Voor degenen die mijn Final Fantasy 9 review voor de Switch gelezen hebben, jullie weten alvast dat Final Fantasy 7 mijn favoriet uit de reeks is. Voor al de rest, jullie weten het dus bij deze. Ik kon dan ook de kans niet laten liggen om voor de zoveelste keer door deze klassieker te gaan, zeker niet nu ik het overal kan spelen op mijn Switch! Uiteraard is dit spel niet perfect, daar ben ik mij ook van bewust. Dus bij deze ben ik aan mezelf verplicht om jullie een zo objectief mogelijke review te bezorgen over deze HD port op de Nintendo Switch.
Under the rotting pizza
Waar te beginnen met deze review? Ik zou jullie alles, tot in detail, willen vertellen over het verhaal, maar ik wil jullie uiteraard ook de spoilers besparen. Laten we het dus maar houden op een kleine introductie. Jij speelt met niemand minder dan Cloud Strife, 1st Class Soldier (een elite vechteenheid van Shinra)! Althans, dat was je. Want momenteel ben je bezig met een missie voor AVALANCHE, een groep eco-terroristen die de wereld proberen te redden en rebelleren tegen de Shinra Electric Power Company. Het verhaal heeft inderdaad wel zijn politieke kantjes. Maar goed, jouw doel is om een van de Mako reactoren op te blazen. Mako is de primaire energiebron van de wereld en is een liquide vorm van de Lifestream. Dit is een rivier van spirituele energie die door de planeet vloeit. Vergelijk het eventueel met de Force uit Star Wars, in essentie komt het er op neer dat alle leven ontstaat vanuit de Lifestream en er naar terug keert.
Ben je nog mee? Goed, want we zijn nog niet klaar. Cloud vecht dus samen met AVALANCHE tegen zijn voormalige werkgevers. De reden? Die mag je zelf ontdekken. Je leert de AVALANCHE leden kennen, waarvan de belangrijkste hun leider is. Barret Wallace vertrouwt je niet helemaal, en beslist samen met jou de missie te voltooien. Na wat tegenslag voltooi je de missie en maak je je weg naar de ‘Sector 7 slums’. Hier ontmoet je Tifa, en leer je dat Cloud haar al langer kent. In dit ‘stadje’ kan je wat inkopen te doen en informatie vergaren in de Beginner’s Hall. We komen te weten dat we ons bevinden in Midgar, de hoofdstad van deze wereld, Gaia genaamd. De ‘slums’, oftewel sloppenwijken, worden bewoond door de armere mensen. Ze leven letterlijk in de schaduw van een groot plateau boven hun. Bovenop deze plateau leeft uiteraard de wat meer welgestelde bevolking van Midgar. Het is tevens ook de locatie waar Shinra zijn hoofdgebouw heeft staan.
Om niet al te veel uit de doeken te doen, je spendeert een hele tijd in Midgar en zijn verschillende locaties. Je leert interessante personages kennen, waarvan enkelen je team vervoegen. En dan gebeurt het, je staat buiten Midgar. Hoe dat gebeurt, moet je echter zelf ontdekken, want het hier vertellen zou veel van de ervaring teniet doen. Maar daar sta je dan, een wijde wereld ligt aan je voeten, klaar om ontdekt te worden. Tot hier weet het verhaal al een zekere interesse op te wekken, en blijft mysterieus genoeg om meer te willen. En geloof me, het wordt enkel beter naarmate het spel vordert. Maar daarvoor zal je het wel moeten gaan spelen natuurlijk.
Those chosen by the planet
En hoe speelt het? Want ja, Final Fantasy VII is ondertussen niet meer van de jongste. Met zijn leeftijd van 22 jaar kan je je alvast inbeelden dat niet alles even modern zal aanvoelen. Je kan dit voornamelijk zien aan de graphics van het spel. In plaats van handen hebben de characters allemaal een groot vierkant. Of zoals ik het vroeger omschreef, “bokkepoten” of hoeven. Verder is er weinig expressie te zien op de gezichten en moeten ze het vooral hebben van hun bewegingen om zich uit te drukken. Zeker wanneer er geen tekst of dialoog aanwezig is. Voice-acting is er uiteraard ook niet, dit was sowieso destijds niet vaak voorkomend in games. Dit voornamelijk om de spellen niet nog groter te maken. Maar, desondanks de verouderde graphics, dit is absoluut geen deal-breaker. De omgevingen zijn vrij duidelijk dus je weg vinden is geen probleem, maar er is de mogelijkheid om pijlen te tonen bij in- en uitgangen mocht je toch problemen ondervinden. Het enige wat wel jammer is, is dat je niet in widescreen kan spelen, waardoor je blijft zitten met zwarte balken links en rechts. Maar , deze graphics hebben ergens nog wel hun charme, of dat is misschien de nostalgie die spreekt…
Hoe dan ook, iets wat niet snel verouderd of ten prooi valt aan de tand des tijds is muziek. Ik geloof dat dit mijn meest gespeelde OST is thuis, met zowel de CD als de Vinyl plaat in mijn collectie. Veel scènes, of het nu in games of in films is, krijgen een extra zware, al dan niet emotionele, impact dankzij muziek. En ook hier heeft Nobuo Uematsu zich van zijn beste kant laten horen. Elke track weet perfect het moment te ondersteunen om deze eens zo memorabel te maken. Zo zijn er scènes die je altijd zullen bijblijven, zeker een bepaald vrij emotionele scène waar… Nee sorry, ik heb beloofd geen spoilers te geven. Diegene die het al gespeeld hebben, jullie weten vast waar ik op doel.
