Dragon Quest Monsters, een spin-off serie van Dragon Quest, mocht dit jaar alweer 25 kaarsjes uitblazen! En hoe kunnen we dit beter vieren dan met eindelijk nog eens een nieuwe game in de reeks uit te brengen? Dat moet alvast het gedacht geweest zijn bij Square Enix, want de laatste titel in de reeks, althans voor Europa en Amerika, was Dragon Quest Monsters: Joker 2 die in 2010 verscheen op de Nintendo DS. Japan was iets beter af, want zij kregen Dragon Quest Monsters: Joker 3 nog in 2016 voor de Nintendo 3DS. Ik ben alvast enorm in mijn nopjes dat ook wij deze keer kunnen genieten van Dragon Quest Monsters: The Dark Prince!
The vengeful one
Het verhaal van deze game speelt zich af voor de gebeurtenissen in Dragon Quest IV: Chapters of the Chosen. Hiervoor is geen voorkennis nodig van Dragon Quest, maar het is wel interessant als je al langer fan bent van de reeks. Zeker omdat we in deze game de rol vertolken van een jonge Psaro die later in DQ IV de “Manslayer” wordt en daar onze grootste vijand is. We beginnen het verhaal met een introductie over onze hybride mens-monster en zien enkele traumatische ervaringen die aan de bron van zijn haat voor de mensheid liggen. Zijn moeder heeft hem echter altijd gevraagd om zijn krachten enkel voor het goede te gebruiken, en dus leert hij ook op een positieve manier om te gaan met mensen. Op een noodlottige dag voelde zijn moeder, die al enige tijd ziek was, dat haar einde er aan kwam. In een wanhopige poging gaat hij naar zijn vader, de koning van de onderwereld. De koning weigert echter, wat het lot van Psaro’s moeder bezegeld. Gedreven door wraak wil hij zijn vader vermoorden, maar hij is veel te zwak en wordt verslagen. Om het verlies nog erger te maken, vervloekt de koning onze anti-held met een vloek waardoor hij niet meer in staat is om monsters pijn te doen. Als hij zelf niet meer kan vechten, zit er niets anders op dan zijn eigen monsters te rekruteren, en deze voor hem te laten vechten, terwijl hij zijn reputatie opbouwt en zijn team klaarstoomt voor de finale confrontatie.
Het is vrij duidelijk dat het verhaal voor de rest van de game niet de grootste rol speelt, hoewel er hier en daar wat leuke momenten te ontdekken zijn. Toch is het een behoorlijk zwaar en duister verhaal over een man die uit is op wraak. De fantastische en iconische muziek van Dragon Quest helpt vaak ook de toon te zetten. Visueel is de game even trouw aan de gekende tekenstijl van Akira Toriyama (Dragon Ball). De personages, mens en monster, zien er hierdoor zeer goed uit, helaas kan dat niet altijd voor de omgevingen gezegd worden. Deze zijn wel zeer gevarieerd, met elk hun eigen duidelijk thema en je voelt wel dat er goed over nagedacht is, maar helaas zag het er grafisch bij momenten even slecht uit als de laatste Pokémon games.
Gotta scout’em all
Nu we het toch over Pokémon hebben: Pokémon is voor velen nog steeds de onbetwijfelde koning van het monstervanger-genre, maar uiteraard niet de enige. Zo zijn er natuurlijk nog de gekende concurrenten zoals Digimon of Yo-Kai Watch, maar ook games zoals Ni no Kuni en World of Final Fantasy wisten de formule goed naar hun hand te zetten en soms met wat nieuwigheden te komen. Maar ook spellen die je misschien niet kent, of niet aan denkt, zoals Shin Megami Tensei, die “Demon Negotiation” als vang-element gebruiken sinds de eerste game in 1987 en zelfs Dragon Quest deed in het vijfde deel al een poging door monster recruitment te introduceren, enkele jaren voordat het de main mechanic werd van de Dragon Quest Monsters reeks.
Dragon Quest Monsters: The Dark Prince blijft ook zeer dicht bij de traditionele gameplay van de Dragon Quest Monsters reeks zonder veel te veranderen. Je doorzoekt een nieuw en uitgestrekt gebied waar heel wat monsters zitten om ze aan je team toe te voegen en om ze te gebruiken om je team van de nodige experience punten te voorzien. Je komt al snel in een bepaald stramien te zitten waar je per nieuw gebied wat nieuwe monsters rekruteert, een tournament of eindbaas overwint en dan weer verder gaat naar het volgend gebied. Toch wordt dit niet snel saai, want er komt best wat meer bij kijken, en het feit dat er meer dan 500 monsters te vinden zijn, zorgt ook voor de nodige afwisseling in vijanden (of toekomstige bondgenoten) die je tegen kan komen.
