Wie herinnert zich nog de Famicom Detective Club games uit 2021? Deze niche detectiveserie was nooit eerder uitgekomen buiten Japan, dus de gemoderniseerde remakes waren zeker welkom! Blijkbaar viel de verkoop ook goed mee, want met Emio: The Smiling man krijgen we een volledig nieuwe game in de reeks.
Smiling from ear to ear
Persoonlijk was ik wel een grote fan van The Missing Heir en The Girl that Stands Behind. De verhalen waren interessant genoeg, en de grafische stijl kon mij zeker bekoren. Maar bepaalde trial-and-error momenten zorgden wel voor frustratie momenten waardoor ik bijna wilde stoppen. Maar zowel het verhaal, de goede (Japanse) voice acting en soundtrack met jazzy en lounge-achtige tracks deed me toch doorzetten. Emio: The Smiling Man doet in principe exact hetzelfde als zijn voorgangers, maar dan met een, voor mij althans, interessanter verhaal.
Het verhaal deze keer draait om een moordzaak, waarbij een scholier dood gevonden wordt met een papieren zak over het hoofd met hierop een lachend gezicht getekend. Deze moord lijkt ook heel hard op een serie moorden die 18 jaar geleden gepleegd werden en nooit opgelost raakten. Al deze moorden lijken hun inspiratie te halen bij een urban legend, namelijk die van Emio, die verdrietige meisjes een permanente lach bezorgt. Omdat de politie zich aan bepaalde regels moet houden, contacteren ze het Utsugi Detective Agency om iets breder naar het onderzoek te kunnen kijken. Ayumi en jijzelf vormen het team dat deze horror moorden gaan mogen oplossen. Een leuke touch hierbij is dat je naam overgenomen wordt als je save data van de voorgaande games hebt staan. Indien niet, dan mag je de jongen zelf een naam geven.
Het verhaal houdt je constant in de ban dankzij heel wat twists, en meermaals zal je een gedacht hebben over wie de mysterieuze moordenaar is om even later toch weer op een ander spoor gezet te worden. Het verhaal heeft ook heel wat spannende momenten, maar de gameplay durft daar wel eens een stokje voor te steken, zoals we zo meteen even zullen aanhalen. Op het einde van het verhaal blijf je echter nog achter met heel wat vragen, maar er is een uitstekende epiloog die je dan kan kijken die eerst dieper ingaat op de urban legend en daarna een recap geeft van het spel, maar dan vanuit een heel andere hoek. Het merendeel van de epiloog speelt zich trouwens af als een anime episode, en dat was op zich al een leuke beloning om de game helemaal tot het einde te spelen.
Trial and Error
Emio: The Smiling Man kent dezelfde interface als zijn voorgangers, en net zoals in deze voorgaande games zal je vaak verschillende keuzes uit het menu moeten benutten om verder te geraken. Hier komt diezelfde trial-and-error ergernis weer naar boven helaas. We zullen even kort over de acties gaan om aan te tonen hoe het verhaal even tot een halt kan komen. Met “Call/Engage” kan je iemand naar je toe roepen, of iemand die in gedachten verzonken is weer in het gesprek krijgen. Heel vaak ga je voor de “Think” optie moeten gaan om hints te krijgen, vaak in een andere kleur gezet om op te vallen, over welke acties je moet nemen. Helaas geraak je soms in een lus terecht waarin je actie na actie probeert en niet verder komt, om dan plots toch een nieuwe reactie te krijgen.
Het helpt ook niet dat de “Talk” actie je vaak maar een paar zinnen geeft, om daarna, na het opnieuw kiezen van de actie, weer enkele zinnen te geven. Er was plots een moment waar ik even dacht om te stoppen, omdat ik precies niets meer kon doen. Er waren twee personages aanwezig, die boos waren op mij. Ik kon niet praten met hun, de “Call/Engage” en “Talk” opties deden niets. Rondkijken hielp me ook niet verder, en de “Think” gaf telkens dezelfde vage “I should really try to talk to them”. Na nog maar een paar keer door alle opties te gaan en voor de zoveelste keer iets te proberen, kreeg ik wel een response, en ging het verhaal eindelijk verder! Mogelijks deed ik bepaalde zaken in een verkeerde volgorde, maar het inschatten van welke acties je gesprekspartner weer op gang krijgt, was soms wat frustrerend.
Elementary, my dear Watson
Echte diepgaande gameplay of onderzoekssecties zitten niet in Emio: The Smiling Man. Geen aanwijzingen die je expliciet moet verzamelen die je later nodig hebt, of toch niet in de zin zoals deze bij bijvoorbeeld Ace Attorney games gebruikt worden en geen momenten om een Game Over te krijgen door foutieve keuzes. Althans, dat denk ik toch, want op één moment na is het mij niet voorgevallen en werd ik op andere momenten gewoon verteld dat ik een fout maakte en dat ik bij de les moest blijven. Dit gebeurde vooral in de “Review” momenten die op het einde van een dag, en vaak op het einde van een van de 11 hoofdstukken, plaats vonden. Hierin werden de vergaarde aanwijzingen, degene die je dus automatisch in je Notebook krijgt gedurende je gesprekken met iedereen, even opnieuw overlopen en moest je bepaalde zinnen aanvullen, al dan niet zelf te typen, of kiezen uit meerdere keuzes. Op zich wel een tof moment, maar zonder veel beloning of afstraffing.
Conclusie
Emio: The Smiling Man is een veilige opvolger in de Famicom Detective Club serie en brengt niets nieuw op tafel. Het verhaal is, naar mijn mening, zeker interessant te noemen en kan met zijn vele twists en sterke momenten de aandacht goed vasthouden. Helaas durft de trial-and-error gameplay de flow van het verhaal wel eens tot een abrupte stop brengen. Zet je echter door, dan word je beloond met een extra epiloog die bij mij toch wel een emotionele snaar wist te raken. Zijn er betere visual novel games te vinden op de Switch? Uiteraard, maar er zijn er zeker ook veel slechtere. De gemiddelde doorlooptijd van de game en het verhaal zijn zo een 12-tal uren, maar voor mij is dat een perfecte lengte om te voorkomen dat het verhaal te lang gerokken wordt tot het punt dat het gaat vervelen. Voor Visual Novel fans kan ik de game zeker en vast aanraden!
