Als grote Final Fantasy fan, en vooral van deeltje VII, was Final Fantasy VII: Rebirth mijn “most anticipated game” sinds lange tijd, en het is in het algemeen ook zelden dat ik zo enthousiast ben naar de aanloop van een nieuwe game. Ik was dan ook enorm blij en dankbaar dat ik de review code eerder dan verwacht in mijn inbox zag verschijnen. Maar is de game ook effectief iets om lyrisch over te kunnen zijn, voldeed het aan mijn verwachtingen en kan het zich bewijzen als een “must play action JRPG”?
For the reunion
Final Fantasy VII: Rebirth gaat verder waar Final Fantasy VII: Remake gestopt is. Moet je dan het verhaal uit het vorige deel, en de bijhorende DLC EPISODE INTERmission, gespeeld hebben om te kunnen volgen? In principe niet, je kan namelijk voor je het spel begint de optie “The Story So Far” kiezen in het hoofdmenu om snel mee te zijn met het verhaal, maar ook tijdens het spel zijn er momenten dat, aan de hand van flashbacks, een deel informatie ingevuld wordt. Het loont echter wel om FFVII: Remake gespeeld te hebben (op PS4 of PS5) en de EPISODE INTERmission (op PS5), want je krijgt dan 2 Summoning Materia om te gebruiken in deze game. Heb je de demo ook gespeeld, dan krijg je nog een andere, zeer handige, bonus er bij!
Terug naar het verhaal dan, dit deel begint in Kalm, het stadje dat net aan de rand van de stad Midgar ligt (de plaats waar het vorige spel zich afspeelde) en baant zich een weg tot iets na de Temple of the Ancients, een plek die voor kenners van het origineel niet onbekend is. Ik blijf hier bewust redelijk vaag omdat ik toch enige spoilers wil voorkomen. Wat ik wel kan zeggen is dat het verhaal niet helemaal verloopt zoals je denkt het te kennen, maar dat was misschien ook al duidelijk in FFVII: Remake, waar er ook al afgeweken werd van het origineel verhaal en de “Whispers” geïntroduceerd werden die proberen het plot te behouden van het origineel. Geloof me maar dat dit verhaal echt goed in elkaar zit en je op het einde verlangt naar het derde deel van deze “reimagination” van het originele spel.
Stunning
Dat Square Enix altijd grafisch prachtige games weet af te leveren is ondertussen wel al geweten, en ook deze game ziet er grafisch, vooral in de tussenfilmpjes, enorm goed uit. De uitgestrekte grote wereld waarin je deze keer kan rondlopen ziet er ook heel goed uit, hoewel op verschillende plaatsen heel wat textures en details wat te wensen over laten, maar daar viel ik tijdens het spelen zelden over, tenzij ik echt stilstond om alles te inspecteren. De character models zelf zien er dan wel weer zeer gedetailleerd uit en komen echt tot leven, en al helemaal door de sterke voice acting. Een ander sterk aspect is de soundtrack met heel wat herkenbare tracks, maar ook een deel nieuwe. Ik moet wel toegeven dat niet alle tracks, maar dit is puur persoonlijk, mij even goed vielen. Zo zijn er enkele dubstep-achtige tracks die er voor mij niet in hadden moeten zitten.
De open wereld is best groot te noemen, maar voelt vaak wel wat leeg aan. Her en der zijn er wel vijanden te vinden, heel wat ingrediënten die je kan gebruiken om voorwerpen te maken en zijn er wel wat “points of interest” waar ik zo meteen nog even op terug kom, maar toch lijkt er soms een leegte te zitten tussen dit alles. Gelukkig kan je gebruik maken van fast travel punten en heb je, per gebied, al vrij snel de mogelijkheid een lokale Chocobo te vangen die je dan kan gebruiken. Als je eenmaal deze hebt, valt de leegte minder hard op omdat je vrij snel er doorheen kan. Het wordt zelfs nog beter wanneer je ander vervoermiddelen, zoals de Buggy, ter beschikking hebt. Om een Chocobo te vangen speel je trouwens een korte stealth mini-game, wat me bij het volgende aspect van deze game brengt.
