Gamebrain’s Top 5 van 2020 – Niels

Ik denk niet dat ik jullie nog moet vertellen wat voor een vreemd jaar 2020 was. Op zowat alle vlakken werd onze wereld ondersteboven gezet en was bijna niets meer zoals we gewoon waren. Nochtans begon het jaar vrij normaal, maar al snel kwam er daar die eerste lockdown waardoor we alsmaar meer geïsoleerd raakten. Zelf heb ik er gelukkig nooit al te veel problemen mee gehad en kon ik altijd terugvallen op mijn vriendin en uiteraard ook mijn games als ik mij niet goed in mijn vel voelde door de toestand.

Met zoveel meer tijd om handen om te gamen (en toch best wat goede games die verschenen zijn) was toch nog moeilijk om te bepalen wat ik ging spelen en durfde ik wel eens naar mijn backlog te grijpen. Hierdoor heb ik onwaarschijnlijk enkele toppers dit jaar misgelopen zoals Yakuza: Like a Dragon, Ghost of Tsushima en Spider-Man’s Miles Morales. Toch heb ik genoeg weten te genieten van games die in 2020 het licht zagen en was het vrij moeilijk om mij toe te spitsen op een top 5. Degene die het helaas niet gehaald hebben lijst ik beneden ook even op, maar ik wil toch kort even Kingdom Hearts: Melody of Memory aanhalen vanwege de emotionele band die ik met de serie heb en hoe hard dit spel toch op mij inhakte tijdens het spelen. Het deed me toch wat om terug te denken aan al die momenten uit de reeks. Het was moeilijk deze net niet in de top 5 te krijgen, maar het is wat het is natuurlijk.

Hoe dan ook, zonder verder af te dwalen zijn dit mijn 5 hoogvliegers van 2020!

5. Paper Mario: The Origami King

Paper Mario is ook weer zo een reeks waar ik al sinds mijn jeugdjaren mee vertrouw ben. Ik ben nog steeds overtuigd dat Paper Mario: The Thousand Year Door de beste in de reeks is, kort gevolgd door de originele Paper Mario, en dat Sticker Star de slechtste is. Voor veel fans was daar het moment om de Paper Mario reeks dan ook niet meer te volgen. Gelukkig ben ik nooit afgehaakt en deed Paper Mario: Color Splash het voor mij weer beter en een stapje in de juiste richting.

Toen deze titel aangekondigd werd had ik weer hoop dat de serie nog een stap de juiste richting zou nemen en ik werd niet teleurgesteld. Toegegeven, het vechtsysteem was vreemd en moest ik ook aan wennen maar het voelde na een paar uurtjes vrij natuurlijk en zelfs leuk aan. Toch zeker een titel die me heeft weten te verrassen.

4. Animal Crossing: New Horizons

Ik denk niet dat ik de enige ben die enorm veel heeft gehad aan deze game tijdens de eerste lockdown. Tijdens die eerste momenten dat we niet meer buiten mochten komen kwam deze game als geroepen. We konden, virtueel weliswaar, toch nog een reis maken naar een eiland! Eentje dat we zelf konden vormen naar onze wens. Daarbovenop zat nog eens een heel leuk sociaal aspect waardoor ik (via andere sociale media kanalen) weer in gesprek kwam omdat we elkanders eiland toch eens wouden bezoeken en kijken wat voor toffe ideetjes ze hadden bedacht. Maar het sterkste aan Animal Crossing is dat ze nog steeds regelmatig nieuwe dingen toevoegen aan het spel en voor de meeste grote feestdagen speciale content voorzien. Altijd leuk om na een tijdje nog eens een bezoekje te brengen aan mij geliefde eiland!

3. Ori and the Will of the Wisps

De eerste Ori game was een schot in de roos voor zowel mijn vriendin als mijzelf. Ori’s schattige voorkomen hielp er bij om mijn vriendin toch nieuwsgierig te maken en om zelf de controller in handen te nemen. Meestal interesseert zij zich minder voor games, maar hier leek het zeker een goede match te zijn. Het emotionele verhaal en de prachtige visuals en art style zorgden er ook voor dat dit spel heel vaak opgestart werd.

Toen het tweede deel aangekondigd werd keken we er dus beide heel hard naar uit en opnieuw werden we meegesleept in een emotionele rollercoaster dankzij het sterke verhaal. De gameplay zelf was er ook op vooruitgegaan waardoor het spel iets makkelijker aanvoelde dan zijn voorganger, maar op zich zie ik daar geen graten in. Oh, en de fantastische soundtrack van beide games staat hier tijdens mijn schrijf- en werksessies vaak op. Dat wil toch ook wat zeggen lijkt me.

