Ik haal zo vaak aan dat ik volledige games of franchises links heb laten liggen dat ik wel eens durf vergeten dat ik ook wel een hoop games wel degelijk heb gespeeld. Vaak zitten hier wat ongewonere titels tussen die ik ooit uit interesse heb opgepikt of gewoon toevallig heb ontdekt. Een titel die ik ooit actief heb gezocht omdat ik de gameplay had gezien in een filmpje is ‘Fairy Fencer F Advent Dark Force’. Deze game uit 2019 heeft me zeker plezier gebracht hoewel ik een vervolg eigenlijk niet had zien aankomen. Als derde titel uit een reeks kunnen we eigenlijk spreken van een jonge franchise, hoewel er ondertussen toch al 10 jaar verschil zit tussen de eerste en de derde titel. Tijd om terug in de huid van Fang te kruipen en samen met zijn vreemde samengestelde vriendengroep te kijken of die 10 jaar hem goed hebben gedaan.
Vanaf de intro
De game steekt niet onder stoelen of banken dat het een humorgerichte JRPG is. We hervatten ons verhaal van Fang en zijn vrienden in het begin van deze game in de gevangenis waar hij is beland omdat hij met een sluw, maar eigenlijk dom, plannetje een gratis maal probeerde te versieren. Hiermee geef ik je ongetwijfeld al een redelijk correct inzicht in het karakter van onze protagonist. Absurde logica, domme keuzes, overduidelijke verkeerde inschattingen en misplaatste prioriteiten vinden vanaf dan continue plaats in deze game die wel geschreven kon zijn door de Japanse equivalente schrijvers van FC de kampioenen. Dit mag je zelf als positief of negatief inschatten, aangezien het een humor is die niet iedereen zal liggen. De kennismaking met de groep uit het vorig spel wordt je kort hierna ook duidelijk gemaakt waardoor je zal merken dat oosterse humor in het cliché van het woord, zeker niet ontbreekt. Overdreven gezichtsuitdrukkingen, een bloedmooie vrouw die te pas en te onpas zich net niet uitkleedt voor de neus van mannelijk gezelschap en chaos veroorzaakt, vreemde hersenkronkels en gedachtegangen, … aan niets een gebrek in deze titel.
Hoewel het spel verder gaat waar de vorige game is gestopt, is de game niet overweldigend of chaotisch te noemen. Je leert de kliek wel kennen, maar je neemt niet iedereen onmiddellijk mee op je avontuur. Hierdoor leer je systematisch de groep, je controles en je mogelijkheden kennen en start je zo eigenlijk een nieuw avontuur terwijl spelers van de vorige titel een duidelijk vervolg ervaren. De bende bestaat trouwens uit een groep mensen die elk een Fairy hebben ontmoet en een band mee hebben gesmeed waardoor ze Fencers worden genoemd. Dit stelt hun in staat om te vechten en te verkennen om zo meer Fairies te vinden zodat deze niet in slechte handen kunnen vallen. Wat een opvallende toevoeging is, zowel qua verhaal als gameplay, is het nieuwe personage genaamd ‘Fleur’ dat zich al heel snel bij je groep aansluit. Deze Fairy is anders dan die je al kent aangezien ze een nieuwe categorie van Fairy toevoegt, genaamd ‘muses’. Deze Fairies veranderen niet in wapens om mee te strijden maar kunnen met hun stem effect uitoefenen op hun omgeving. Natuurlijk duren mooie liedjes niet lang en hebben deze muses op hun beurt ook hun zwakke kanten en limieten en beschikt de tegenpartij ook altijd over een muse.