Mini-games and side quests for days
Deze game zit boordevol interessante mini-games en heel wat side quest en andere content. Om een indicator te geven, ik heb in één hoofdstuk op een moment 4 uur gespendeerd om al de side-events af te werken alvorens weer veder te gaan met het hoofdverhaal. Onder de mini-games valt, onder andere, een kaartspel met de naam Queen’s Blood. Op het eerste zicht lijkt het een vrij simpel spelletje, waar je op elke lijn van het speelbord de hoogste score moet halen, maar al snel ontdek je dat er best wat strategisch denken nodig is om de speciale vaardigheden van kaarten en diens posities goed uit te kunnen spelen om de winst in de wacht te slepen. Er is ook een mini-game aanwezig waar je Mooglets moet vangen of opjagen tot aan hun huis vooraleer je hun winkel kunt gebruiken. Naast de stealth mini-game om een Chocobo te vangen kan je ook gebruik maken van hun sterke reukzin om op schattenjacht te gaan, wat soms nodig is voor bepaalde side-events te kunnen voltooien.
Fort Condor, een mini-game uit het origineel, keert ook hier terug in het nieuw jasje dat we ook al zagen in INTERmission. De bedoeling van dit spelletje is om jouw basis, in de vorm van een adelaar, te beschermen tegen de aanvallers en binnen de tijd hun basis te verslaan. Dit doe je door verschillende eenheden erop uit te sturen, elk met hun eigen rol. Er zijn drie rollen, die op een blad-steen-schaar principe een voor- of nadeel hebben tegenover elkaar. Je kan ze natuurlijk niet zomaar blijven spawnen, maar je zal moeten wachten tot je ATB-balkje genoeg gevuld is én bepaalde sterkere eenheden zijn per gevecht gelimiteerd. Wanneer je van een bepaalde rol genoeg eenheden hebt gestuurd, kan je een van je eigen helden, zoals Cloud, het veld insturen die sterker is dan de andere eenheden én een unieke skill kan gebruiken op het moment dat hij tevoorschijn komt.
Ik kan nog wel een poosje verder gaan over de mini-games, zoals de Crystal Memory Matrix om Summons te temmen waarna deze minder sterk zijn in de virtuele arena van Chadley (deze arena is een terugkerend element uit het vorig deel), piano spelen op diverse locaties of het spelletje waar je als kikker zo lang mogelijk op een platform moet blijven staan. Er zijn er zo veel, de een wat meer uitgewerkt en interessanter dan de andere, maar geloof me gerust dat er voldoende variatie is. Wat ik wel nog even wil aanhalen is een van de side-events die je kan doen, wat grotendeels overkoepelend werkt en andere side quests, events en mini-games traceert. Deze “World Intel” zijn verschillende objectieven op een handige checklist, en de locaties er van worden zichtbaar door Remnawave Towers te unlocken, een beetje in dezelfde lijn als de viewpoints uit Assassin’s Creed, die dan de “points of interest” markeren op je kaart. Het voltooien van een deel side quests, naast bepaalde dialoog opties, versterkt ook je band met specifieke teamleden. De impact hier van? Laten we zeggen dat er een bepaald speciaal event is later in de game waar dit absoluut zijn rol speelt.
If it ain’t broken…
Soit, ik kan nog wel een hele extra sectie wijden aan alle side content die er is in de game en je kan uren en uren extra speelplezier beleven door alle uitdagingen aan te gaan. Laten we daarom de focus verplaatsen naar de combat van de game. In grote lijnen is deze hetzelfde gebleven als in het vorige deel. Je gebruikt nog steeds Materia om je magie en Summons te gebruiken, die je kan levelen om sterkere magie te kunnen gebruiken, naast skills die voor elk character uniek zijn. Ook kan je items gebruiken en Limit Breaks wanneer het desbetreffende balkje vol is. Elke actie dat je wil uitvoeren, buiten standaard aanvallen en ontwijkende manoeuvres, kost je een of meer actiepunten. Hoeveel je er hebt, kan je zien aan de ATB-balkjes onderaan. Tot hier toe dus nog niet veel nieuws onder de zon.
