We kennen allemaal wel de uitdrukking dat je een boek nooit mag beoordelen op alleen maar de cover. Maar dat je een spel ook nooit mag beoordelen op de titel, is in mijn tijd dat ik reviewer ben bij Gamebrain ook al meer dan eens gebleken. Daarom was ik bij het verkrijgen van mijn nieuwe reviewcode voor Giraffe And Annika heel voorzichtig met de gedachte “ik hoop dat er giraffen gaan inzitten”. Na het bekijken van wat trailers had ik al door dat het antwoord nee ging zijn. Wat er dan wel bedoeld wordt met Giraffe kan je hieronder verder lezen.
Welkom op Spica
In het spel volgen we Annika, een meisje met katachtige trekjes (lees oren en staart), die wakker wordt op een eiland zonder enige herinnering. Na een tijdje het eiland te verkennen kom je Giraffe tegen. Een jongen die je helpt de geheimen van het eiland, dat blijkbaar Spica heet, te ontrafelen. Samen ga je op zoek naar drie ster elementen die verstopt liggen in verschillende dungeons. Om deze dungeons te bereiken ga je ook de hulp nodig hebben van de andere eilandbewoners. Gelukkig staan deze graag paraat, wanneer je klaar bent met het oplossen van hun problemen natuurlijk. Het spel bevat vijf dungeons die elk op een andere manier geopend kunnen worden. Tijd dus om de “friendly neighborhood Annika” te spelen en de eilandbewoners in nood te gaan helpen.
Dance dance dungeon
In het spel ga je ongeveer de helft van tijd bezig zijn met het verkennen van het eiland en de andere helft met het verkennen van de dungeons. Daarom is het belangrijk dat deze niet teveel op elkaar lijken en dus te repetitief worden. Hierin is Giraffe And Annika goed in geslaagd, want elke dungeon heeft zijn eigen thema. En als ik dungeon zeg, moet je niet aan enge ondergrondse grotten denken, maar eerder aan een gigantisch strand, een mijn in een vulkaan of een bos. Waar het wel repetitief in is, is de gameplay. Deze bestaat voornamelijk uit het ontwijken van spookjes die in veel te voor de hand liggende patronen zweven, waardoor er eigenlijk weinig tot geen uitdaging aan is. als je toch geraakt wordt door een spookje kan je altijd een stuk fruit eten om terug leven bij te krijgen, of naast één van de vele healing crystals staan. Wanneer je het einde van een dungeon hebt bereikt, kom je oog in oog te staan met de eindbaas van dat level. Deze moet je proberen te verslaan, in de vorm van een rythm game. Deze baas gooit verschillende bollen naar je toe, die je op de beat van de muziek moet proberen te ontwijken. Wanneer je de baas hebt verslagen is het tijd om het ster element te verzamelen en een ander deel van het eiland en je herinneringen te ontrafelen. Met deze elementen speel je ook verschillende abilities vrij, waardoor je op nieuwe plaatsen kunt komen. Verwacht niet te veel zotte abilities, want deze bestaan maar gewoon uit springen, zwemmen en sprinten.
Manga-style
Het verhaal en tussenfilmpjes speelt zich af in de vorm van een manga of comic. Dit geeft een rustige vibe en zorgt ervoor dat je het verhaal op je eigen tempo kunt volgen. Iets wat trouwens verrassend genoeg de moeite is. Na elke dungeon wordt een deeltje van Annika’s geheugen opgefrist in subtiele korte fragmenten. Voor wie goed oplet en het eiland tot in de kleinste hoekjes heeft verkent leert na een tijd wie Annika is en wat Giraffe voor haar is. Erg lang duurt dit verhaal ook niet. Mijn eerste playthrough duurde inclusief het vinden van alle collectebles en geheimen van het eiland net geen negen uur. Mijn speedrun die ik daarna heb gespeeld voor een bepaalde trophy duurde zelfs maar de helft van deze tijd. Een perfecte game dus voor iemand met weinig tijd. Jammer genoeg kan het soms niet opwegen tegen de frustrerende gameplay. Het spel, dat volgens mij gemaakt is in een engine die er niet voor bedoeld is, ligt namelijk erg onhandig in handen. Het voelt namelijk aan alsof je een Platformer speelt die gemaakt is met een engine voor open world games. Dit zorgde bij mij voor heel wat frustraties, zeker wanneer ik over een smalle plank naar een ander platform moest lopen, en er keer op keer op keer weer afviel.
Conclusie
Gedurende het hele spel kon ik niet gewoon geraken aan de gameplay, waardoor ik tegen het einde misschien iets minder heb genoten van het spel dan dat ik zou moeten. Het verhaal zat, hoe subtiel ze het ook vertelde, heel mooi in elkaar. De kleurrijke locaties die je bezoekt en de muziek die overal bijhoort. In het begin had ik het gevoel dat ik een kinderachtig spel aan het spelen was, maar hoe meer ik verdiept geraakte in de geheimen van Spica, hoe meer ik mezelf erop betrapte de muziek te neuriën tijdens mijn vrije tijd. De dungeons mogen dan repetitief en simpel lijken, de rythm games zijn dit helemaal niet. Aan het begin van deze “Battles” kan je een moeilijkheidsgraad kiezen. Op goeie gewoonte koos ik eerst voor normal, maar merkte al snel dat dit toch redelijk uitdagend kan zijn. Wie voor de 100% probeert te gaan, gaat al deze “Battles” op S-rank moeten halen in hard-mode. Ik heb het geprobeerd, maar heb jammer genoeg hier moeten afhaken. Giraffe And Annika was een mooi debuut voor ontwikkelaar Atelier Mimina, alleen hoop ik dat ze met hun volgende game wel de juiste engine gaan gebruiken.
