Eerst en vooral: dit is geen objectieve review. Ik ben een Fallout fan in hart en nieren en ik bejubel alles wat Interplay heeft opgestart met deze serie. Mijn hart brak daarom een beetje toen ik slechts na enkele uren in de B.E.T.A. te hebben rondgelopen, alweer de console uitschakelde voor andere dingen. Een Beta-test hoeft toch niet een voorbode te zijn voor het hele spel? Toch?
Flash! Bam! Alakazam!
“War, war never changes.” Ik denk dat die ene zin een deel van mijn karakter heeft bepaald. Hoe je het draait of keert, hoeveel gruwel er ook is geweest door de eeuwen heen. Toch slagen we er iedere keer in om voor het minste elkaar om zeep te helpen. Het is dan ook aangenamer om mee te bouwen aan iets wat op een werkende samenleving moet lijken. Ik ben wel iemand die het goede nastreeft. Doe daar een mix van eindeloos ronddwalen, gemuteerde monsters neerknallen en een uitvalsbasis in elkaar zetten en je hebt mijn favoriete franchise. Te midden van die oorlog kreeg ik altijd een character voorgeschoteld die de vrede tussen de factie’s bewaarde, de zwakkere Wasteland-bewoners een handje hielp en ook gewoon burgers redde en beschermde. Maar nu. Nu weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.
Nochtans begint het goed. Na een saaie openingsvideo, en het bijhorende ontwerpen van een personage, sta ik al snel buiten in het mooie Appalechia. Ik heb nu alles wat ik wil. Een open wereld, alle kansen van de wereld en… een verdwenen Overseer (de hoogst geplaatste van een Vault). Want mevrouw dacht dat het wel eens een leuk idee kon zijn om “iets achterna te gaan jagen” en laat je moederziel alleen achter. Nuja, moederziel. Je mag op zoek gaan naar haar holotapes. Holo-wat? Wel, bereid je maar voor. Buiten notes en brieven hier en daar is dit de enige vorm van communicatie die je zal tegenkomen. Geen NPC’s waarmee je een gezellig babbeltje kan slaan. Slaat daar al het eerste gevoel van eenzaamheid toe? Goed zo!
Atom bomb baby
Het typische Fallout-gevoel doet mij echter doorbijten en de eerste uren wandel ik rond in pure extase. Wat ziet dat zonlicht er mooi uit tussen de bomen! Hola! De eerste vijand dient zich aan! De Scorched ziet er uit alsof een vegetariër heeft proberen te barbecueën toen de bom viel. Na dat deze zijn neergevallen is er het probleem van dorst en honger. In de eerdere delen was dit geen probleem en had ik altijd ruimschoots overschot om mij overeind te houden. Deze keer niet. Ik loop vrijwillig radiatie op om vuil water te bemachtigen, om het te kunnen koken en er later soep van te kunnen maken. Een heus karwei dat toch om de paar uur terug keert.
De rest van de quests die zich op je lijstje nestelen zijn niet altijd om over naar huis te schrijven. Ze geven je wel een doel, akkoord, maar ze geven mij niet het gevoel dat ik iets nuttig aan het doen ben. Moest ik mij niet vergapen aan de nieuwe locaties die ik tegenkom (op moment van schrijven heb ik 1/4de van de map gezien ongeveer), dan was ik alreeds iets anders gaan doen. Meestal komt het neer op: moord X-aantal vijanden uit, haal een item op uit locatie A, repareer object B, bescherm object C van een horde vijanden of begeleid robot D naar zijn bestemming. Standaard MMO-quests met andere woorden. Moest ik dit tien jaar geleden aan het spelen zijn, dan zou het mij niet zo storen maar ik verwacht wel iets meer van een “interactieve” wereld. De beschrijvingen zijn daarentegen wel leuk om even te lezen. Toch iets dat een beetje van de authentieke sfeer is overgebleven.
Het nieuwe S.P.E.C.I.A.L. (aka skill) systeem is leuk bedacht. Elke vijf levels krijg je een pack met S.P.E.C.I.A.L.-kaarten en elk nieuw level kun je een van zulke kaarten activeren. Dat zorgt ervoor dat niet iedereen in Appalachia hetzelfde personage heeft. Niet alleen heb je een gezonde dosis geluk nodig om de goede kaarten uit een willekeurig pakje te krijgen, je moet ook naar eigen voorkeur de juiste kaarten activeren en bent dus beperkt in je keuzes. Twee, of drie, dezelfde kaarten kun je bij elkaar voegen en levert een hogere rank op. Dit systeem moet ons motiveren om nieuwe personages met verschillende mogelijkheden en keuzes te gaan maken. Hoopten ze.