Tenzij je INTERmission gespeeld hebt, zullen de Synergy skills en vaardigheden een volledig nieuw gegeven zijn. Deze vaardigheden laten characters toe om samen een zeer sterke skill uit te voeren die vaak ook nog andere voordelen heeft zoals tijdelijk geen MP nodig te hebben om magie te gebruiken, of er voor zorgt dat je aanvallen tijdelijk meer schade aanrichten enzovoorts. Deze skills zal je echter eerst moeten vrijspelen door de characters hun Folio’s, de in-game naam die aan de unieke skill tree van elk personage gegeven is, uit te breiden. Door quests te doen zal je Party level ook mee stijgen, waardoor meer opties beschikbaar worden in deze Folio’s. Je kan de beschikbare nodes kopen met SP die je verkrijgt door te stijgen in level. Sommige nodes geven je nieuwe Synergy skills, andere geven je permanente buffs zoals Attack +5% en skills met elemental krachten die geen MP kosten en als vervanging voor bepaalde magie kan dienen.
… enhance the experience!
Op zich is er dus op het eerste zicht niet echt iets nieuws toegevoegd. Toch is er een klein detail, dat het verschil kan betekenen in sommige situaties. Je team bestaat steeds uit 3 actieve leden, maar dat wil niet zeggen dat de rest gewoon staat toe te kijken. Ditmaal nemen ze ook deel aan de gevechten, al is het iets minder ingrijpend dan wat je actief team doet. Je kan de inactieve leden wel sturen met “Backline” commando’s waardoor ze toch een cruciale rol kunnen spelen op momenten dat je team alle hulp kan gebruiken.
Wat ook nieuw is, is de mogelijkheid om te kiezen voor een “Dynamic” moeilijkheidsgraad voor de combat. Je hebt uiteraard ook je standaard “Easy” of “Normal”, maar de “Dynamic” gaat de uitdaging schalen aan de hand van jouw team en skill level. Dit brengt een veel uitdagendere ervaring met zich mee, wat zeker en vast welkom is. Zelf heb ik ook vaker het Game Over scherm gezien dan ik zou willen toegeven, maar dat zette me er enkel maar aan toe om beter te worden!
Conclusie
Ik kan letterlijk uren blijven doorgaan over Final Fantasy VII: Rebirth, maar ik denk dat het wel duidelijk is dat deze game enorm uitgebreid is en heel wat uren aan gevarieerd speelplezier te bieden heeft. Dat het grafisch een pareltje is, valt wellicht onmiddellijk op, maar toch zijn er helaas heel wat textures en details die er niet uit zien. Gelukkig blinkt de game op vlak van geluid, muziek en voice acting wel enorm uit over de hele lijn. Er is weinig nieuws geïntroduceerd aan de combat, maar de toevoeging van de skill tree (in de vorm van de Folio’s) en de “Dynamic” moeilijkheidsgraad zorgt voor dat tikkeltje meer persoonlijkheid in je gevechten. Het, voor mij althans, meest interessante aspect is het verhaal en hoe ze het origineel nemen en daar een nieuwe weg mee inslaan is fantastisch om te ervaren. Eigenlijk was het voor mij al duidelijk in Final Fantasy VII: Remake dat het meer was dan een moderne herwerking van het spel, maar eerder een “reimagination” van het verhaal, en alles wat daar bij komt kijken (check zeker mijn retrospective als je de hele wereld van Final Fantasy VII wil ontdekken, maar wees gewaarschuwd voor mogelijke spoilers!).
Om nog even op mijn vraag terug te komen uit de intro: “voldeed het aan mijn verwachtingen en kan het zich bewijzen als een ‘must play action JRPG?'”. Absoluut, de game oversteeg mijn verwachtingen en is zonder twijfel nu al mijn Game of the Year! Een must play action JRPG! Wil je zelf toch even checken of het je ding wel is, dan kan je de demo downloaden en het geweldige Nibelheim incident alvast spelen en een stukje in Juno uit het vierde chapter. Bepaalde data is overzetbaar, en je krijgt uiteraard een toffe bonus in de volledige game.
