Toen ik de naam Disney Illusion Island hoorde vallen, moest ik terugdenken aan mijn jeugdige jaren en de Disney games die ik toen speelde, zoals Mickey Mania of Donald in Maui Mallard, maar ook de fantastische platformers Castle of Illusion en World of Illusion. Uiteraard is de “Illusion” in deze nieuwe titel niet zo maar gekozen, en is het een knipoog naar de kwalitatieve games van weleer. Wat naast de naam ook op viel, is dat de stijl overeenkomt met de laatste reboot van onze geliefde muis en de serie die je op Disney+ kan kijken. Laten we samen eens ontdekken of deze Illusion game zich bij kan meten aan zijn spirituele voorouders!
Let’s be heroes!
De opzet van ons avontuur is dat Mickey, Minnie, Donald en Goofy ieder dezelfde uitnodiging ontvingen voor een leuke picknick op een onbekende locatie. Dit blijkt echter slechts een list te zijn om onze bende naar het Monoth eiland te krijgen. Volgens Toku, de leider van de Tokun, zijn de drie magische boeken gestolen waardoor het hele eiland in gevaar komt. Hier komt ons heldhaftige team in de picture, want het is aan hun om naar de uithoeken van Monoth te gaan en de boeken terug te halen om grotere rampen te voorkomen. Het is een simpel verhaal, maar dankzij de leuke presentatie die geregeld terugkomt in de vorm van tussenfilmpjes tijdens belangrijke gebeurtenissen voelt het echt alsof je een cartoon aan het kijken bent. Dit heeft uiteraard vooral te maken met het feit dat de stijl en de humor volledig in lijn is met de cartoon, hoewel sommige grapjes hier soms iets te ver proberen te gaan en wat uitgeleefd aanvoelen.
Disney Illusion Island ziet er top uit. De wereld, toch eenmaal je voorbij het beginpunt geraakt bent en wat meer skills op zak hebt, is opgebouwd uit kleurrijke en levendige achtergronden die vaak boordevol kleine details en animaties zitten. Ook de animaties van de verschillende personages en de vijanden zijn subliem. Zo krijgt elk van onze helden een unieke animatie voor dezelfde skill. Voor de dubbel-sprong heeft Mickey bijvoorbeeld een jetpack die kort activeert, gebruikt Minnie een grote papieren vlieger, krijgt Goofy het voor de een of andere manier klaargespeeld met een grote rode peper en moet Donald het stellen met een raket die mogelijks zou kunnen ontploffen (maar niet heus natuurlijk). Ik vind het steeds geweldig om te zien wat voor voorwerpen onze helden krijgen, en vooral welk object Donald krijgt, aangezien hij meestal de grappigste voorwerpen moet gebruiken zoals een Wc-ontstopper.
It’s a small world after all
Je zal tijdens je avontuur heel wat verschillende omgevingen doorkruisen, van een boerderij tot bossen, maar ook de riolen en omgevingen met heel wat mechanische objecten komen aan bod. Al deze omgevingen zijn netjes aan elkaar verbonden in één grote, maar toch vrij compacte, wereld waardoor laadtijden tot een minimum beperkt worden. Zoals eerder al aangehaald zijn de eerste omgevingen niet zo heel interessant, dit vooral omdat je nog niet veel skills hebt die er voor zorgen dat je weinig variatie krijgt in monsters die je moet ontwijken en platformen die je kan bereiken. Je zal ook vaak in gebieden merken dat je later moet terugkomen, omdat je bepaalde skills nodig hebt. Ik zou bijna willen zeggen dat dit aanvoelde als “baby’s first Metroidvania”, maar dat zou dit spel te weinig eer aan doen. Het spel legt de klemtoon op platforming en verkenning, zelfs de eindbazen zijn eerder een puzzel dan een gevecht op leven of dood. In ieder geval, eenmaal je opties om te navigeren door de levels wat uitgebreider is en de uitdagingen wat groter worden, begint het spel zijn ware charme te tonen.
Enkele van deze skills zijn de dubbele sprong, de mogelijkheid om tegen de muren te springen, een grappling hook en ga zo maar door. Initieel voelt het platformen dus wat simpel aan en had ik het gevoel dat het spel echt op de jongere spelers gericht was. Maar eenmaal verder in het spel ontpopt het zich dus tot een vrij moeilijke platformer game zonder echt frustrerend te worden. Skills gaan op een gegeven moment ook naadloos in elkaar gaan moeten overvloeien waardoor je dubbele sprongen maakt, waarna je met je grappling hook ergens aan zwiert om dan tegen een muur omhoog te springen en … enfin, je snapt het punt wel. Er zijn overigens heel wat settings die je kan aanpassen om een deel moeilijkheid weg te nemen waardoor dit nog steeds perfect speelbaar is voor alle skill levels. De meest populaire, voor mijn vriendin althans, was de mogelijkheid om oneindige hartjes aan te zetten, zodat ze nooit dood kon gaan. Als ze niet kon volgen, werd haar personage overigens ook naar mij toe gestuurd. Dit op een ludieke manier waarin haar personage in een enveloppe letterlijk naar mij opgestuurd werd. De levels zijn ook voorzien van heel wat checkpoints in de vorm van brievenbussen waar dat je terug naar toe gestuurd wordt als je toch zou dood gaan.