Civilization
De quests zijn extra pijnlijk omdat Appalachia op zichzelf misschien wel de leukste Fallout-wereld is tot nu toe. Het is gigantisch, het is divers en in typische Bethesda-stijl zijn er talloze kleine verhaaltjes in verstopt. Komt er bij dat het een soort van prequel is en we veel verhalen gaan krijgen van mensen die nog weten wat het is om voor “de bommen” te hebben meegemaakt. Die verhaalvertelling door middel van world building is een essentieel onderdeel van de gemiddelde Fallout game maar ik kan mij voorstellen dat de doorsnee gamer daar geen boodschap aan heeft. Het vraagt wel wat inspanning om blijvend mee te zijn met de verhalen die zich ook via computerterminals aan je laten zien.
Zo kom je in de Vault-Tec University achter de lessen die toekomstige Overseers krijgen. Over hoe ze allemaal geconfronteerd worden met kannibalisme in hun leerprogramma, over de Vault-Tec Puberty Welcome Kit die ze moeten gebruiken als ze niet snappen waar de jonge Vault-pubers allemaal over lopen te zaniken, over de Vault-simulatie die ze ondergaan maar niet allemaal overleven… Een kilometer verderop leer je weer over de Responders (de hulpverleners in feite) en hun confrontatie met de Brotherhood of Steel en hoe dat verloopt met de aanwezigheid van de nieuwe grote dreiging, de Scorched.
Bovenop deze quests zijn er ook zogenaamde “events”. Deze events zijn over de map verspreid en worden aangegeven als deze gestart zijn. Dan kan je voor een bepaald bedrag naar daar transporteren (fast travel kost caps trouwens) om er direct mee aan de slag te gaan en de beloning niet door de vingers te zien glippen. Deze beloningen zijn beter dan die van een gemiddelde quest en de kans dat je hier zult samenwerken met anderen is groter. Je kan het alleen, maar ik heb gemerkt dat ik bepaalde locaties best niet in mijn eentje afstruin.
Co-op is dus optioneel. Iets waar ik van in het begin al met argusogen naar keek. Ik herinner mij bepaalde hoogdagen in mijn World of Warcraft-verleden waar ik met wildvreemde mensen ruzie stond te maken over een virtueel item. Echter, als je een paar vrienden hebt om in team alles en iedereen over de kling te jagen in het mooie Appalechia… dan moet je alsnog de lol een beetje zelf maken. Natuurlijk, de vijanden en de loot worden gescaled aan jouw level, waardoor iemand van pakweg level 50 zonder problemen in jouw team kan zitten. Maar zodra je je bij een team voegt krijgt iedereen dezelfde quests. Is iemand veel verder dan jij in een bepaalde questlijn, dan zit jij ineens ook op dat punt. Je loopt enkele rewards mis en ook een stuk van de rode draad die je misschien toch al niet zo heel fel boeide. Start je met zijn vijf een nieuwe quest, dan is het ook niet bijzonder spannend om om de beurt een terminal te gaan lezen. Laat staan wachten op elkaar tot iedereen heeft gekookt en zijn wapens hersteld.
Praise the lord and pass the ammunition
Ha, nog zo een leuke om over te vertellen. Je hebt nu altijd C.A.M.P. bij je. Wat betekent dat? Je kunt overal je kamp opzetten. Compleet met werkbanken, kookvuur, bedden en beschutting tegen bad guys. Je kunt die op een willekeurige plek in het landschap zetten en beginnen te bouwen. Mocht het toch zijn dat er zich op dezelfde plek (maar een andere server) iets bevind, dan word alles netjes in je inventory opgeslagen zodat je hetzelfde ergens anders kunt plaatsen. Wat ook leuk is zijn de kampen die je soms tegenkomt van andere spelers. Deze brave goedzakken zorgen zo voor extra kookvuurtjes, banken om aan te werken en natuurlijk… een goed bed om af en toe in te slapen. Nogmaals sorry voor die persoon die mij slapend in zijn bed aantrof, het zal niet meer gebeuren.
Ook in andere opzichten lijkt Fallout 76 op zijn voorganger. De survival technieken die in de andere delen optioneel zijn, zijn nu verplicht. Dat betekent dat je altijd genoeg eten en drinken op zak moet hebben om te kunnen blijven voortbewegen. Komt er nog eens bij dat je eten wel eens kan bederven, zodat je opnieuw op zoek kunt gaan. Dit word dan een grind-festijn van jewelste want immers: je moet ook hout voor het kookvuur voorzien. Een kwestie om af en toe tijd te steken in het hersenloos grinden. En ik zeg niet dat grinden slecht is, allesbehalve. We zitten immers in een post-apocalyptische wereld. Maar dat grindwerk wordt netjes afgewisseld met nog meer grindwerk in de quests en events, en er zijn geen andere beloningen dan iets dikkere loot, het stijgen van je level en zo nu en dan een nieuwe, leuke outfit. Soms is het helaas niet allemaal even motiverend genoeg.
