Het heeft even geduurd, maar ik ben dan eindelijk door Dawntrail geraakt! Het hielp niet dat ik Eorzea een hele tijd links heb laten liggen, want ik moest namelijk nog heel wat end-game zaken van Endwalker doorlopen alvorens ik richting het nieuwe continent kon gaan om de content van Dawntrail te spelen. Het gaf me wel de opportuniteit om beide expansions deftig met elkaar te vergelijken. Laten we maar eens in de review duiken!
Like a warm summer breeze
Ik moest even mijn footage gaan herbekijken van mij Endwalker review, want ik wist niet meer dat de game er (voor een MMORPG) zo goed uit zag. Maar het was toch niet mijn verbeelding, de game heeft effectief een grafische upgrade gekregen. Dit dus blijkbaar niet alleen voor de nieuwe content, maar ook de oudere zones en avonturen hebben deze upgrade meegekregen. Zo zijn er ook meer details te zien en is er betere belichting, iets wat vooral tijdens de tussenfilmpjes opvalt wanneer ze inzoomen op de personages en vooral je eigen character. De nieuwe omgevingen zien er ook stuk voor stuk prachtig uit, en dat toont zich al onmiddellijk in de eerste grote stad waar je aanmeert, Tuliyollal. Deze stad, en de eerst paar zones, zijn vrij duidelijk geïnspireerd door Latijns-Amerika. Ook aan de locals merk je dit in hun spraak, wat voor mij persoonlijk niet altijd even goed werkte. Latere zones shiften dan weer enorm in toon en zijn eerder erg scifi, wat een vreemd contrast gaf. Ook de toon van het verhaal veranderde enorm, wat een beetje onverwacht was maar absoluut welkom. De muziek was ook alweer van dezelfde hoogstaande kwaliteit die we gewoon zijn, met heel wat nieuwe maar ook enkele herkenbare liedjes in een nieuw jasje. Masayoshi Soken liet zich dus weer van zijn beste kant zien. Ofja, horen.
Looking for a new Dawnservant
Maar hoe volg je een verhaal zoals Endwalker in hemelsnaam op? Die vraag zullen ze zich bij Square ook wel gesteld hebben, en het lijkt wel alsof ze toch wat moeite hadden om een even sterk verhaal op te spinnen. Nu goed, Endwalker was het einde van een verhaal dat al heel wat jaren mee ging en nu moeten ze grotendeels van nul beginnen, en dat voel je ook. Hierdoor voelt de pacing van de nieuwe uitbreiding wat traag aan, want er is een heel nieuw continent te ontdekken, heel wat nieuwe NPC’s die we ontmoeten waarvan we graag ook wat meer over weten en nieuwe lore die verder inhaakt op de bestaande. Het begint in ieder geval vlak na de post-game content van Endwalker waar jij, de Warrior of Light, samen met een aantal van de voormalige Scions gerekruteerd worden door Wuk Lamat. De reden? Haar adoptievader, de Dawnservant, zoekt zijn opvolger en heeft daarvoor een wedstrijd op poten gezet tussen vier kandidaten.
Een heel schril contrast dus met de epische dreiging uit Endwalker waar het lot van het hele universum op het spel stond. Het merendeel van de nieuwe quests bestaat uit het lopen van punt A naar B om de nieuwe locaties en personages te leren kennen. Redelijk in het begin doe je ook een trade sequence die verdeeld is over een heel deel quests. Al deze momenten voelden zo langzaam en overbodig aan, en het enige wat me gaande kon houden waren de sporadische gevechten en Duties die toch een beetje uitdaging gaven. Wat anderzijds wel interessant was, naarmate het verhaal vorderde, waren de character development van Wuk Lamat en, heel wat later tegen het einde aan, deze van Krile en Erenville. Het begon pas echt interessant te worden tegen de laatste zones, waar heel wat referenties naar een andere geliefde Final Fantasy te vinden zijn, namelijk Final Fantasy IX. Het bereikt niet dezelfde hoogtepunten als andere uitbreidingen, maar er zijn toch zeker wel enkele emotionele momenten die mij ook wisten te raken.