A ragtag group of lovely characters
Het allerleukste aspect aan deze game is uiteraard de lokale co-op multiplayer. Jij en drie anderen kunnen dus samen Mickey, Minnie, Donald en Goofy besturen, iets wat zelden voorvalt in dit genre. Dit gaf mij enorme Rayman Legends vibes, dat en ook de gelijkenissen in level opbouw en het vinden van geheime plekjes, wat onmiddellijk voor bonus punten zorgt! Als je samen speelt, verdubbel je niet enkel het plezier, maar ook voel je aan het concept van de meeste ruimtes dat ze gemaakt zijn met multiplayer in het achterhoofd. Zo zijn er bijvoorbeeld kamers waar je op knoppen moet drukken om bepaalde platformen te activeren aan de andere kant, daarheen moet gaan om iets te nemen, opnieuw een knop activeren om verder naar het volgende te gaan. Als je met twee of meer speelt kan je de taken verdelen en veel efficiënter door de levels heen gaan. Ook de eindbazen spelen plots een stuk leuker en vlotter met meer spelers omdat de hele ruimte benut wordt voor de “puzzels” om ze te verslaan. Constant alleen rondrennen van links naar rechts zorgt dan ook gewoon er voor dat een baas vrij snel als een taak gaat aanvoelen in plaats van een leuke uitdaging.
Hidden Mickeys and lot’s of other collectibles
Ten slotte wil ik het nog even hebben over de verschillende collectibles die er voor zorgen dat je een reden hebt om eerder ontdekte gebieden opnieuw te gaan bezoeken nadat je nieuwe skills hebt geleerd. Zowat elke kamer bevat zwevende blauwe bolletjes, Glimts genaamd, waarmee je stukjes van puzzels vrijspeelt. Daarnaast zijn er ook kamers met Tokun kaarten waarop een korte biografie te lezen is van de verschillende inwoners van Monoth, maar ook knapzakken waarin allerlei memorabilia van klassieke cartoons van Mickey Mouse en de rest te vinden zijn. Als laatste, en tevens ook mijn favoriet, zijn er over de hele wereld verschillende zogenaamde “Hidden Mickeys” te vinden, een term die veel Disney-fans wel zullen kennen. Hidden Mickeys zijn delen van de achtergrond of architectuur van de levels die een silhouet vormen van Mickey’s hoofd. Als je eenmaal de camera gevonden hebt, zal een icoontje en geluidje aangeven dat je in de buurt van een Hidden Mickey zit, waarna je een unieke (en meestal grappige) selfie kan nemen.
Het mooiste van dit allemaal is de kaart die je kan raadplegen. Deze is vrij accuraat en geeft ook heel mooi aan waar je welke soort collectibles nog mist! Dit is iets wat ik graag zie terugkomen in elke game van het Metroidvania genre. Het enige wat hier dan wel weer mist, is de mogelijkheid van een “Fast travel” optie, waardoor backtracking om alles te verzamelen soms een veel te grote onderneming wordt zonder veel meerwaarde.
Conclusie
Disney Illusion Island is een game die het wel allemaal lijkt te hebben: het ziet er fantastisch uit met een erg charmante stijl, speelt dankzij zijn simpele controls erg vlot en heeft een interessante wereld die uitnodigt om te ontdekken. Het mooiste hieraan is dat je dit niet alleen hoeft te doen, maar de mogelijkheid hebt om samen met drie vrienden vanuit je luie zetel het avontuur te voltooien. Het begin van het spel kan wel even traag aanvoelen, maar eenmaal je wat skills vrij speelt ontpopt de game tot een heuse platformer die je van tijd tot tijd wel op de proef stelt. Het enige wat minder goed is uitgewerkt zijn de eindbazen, maar voor die paar zie ik dat wel graag door de vingers. Al bij al duurt de game zo een 6-tal uren, of wat langer als je van plan bent alle collectibles te verzamelen en is het genieten van begin tot einde, zeker als je niet alleen door het avontuur hoeft te gaan.