Alsof het constante grindwerk niet genoeg is, zijn er de ook nog de vervelende bugs. Als je van plek naar plek springt met de fast travel, wil het wel eens voorkomen dat de plek die je net hebt leeg geplunderd alweer bezaaid is met dezelfde vijanden van daarnet. Nu goed, die gratis XP neem je er dan nog wel bij maar dan begint het feest. Dan vliegt er een Scorchbeast over en begint het scherm te schokken, te bibberen en te beven. Gevolg? Frame drop en uiteindelijk de server die mij disconnect. Leuk als je net 80 procent van een event had doorworsteld, die mag je nu lekker opnieuw doen. Bij vorige Bethesda producten vielen de bugs en frame drops nooit écht op bij mij, terwijl het internet er roodgloeiend van vol stond. Maar nu kan ik er jammer genoeg écht niet om heen. Een lijk dat midden in de lucht blijft hangen en ik hierdoor dat item dat ik nodig had niet krijg. Reboot server dan maar weer.
Oh, en een waarschuwing af en toe zou ook welkom zijn. Ik startte het spel op, kwam op mijn kampeerplek aan en binnen 30 seconden was ik dood aan straling. Stond ik midden in een net genukete zone. Top. Respawnen op een andere server dan maar. Moet het gezegd worden dat deze bugs het spelplezier er uit slopen? Geloof me, als je zo een aantal quests door je neus geboord krijgt, ettelijke keren dood gaat op een extreem lullige manier. Dan is de kans vrij groot dat ik iets anders opstart.
Wouldn’t be nice
Bethesda heeft al toegegeven dat dit het beginpunt van de game moet zijn, maar zelfs een beginpunt van een MMO moet beter geoptimaliseerd zijn dan dit. Zeker als je gebruik maakt van een engine waar al een andere Fallout-game in gemaakt is en zeker als de grootste kritiek die je te verduren krijgt net de technische details zijn. Bij de andere games wordt je gecompenseerd voor de bugs. Een meeslepend verhaal, een wereld vol fantastische quests, NPC’s die leuke dialogen kunnen voeren. Fallout 76 heeft niets van dat alles, alleen maar meer problemen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het V.A.T.S. systeem dat niet meer alles in slow motion zet maar eerder aanvoelt als een veredelde aim-bot. Sloop die optie dan volledig en kom met iets nieuws. En ja, er zijn deze keer ook geen mods die het voor Bethesda kunnen oplossen.
Bethesda belooft meer gratis content die de wereld moeten uitdiepen en waar je meer waar voor je geld zal krijgen. Echter voel ik na anderhalve week nadat de game is uitgekomen dat het kalf al verdronken is. Het filmpje waar een consument een halve winkel sloopt omdat hij zijn geld niet terug krijgt voor Fallout 76 gaat ondertussen vlijtig de wereld rond. En wat te denken van de prijs drop na (wederom) die anderhalve week?
Mocht dit nu een game zijn die vijf jaar geleden was uitgekomen, dan was de schade niet zo groot geweest. Dan hadden de fans een beter begrip voor de vele technische mankementen want als je niet goed weet hoe een goede MMO er uit moet zien, weet je immers niet beter.
Conclusie (aka Country Roads, take me home)
Is er nog aandacht voor een afsluiter? Mooi zo. Want na al de negatieve punten moet ik er toch nog een kleine bedenking bij kwijt.
Ik heb mij immers geamuseerd.
Raar hé? Ik heb dikwijls gevloekt op het spel. Zijn mankementen, zijn serverproblemen, zijn bugs, zijn quests. En toch… Geef mij die radio die al de hitjes speelt, geef mij een wapen en geef mij een random dorp om al zijn bewoners uit te moorden en ik ben de gelukkigste mens van de wereld. Vergelijk het een beetje als een uitbuitende relatie. Je ziet die vrouw doodgraag en zou haar met alle mankementen blijven ondersteunen. Je ziet de problemen, je voelt de energie en blijdschap wegkwijnen en toch… toch wil je hier in blijven geloven. Elke keer als je denkt “en nu maak ik een einde aan deze relatie”, weerklinkt als bij toverslag jullie lievelingslied op de radio.
En ik? Ik blijf spelen. In mijn eigen zelfgekozen Stockholm Syndroom situatie. Met goede muziek op de radio, dat spreekt voor zich.