Naast de main story questline heb je uiteraard alweer een hele hoop side quests. Veel van de korte en kleinere waren voornamelijk bedoeld om je meer inzicht te geven in de plaatselijke cultuur, toch zijn het echter de grotere waar de meeste spelers hun plezier uit gaan halen. Dawntrail heeft ook weer verschillende quests die weggelegd zijn voor specifieke rollen, zo deed ik er een deel voor mijn Dark Knight Tank, maar de grote finale bleef voorlopig nog uit. Deze zal vermoedelijk in een van de volgende patches wel komen. Je kan dus alvast voor elk van je rollen de quests al doen, wat ook weer heel wat extra uren aan quests betekent.
Ready for Duty!
Op gebied van gameplay zijn er niet echt grote veranderingen te merken, en loop je nog steeds heel wat op en af om quests te voltooien met hier en daar een dungeon. Wel leek het er op dat er nu nog meer van deze Duties de mogelijkheid gaven om deze te voltooien met een groep NPC’s. Uiteraard was het nog steeds mogelijk om deze met andere spelers online te doorlopen, maar het was wel aangenaam om niet altijd lange wachttijden te krijgen alvorens je erin kon duiken. Deze dungeons waren over het algemeen ook wel tof opgebouwd, op enkele na, en vooral de postgame-dungeons waren echt de moeite. Ik zou ook niet kunnen zeggen dat de nieuwe bazen per se moeilijker zijn dan voorgaande, maar naarmate je verder zit in het verhaal worden de AoE aanvallen steeds frequenter en agressiever waardoor ik geregeld wel in snelheid gepakt werd en een vroege dood tegemoet ging. Mijn excuses naar de verschillende teams die mij meermaals hebben moeten recht helpen terwijl ik een beter schild had moeten zijn! De solos Duties waren ook vrij pittig, maar geen enkele voelde onmogelijk. Er was er wel eentje die ik met Wuk Lamat moest spelen die ik meermaals opnieuw moest proberen, maar dat was eerder omdat ik haar skills niet snel genoeg door had.
Als er één ding was wat ik écht niet leuk vond, dan waren het de stealth stukjes die er terug in zaten. Bij deze Duties moet je een personage, soms tergend, traag volgen en als je per ongeluk gezien wordt, begin je weer helemaal vanaf het begin. Het is vaak ook niet duidelijk waar je je best kan verstoppen wanneer de persoon die je volgt zich omdraait om te kijken of deze niet gevolgd wordt.
Picture me this
In deze uitbreiding zijn er overigens twee nieuwe jobs bijgekomen, de Viper (een melee DPS) en de Pictomancer (een magische DPS). Zelf heb ik vooral wat tijd met de Viper doorgebracht, ondanks de DPS rol gewoonweg mijn ding niet is, omdat ik het design wel cool vond. De Viper heeft een mix van buffs die je op jezelf doet en snelle aanvallen. Daarnaast kan je ook debuffs doen op vijanden en heb je nog heel wat andere skills in verdere levels die je combo’s verder kunnen uitbreiden. De Pictomancer heb ik maar heel kort geprobeerd, ik genoot immers meer van een van de NPC’s die deze job beter uitvoerde dan mij. Veel van de aanvallen van een Pictomancer gebruiken geschilderde tekeningen, zoals een magische hamer, die er wel tof uitzien tijdens gevechten. Hoe dan ook vermoed ik dat DPS-spelers hun ding bij een van de twee jobs zeker gaan vinden, ik hou het toch liever bij mijn Tank rol.
Conclusie
Dawntrail is een nieuw begin in het verhaal van Final Fantasy XIV, en dat voel je ook. Na de climactische conclusie van Endwalker voelt dit even aan als een stapje terug, maar dat neemt niet weg dat deze expansie toch fijn is om te spelen en ook interessante dingen te doen. De nieuwe locaties zijn over het algemeen schitterend en als nieuw hoofdpersonage is Wuk Lamat zeker en vast een goed uitgewerkte companion. Initieel geeft het verhaal je een zomervakantiegevoel, wat grotendeels ook te danken is aan de prachtige muziek van Masayoshi Soken, maar gaandeweg voel je toch ook weer wat meer dreiging en durft het verhaal ook zijn toon wel wat te veranderen. Er is ook best wat variatie te vinden, mede dankzij de twee nieuwe jobs, verschillende trials en dungeons. Voor zowel actieve als terugkerende spelers, maar ook nieuwkomers, van Final Fantasy XIV, raad ik Dawntrail absoluut aan!