2. Hyrule Warriors: Age of Calamity

Breath of the Wild heeft mij destijds nooit écht meegekregen. Raar, ik weet het. Als grote fan van de Zelda reeks voelde ik mij vreemd genoeg niet zo aangetrokken tot deze terugkeer naar de eerste game in de franchise waar exploratie centraal stond. Ik miste de nadruk op het verhaal, de kerkers met hun bijhorende speciale wapens en puzzels. Toegegeven, Breath of the Wild had ook leuke puzzels in de vele losstaande Shrines, maar het was niet hetzelfde voor mij. En toen verscheen Hyrule Warriors: Age of Calamity, een game die blijkbaar het verhaal over de ondergang van Hyrule uit de doeken zou doen. Voor mij was dat voldoende om geïnteresseerd te zijn in deze game en het heeft me niet ontgoocheld. Hoewel het verhaal anders verliep als ik zou verwacht hebben was het een zeer interessante kijk op wereld van Breath of the Wild. Maar Age of Calamity stond ook snel op mijn radar omdat ik gewoon weg was van de vorige Hyrule Warriors. Nochtans zijn deze Musou games een “13 in een dozijn” voor het grootste deel, maar het zal wel de Zelda-factor zijn die het hem doet voor mij.

De reden dat deze zo hoog in mijn top 5 staat is vooral vanwege het plezier ik er aan heb besteed. Een kleine 60 uur om precies te zijn was nodig om voor een 100% completion te gaan en ik heb genoten van elke minuut. Meer nog, nadat ik die 100% haalde was ik wat verloren en wou ik meer… En zo ben ik eindelijk opnieuw begonnen aan Breath of the Wild en heb ik het mij nog niet beklaagd. Ik zit hier nu ook al enorm veel uren in en heb de 4 Divine Beasts veroverd, alle shrines gedaan en de helft van alle Korok Seeds verzameld. Momenteel ben ik de DLC quests nog aan het doen vooraleer ik eindelijk het spel ga uitspelen. Vreemd hoe een totaal ander spel mij heeft weten te overtuigen om een ander spel opnieuw op te pikken én mijn mening (min of meer) te doen herzien! Ondertussen heb ik een kleine liefde voor Breath of the Wild, ook al blijft het voor mij een ander beestje tegenover de verhalende spellen zoals Ocarina of Time.

1. Final Fantasy VII: Remake

Hier zijn we dan, mijn absolute nummer 1 van 2020. Is dat omdat het dé beste game van het jaar was? Niet per se, maar voor mij wel vanwege enkele redenen. De eerste is een vrij logische en dat is omdat ik jaaaaaren heb moeten wachten op deze game. Als grote fan van Final Fantasy VII, niet voor niets mijn all-time favorite RPG en in mijn top 3 favoriete games aller tijde, heb ik jaren watertandend gehoopt op die remake die me beloofd werd en waar ik steeds mee geteased werd door trailers en aankondigingen. Eerst was er die PS3 tech demo waarmee ze mij totaal onverwachts uit het veld sloegen en dan zoveel jaren later, na heel wat speculatie of er ooit meer zou komen, kregen we te horen dat Final Fantasy VII: Remake een feit was.

Er was echter nog heel wat geduld nodig vooraleer ik deze game in mijn PS4 kon duwen, nu ja niet letterlijk want ik had een digitale versie om alvast te spelen in afwachting van mijn Deluxe editie. Van het begin tot het einde was ik aan het scherm gekluisterd, lettend op verschillende elementen waarvan ik wist dat ze er in moesten zitten om mijn nostalgie te bevredigen. Maar Final Fantasy VII: Remake doet zijn eigen ding en geeft zijn eigen interpretatie aan bepaalde zaken, waaronder ook het verhaal. Mij stoorde het niet dat we enkel in het iconische Midgar zouden spelen of dat Sephiroth hier al een meer prominente rol zou spelen, integendeel. En ik denk vooral dat de meeste mensen hier wel een probleem bij hadden dat het geen 1 op 1 overzetting was. Echter, dit spel is een Remake in de zin van het hervertellen en hercreëren van de magie. Niet zozeer een “we hermaken de eerste 30 minuten in een grafisch modern jasje en verkopen het”. Ook zijn er nog steeds veel mensen die roepen op de vervolgdelen en dat het schandalig is dat het niet “in zijn geheel” is verschenen. Maar laat me even de advocaat van de Duivel spelen: Er hoeft geen vervolg te komen. Van mij mag dit gerust op zichzelf blijven staan, een losse hervertelling van de zaken in Midgar met het oog op een groter geheel van het verhaal. In mijn “retrospective” artikel haalde ik al aan wat voor een rijke wereld ze hebben gecreëerd voor deze ene Final Fantasy game. Dit spel combineert bepaalde zaken en geeft een andere kijk op de game, een kijk die destijds in 1997 nog niet mogelijk was omdat er nog meer onbekend was.

Maar ik kan mis zijn, ik kan hard mis zijn en wie weet komt er wel nog een vervolg of twee. Ook dat idee zou ik zeker verwelkomen met open armen. In ieder geval heeft deze Remake mijn connectie met Final Fantasy VII en diens rijke geschiedenis enkel en alleen maar versterkt. En als jullie me nu willen excuseren, ik denk dat ik stilaan eens ga beginnen aan mijn jaarlijkse Final Fantasy VII playthrough voor 2021.

Haalden de top 5 net niet

• Kingdom Hearts: Melody of Memory
• Cyberpunk 2077
• Xenoblade Chronicles Definitive Edition
• Pikmin 3 Deluxe
• Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age (PS4 release)