Elk van deze monsters heeft een rank die een indicatie geeft van diens algemene kracht, maar de unieke stats en skills zorgen er weer voor dat elk monster een uniek kantje heeft. Om een monster te rekruteren moet je in een gevecht een soort van “show of force”, of demonstratie van je kracht geven aan een monster. Dit doen je actieve monsters waardoor een percentage meter zich vult. Hoe sterker je team is, hoe hoger dit percentage zal zijn, afhankelijk van de sterkte van je tegenstander natuurlijk. Er zijn ook voorwerpen die je kan gebruiken om het percentage te verhogen, maar zelfs als je bijvoorbeeld een 80% kans hebt, kan het alsnog zijn dat het monster na een poosje denken toch weigert. Je kan ook dit niet oneindig proberen in een gevecht, want na enkele beurten wordt het monster razend en kan je deze niet meer rekruteren. Soms kan het ook gebeuren dat een monster je team alsnog wil vervoegen nadat deze verslagen is.
Fusion!
Er is ook nog een andere manier om nieuwe en sterkere monsters te bekomen. Je kan, een beetje zoals in Shin Megami Tensei V bijvoorbeeld, namelijk twee monsters met elkaar fusioneren om een nieuw monster te maken. Deze monsters moeten wel minstens level 10 zijn om geselecteerd te kunnen worden voor dit proces. Dit is de snelste manier om aan enkele van de sterkste monsters te geraken, maar voor sommige monsters is dit ook de enige manier. Het monster dat uit dit proces komt, erft ook nog enkele skill trees over en een groot deel van eerder vergaarde abolities en skills van de “ouders” waardoor je zeer unieke, maar ook best overpowered, monsters kan maken. Dit stukje strategie was voor mij persoonlijk de meest interessante kant van de game!
Battle of the most wicked
Allemaal tof en wel natuurlijk, maar ik heb nog niet verteld hoe de gevechten in elkaar zitten. Gevechten volgen het klassieke turn-based systeem waar je met vier actieve monsters vecht tegen de vijand. Je kan ervoor kiezen om je monsters automatisch te laten vechten en zelf te kiezen welke moves ze willen gebruiken, je kan ook een beetje bijsturen door te zeggen welke tactische strategie ze moeten volgen of tenslotte nog per monster hun acties manueel bepalen. Die laatste optie is zeker aan te raden wanneer je tegen zeer sterke vijanden, zoals een eindbaas, moet vechten. Naast je vier actieve leden heb je ook nog vier op de bank zitten. Deze kan je op eender welk moment inwisselen met een actief monster, en ze komen ook automatisch op het veld als al je actieve monsters verslagen zijn. Het leuke is ook dat ze ook experience punten krijgen, zonder dat ze mee hebben moeten vechten.
Nadat een monster enkele levels vergaard heeft, krijg je skill points die je kan verdelen over verschillende skill trees. Hierin staan nieuwe skills om te leren en kan je heel wat stat verhogingen kiezen. Elk van deze skill trees geeft een monster ook een specifieke rol, zoals een healer, zware attacker, ondersteunend lid van het team enzovoorts. Als je dan fusioneert zoals ik eerder al aanhaalde kan je zo verschillende rollen combineren op een monster en je team nog gebalanceerder maken. Door al deze zaken heb je constant het gevoel heel wat progressie te maken, want je monsters gaan op zeer korte tijd veranderen van waardeloos of net voldoende tot een power house die je tot het volgende gebied kan pushen.
Performance issues
Het enige echte minpunt voor mij, buiten de matige grafische vormgeving van de gebieden, zijn de merkbare performance issues. Ook hier hebben ze precies iets te veel naar Pokémon gekeken, want bij momenten merk je enorme FPS drops op, zijn er in alle gebieden enorm veel pop-ins van objecten zoals bomen, rotsen, monsters en meer. Het leek me zelfs in de handheld mode nog een beetje erger te zijn. Het feit dat ik hier echter vrij snel doorheen kon kijken, beaamt enkel maar dat het een fantastisch spel is om te spelen en dat het concept absoluut goed zit. Maar goed, datzelfde gevoel had ik dus ook bij Pokémon Scarlet & Violet.
Conclusie
Dragon Quest Monsters: The Dark Prince is een fantastische game die toch geplaagd wordt door wat performance-issues. Desondanks de framedrops, pop-in en andere problemen zorgt de geweldige gameplay er voor dat de game alsnog een waar genot is om te spelen. Het verhaal zit ook wat meer op de achtergrond, maar heeft hier en daar zeker en vast zijn sterke momenten waardoor je steeds nieuwsgierig blijft voor wat er nog gaat komen. Voor de fans is het het wachten in ieder geval waard geweest, en al helemaal omdat we al bijna 13 jaar op onze honger hebben moeten zitten. Als ze nu nog wat aan die performance kunnen doen… maar goed, van mij mag dat ook in de volgende Dragon Quest Monsters game. Tenminste, als we dan niet weer een decennia moeten wachten!