Time for a quest
Zoals in de vorige game kan je in de stad enkele locaties kiezen om hier teamleden of NPC’s te treffen en mee te praten. Deze geven vaak wat luchtige interactie, een tip rond een nieuwe locatie die je kan ontdekken of een concrete quest. Deze quests en locaties zijn trouwens exact hetzelfde aangezien je in deze game niet meer kan rondlopen en verkennen. Door een locatie te kiezen krijg je de kans om een eventuele quest te beginnen wat eigenlijk een simpele battle is die je moet winnen. Eenmaal gewonnen is je quest dan ook afgelopen en kan je de volgende zoeken of uitvoeren. De gameplay is dus best veranderd sinds de laatste titel en heeft zijn focus volledig gelegd op de strategische battles. Door de invoer van de muses zijn je beurten erg belangrijk aangezien hun liedjes slechts een zekere hoeveelheid beurten duren terwijl je tussenin moet kiezen om hun bereik of intensiteit aan te passen. Continue inzicht op je grid klinkt dus cruciaal, maar eigenlijk valt dit allemaal best mee. De game is erg vergevingsgezind, staat je toe om je moeilijkheidsgraad op eender welk moment aan te passen en gunt je zelfs, wanneer je een battle herstart, dat al je verworven EXP van tijdens dat gevecht mee overgedragen wordt. Voor elke actie krijg je immers onmiddellijk EXP toegewezen waardoor je tijdens battles wel vaker van level kan en zal stijgen. Was je dus een beetje te laag van level bij je eerste poging, dan kan het goed zijn dat je bij de derde keer je eigenlijk een mooie voorsprong hebt op je vijanden. Zoals ik zei, erg vergevingsgezind dus waardoor de game wel wat focus legt op zijn strategische gameplay maar eigenlijk je vooral een luchtig en humoristisch avontuur voorschotelt.
A new fairy
Het doel van je quests is zowat altijd om een nieuwe metgezel te vinden voor je avontuur. Of dat nu in de vorm is van een nieuwe Fairy of Furie of een Fencer, je vindt altijd wel iets of iemand. Deze kan je dan inschakelen als nieuwe toevoeging aan je team of als ondersteunende Fairy bij een teamlid. Elke Fencer heeft zijn eigen wapensoort en aanvallen terwijl elke Fairy op zijn eigen manier bonussen of aanvallen voorziet. Wel is er altijd een kloof tussen je al verworven levels en mogelijkheden en je nieuwe toevoegingen. Een Fairy die je vindt, begint altijd op zijn basislevel waardoor diens bijdrage altijd erg klein begint. Hierdoor is het, zeker later in het spel, een moeilijke keuze om te maken aangezien je telkens wat tijd en werk eraan hebt om je levels op gelijk niveau te krijgen. Daarbij heb je al snel zo’n ruim aanbod aan ondersteunende Fairies dat je het merendeel links zal laten liggen. Een luxeprobleem eigenlijk maar de game biedt je voornamelijk een overaanbod aan mogelijkheden aan waardoor je slechts een fractie zal gebruiken.
Zoveel geluid
De game draait dus vooral rond de muses, hoewel de andere Fairies vaker en gevarieerder worden ontdekt. Deze hebben het grootste effect op de battles door hun muziek waarmee ze stats beïnvloeden of andere bonussen voorzien. Zoals gezegd is je vijandige ploeg ook altijd voorzien van een muse waardoor deze voordelen in beide richtingen werken. Als ik trouwens spreek over de muziek van deze muses mag je dat heel letterlijk pakken aangezien ze tijdens het gevecht de achtergrondmuziek overnemen en aan hun serenade beginnen. Hierbij begint meestal de muse van de tegenpartij tegelijk aan haar lied om met gelijke wapens te vechten. Met andere woorden overlappen er regelmatig liedjes en melodieën elkaar waardoor het een auditieve mengelmoes wordt doorheen je battle heen. Mij begon dit eerlijk gezegd al snel te vervelen aangezien de timing en verloop van de battles ook al snel een zekere repetitiviteit tonen. Dit is al zeker een feit wanneer je wilt beginnen met levels in te halen met nieuwe Fairies of Fencers en je dus wat free battles moet uitvoeren.
Conclusie
Ik snap de evolutie van het verhaal en de drang om een nieuw element toe te voegen, maar persoonlijk ben ik niet overtuigd door de muses. Het continue wisselen en mengen van allerlei liedjes en geluiden maakt de game een overprikkeling en chaos die me niet echt kan smaken. Gelukkig maakt de humor, sfeer en andere mogelijkheden doorheen het spel veel goed qua gameplay en biedt het verhaal van het spel genoeg betrokkenheid om verder te spelen. Verwacht echter geen grote onvoorziene verrassingen die het verhaal echt memorabel zullen maken, maar geniet eerder van deze luchtige JRPG die je, als je fan bent van de speciale humor, regelmatig zal doen grinniken. Jammer genoeg mis ik in dit vervolg wat mooie elementen die de vorige titel aangenamer maakte om te verkennen en van wat meer variatie voorzag waardoor deze titel eigenlijk lager scoort dan zijn vermakelijke voorganger.
