit spel heel wat moeite.

Grand Theft Auto: San Andreas

De laatste game in deze trilogie verscheen, twee jaar na GTA: Vice City, in 2004 en is er eentje die ik destijds nooit heb gespeeld. Om de een of andere reden heb ik deze dus helemaal gemist, maar nu kan ik er eindelijk ook eens door lopen. Of fietsen, want in deze game kan je je ook verplaatsen op fietsen. Iets wat we al vanaf het begin mogen doen met CJ, die net teruggekeerd is vanuit Los Santos voor de begrafenis van zijn moeder die vermoord werd tijdens een schietpartij. CJ komt ook terug in contact met zijn oude bende, de Grove Street Families, bestaande uit Sweet, Kendl, Big, Smoke en Ryder. Op hun fietsjes worden ze ook belaagd en beschoten en al snel kom je ook hier weer in heel wat problemen die je met een stevige vuist of andere middelen kan gaan oplossen.

Toegegeven, deze game was leuker dan ik verwacht had en heeft heel wat nieuwe zaken tegenover zijn voorgangers zoals de Gang Wars, mogelijkheden om je auto’s uit te bouwen en het uitbouwen van je character, wat zich trouwens ook toonbaar maakt aan CJ, door bepaalde acties te doen en zo je kracht of uithouding te verhogen. Toch had deze game voor mij de meeste problemen op technisch vlak waardoor het iets moeilijker was om echt te genieten van de ervaring, deels ook omdat er voor mij geen nostalgische factor aan verbonden was die mij kon helpen door veel van deze problemen te kijken.

Conclusie

Grand Theft Auto: The Trilogy – Definitve Edition is niet de beste remaster of port die ik in de laatste tijd heb gezien. Het is speelbaar en er valt zeker heel wat speelplezier uit te halen, maar ik heb het gevoel dat dat dan vooral is weggelegd voor mensen die er met een nostalgische roze bril naar kunnen kijken. Voor een game van 60€ verwacht je uiteraard dat problemen zoals framedrops, slowdowns en grafische blunders zoals met het contrast en helderheid niet aanwezig zouden zijn. Dit zijn zaken die je van PS2 games op nieuwere hardware niet zou mogen zien of verwachten.

Hoewel ik er zelf, vooral vanwege nostalgie, redelijk van genoten heb, denk ik dat vooral voor nieuwkomers dit niet de ervaring gaat zijn die ze verwachten. Op zich wel spijtig, want het is de eerste keer sinds heel wat jaren dat we nog eens GTA games op een Nintendo consoles kregen. Hopelijk komen er nog wat patches die deze oudere games alsnog een waardig nieuw leven kunnen geven, maar voorlopig zou ik deze toch even laten rijpen alvorens hem op te pikken.

Good

  • 3 klassieke games waar je, als je langs de problemen kan kijken, van kan genieten
  • Visuele upgrade doet de wereld levendiger aanvoelen

Bad

  • Frame rate problemen en slowdowns
  • Heel wat objecten "verschijnen" plotseling op enkele millimeter voor je
  • Niet alle character models zien er even goed uit na hun makeover
5.8

Middelmatig

Sinds het vroege Nintendo tijdperk wist Niels al dat hij een gamer was in hart en nieren. Zijn liefde voor games is enkel gegroeid, voornamelijk zijn grote voorliefde voor RPG's en alles wat Japans is. Met de controller in de ene hand, en de machtige pen in de andere speelt en laat hij zijn oordeel vallen over elke game die zijn pad kruist.

Laat een reactie achter

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Lost Password