Those who fight further
De combat is eveneens onveranderd gebleven, en nog steeds dezelfde turn-based actie zoals we deze kennen uit de JRPG van weleer. Je vecht telkens met een team van maximum 3 personen, ieder met zijn/haar sterktes en zwakheden. Elk personage kan magie en summons gebruiken, zolang ze de juiste materia equipped hebben staan. En ook hier is er een catch. Je kan maar zoveel materia equippen als dat je huidige wapenuitrusting toelaat. Elk wapen en accessoire heeft een bepaald aantal slots, waarvan sommige aan elkaar gelinkt zijn. Als je strategisch bent, kan je bijvoorbeeld een Cure materia linken met een All materia om zo te zorgen dat je Cure kan casten op je hele team in 1 keer. Door de materia te gebruiken in gevechten stijgen deze in level en krijg je toegang tot sterkere versies hier van. Bovendien beïnvloeden je wapen en accessoire vaak ook het groei tempo van je materia. Hierdoor is het soms kiezen tussen een sterker wapen met laag tempo of een zwakker met hoog. Het leuke hieraan is ook, dat de magie dus niet permanent geleerd kan worden, en je gedwongen strategisch moet denken over je builds. Zowel op vlak van equipment als van materia dus.
Daarnaast heeft elk character een aantal Limit Breaks. Deze speciale, extra krachtige, skills vervangt je standaard ‘attack’ en kan je gebruiken wanneer je meter hiervoor volgelopen is. Deze meter vult zich gedurende het gevecht wanneer je schade krijgt. Dankzij deze aanvallen zal je je vaak uit een benarde situatie kunnen redden, maar pas op! Als je character KO gaat, wordt de meter terug op nul geplaatst. Limit Breaks speel je vrij door je Limit Break level te verhogen. De meeste characters hebben 4 levels, met daarin 2 Limit Breaks met uitzondering van level 4. Deze laatste heeft altijd maar 1, wat tevens de ultieme skill is voor dat character. Je Limit Break level kan je enkel doen stijgen door vijanden te verslaan met dat character. Dus de genadeklap telt als experience voor dat character. Dit is iets wat je niet duidelijk uitgelegd wordt. Om de ultieme skill te leren, heb je altijd een item nodig én moet je de voorgaande Limit Breaks allemaal vrijgespeeld hebben.
From the edge of despair
Is de game toch wat te moeilijk of moet je veel te veel grinden naar je zin? Dan kan je altijd gebruik maken van 3 mogelijke settings om het je wat aangenamer te maken. Je kan alle random battles uitzetten, waardoor je dus geen experience opbouwt. Dit kan eventueel ook gebruikt worden om jezelf net een moeilijkere uitdaging te geven. Boss battles moet je uiteraard nog steeds doen, en daar kan de volgende setting dan weer in helpen voor personen die moeilijkheden hebben. Deze setting zorgt er voor dat je HP en MP steeds terug vol zijn, en je Limit Break actief is. De laatste is naar mijn mening de meest interessante, en dat is het spel op 3X de normale snelheid laten lopen. De muziek, en bepaalde scènes zoals de tussenfilmpjes, voelen echter geen effect hier van. Maar het is super handig als je wat wil grinden, of als je gewoon snel ergens doorheen wil lopen.
Heb je tenslotte even genoeg van het grinden (of het skippen daarvan dankzij bovenstaande opties), dan kan je altijd de vele mini-games spelen die je her en der tegenkomt. Zowat alle mini-games zijn opnieuw te spelen in het amusement park genaamd “Gold Saucer”, of op de locatie waar je ze voor het eerst gespeeld hebt. Een voorbeeld van die laatste is een soort van tower defense game op Fort Condor, een van de locaties in deze wondere wereld genaamd Gaia, met een wel erg leuke beloning als je het helemaal uitspeelt.
Conclusie
Graphics alleen maken geen goede game. Het omgekeerde is ook waar, een goede game hoeft geen goede graphics te hebben. Hoewel het in zijn tijd een grafisch spektakel was, heeft Final Fantasy VII de tand des tijds iets minder goed overleefd en zien we zijn leeftijd voor wat het is. Gelukkig is de muziek nog steeds even meeslepend als destijds. Net zoals het verhaal overigens! En wist je dat dit spel ondertussen slechts één onderdeel is van een groter verhaal? Daar kan je hier meer over lezen. Maar we wijken af.
Op vlak van gameplay is hier ook niets veranderd, behalve dan de mogelijkheid om “vals te spelen”, dit tussen quotes omdat je ook gewoon gebruik kan maken van deze functies om het verhaal opnieuw te ervaren in een iets sneller tempo, en het grinden te minimaliseren of te neutraliseren. Ik hoop dat ik hierbij zo objectief mogelijk ben geweest, en je alsnog heb weten te overtuigen van dit spel. Of je het nu op de Switch, PS4, of ander medium speelt, je zal het je niet beklagen.
