Digimon, Digital Monsters, Digimon are the champions. Wie kent de originele song nog? Hij bestond uit amper meer dan deze tekst. Voor wie het zich niet meer herinnert of niet kent: Digimon was een poging van Bandai en Toei animation om een waardige tegenhanger voor de populaire Pokémonfranchise te maken. Of ze hier in geslaagd zijn is in het midden te laten maar het is niet te ontkennen dat er, zoals mij, mensen zijn die van de franchise genieten. Om mijn backlog weg te werken en mijn nieuwsgierigheid als fan van de franchise te blussen sta ik ondertussen op 75 uren speeltijd van de eerste Digimon game op de PS4: Digimon Story: Cyber Sleuth.
Storytime:
DSCS speelt zich, zoals de meeste digimon games, af in een wereld die niet veel verschilt met de onze. Op zich prikkelt de game hiermee al onmiddellijk je verbeelding en is het makkelijker om mee te gaan in het sci-fi verhaal. Je kruipt in de huid van een tiener die gebruik maakt van een VR forum waar zowat de hele wereld zijn ontspanning en sociaal leven op onderhoudt. Nadat je in contact komt met een hacker kom je in een stroomversnelling van situaties terecht. Hierdoor is je account, waar je mentale zelf in schuilt, losgekoppeld geraakt van je fysieke lichaam en materialiseer je als uniek wezen terug in de gewone wereld. Door het verhaal spring je tussen de digitale en de werkelijke wereld. In de digitale wereld loop je met Digimon aan je zijde, een geschenk van een hacker die je vertelt dat Digimon eigenlijk hackerprogrammas zijn. In de werkelijke wereld ben je onder de vleugels genomen door een detectivebureau, gespecialiseerd in vreemde en occulte zaken. Hoofdzakelijk dient de gewone wereld om de digitale gebeurtenissen te bespreken en verder te gaan in het verhaallijn. De digitale wereld dient dan weer voor het avontuur met je digimon-programma effectief te beleven. Natuurlijk merk je doorheen het verhaal dat het ‘programma’ dat langs je loopt een eigen bewustzijn heeft, uit een digitale dimensie komt en meer opties heeft dan de hacker heeft vertelt.
Gameplay onder de digitale loep
Zoals ik dus al zei ben ik al erg vele uren bezig aan deze game. Ik wil wel even verduidelijken dat DSCS geen moeilijke game is, het is een uitgebreide game. Zoals het meestal is bij een turn based RPG zijn de controles erg simpel aan te leren. Het uitgebreide zit hem er eerder in dat het immens aantal Digimon dat je kan verzamelen en laten doorgroeien, in deze franchise ‘digivolven’ genoemd. Hoe krijg je dit digivolven voor elkaar? Wel dat hangt van je huidige Digimon en de Digimon waarin je wilt veranderen af. Je Digimon moet een zeker level behalen en vaak aan criteria van Stats voldoen. In deze game kun je erg bewust aanduiden in welke digimon je wilt digivolven dus eenmaal je stats en level op het juiste punt ga je gewoon naar een portal en laat je je Digimon groeien. Je hebt dan een nieuwe, meestal sterkere Digimon maar begint met dit nieuwe monster gewoon terug vanaf level 1. Als je het iets of wat slim aanpakt is dit geen probleem en digivolve je gewoon 1 Digimon per keer zodat de rest van het team de gevechten even alleen aankunnen dankzij hun hoger level en je low level Digimon zich zo kan inwerken.
Misschien wel de meest gebruikte functie in deze game is de ‘auto-battle’. Het is in deze game zo makkelijk om je voorsprong in kracht en level te bewaren dat ruim 90% van de gevechten op auto-battle kunnen worden gevochten en roemrijk gewonnen. Je bent dit natuurlijk niet verplicht maar je merkt al heel snel dat dit je gameplay alleen maar vlotter maakt en mooier doet ogen. Acties volgen elkaar vlot op in plaats van onderbroken te worden door menu’s en de keuzes van de autoplay wijken zelden af van wat je zelf zou kiezen. Bovendien herstelt je HP en energie voor je aanvallen uit te voeren bij iedere ‘level up’ van je Digimon. Aangezien dit op een vlot tempo blijft gebeuren lig je al helemaal nergens wakker van. Enkel bij Boss-fights, waar je niet enkel aanvallende acties moet ondernemen, wijk je best af van auto-battle.
The quest for strategy
Heb je dus 75 uur nodig om DSCS uit te spelen? Volgens mij niet. Ik heb er echter voor gekozen om geen research te doen rond welke Digimon je best bijhoudt en in welke richting je ze laat digivolgen. Als je, zoals mij, voor het avontuurlijk pad kiest sta je met 75 uur voor het eindgevecht van de storyline maar is je zoektocht naar een perfect gevechtsteam nog niet afgelopen. Was het dan niet logischer om wat research te doen? Misschien wel, maar dat had dan via You-Tube of google gemoeten. Iets wat ik in principe niet doe tenzij ik schandelijk verloren ben. In de game zelf heb je geen leidraad rond wat de mogelijkheden zijn van je huidige Digimon. Zo moet je niet hopen op een kaart of lijst zoals in andere Digimon-games met mogelijke digivolutions. Laat staan de waarde, kracht of voordelen van de Digimon waar je in wilt digivolven. Dit wilt dus ook zeggen dat je geen zicht meer hebt op wat je vorige digimon, die je hebt opgeofferd om je huidige digimon te krijgen, anders had kunnen bijdragen aan je strijdkracht. Gelukkig is de game erg vergevingsgezind rond je keuzes, veelzijdig in opties en kun je enorm veel digimon blijven bijmaken en toevoegen. Dit is wat de game zo verslavend maakt. Je valt nooit zonder haalbaar doel dat je motiveert om te blijven trainen en experimenteren. Wil je dit niet en wil je gewoon het spel beginnen en spelen met onmiddellijk een sterk team aan Digimon in aanmaak? Dan is Google je beste vriend.
Maar hoe ziet de game eruit?
Visueel oogt de game relatief goed. Je kan de camera niet bewegen en rondkijken maar de game is dan ook zo gemaakt dat dit niet nodig is, hoewel je soms toch die reflex hebt. De game bevat veel sterktes maar ook minder goede punten. De omgeving is kleurrijk doch simpel, afgewerkt doch minimalistisch, overzichtelijk maar ongevarieerd. Bij de ontwikkeling en productie van de game is er duidelijk gekozen om de sfeer en afwerking te investeren in de Digimon en de gevechten. Hiermee haal ik natuurlijk de troef aan van de game en de hoofdreden waarom ik blijf gaan. De aanhoudende zoektocht naar een betere Digimon en diens digivolutions houden je bij de game erg betrokken en vraagt deftig wat tijd. Persoonlijk vind ik dit een sterkte en geniet ik van de zoektocht. Anderen zullen het gebrek aan informatie en richtlijnen storend vinden en de game hierdoor lager inschatten dan ik uiteindelijk doe.
Conclusie:
DSCS is sowieso een game die het van de Digimon-fanbase zal moeten hebben. Dit geldt misschien voor zowat iedere Digimon game. Dit heeft echter meer met het concept te maken dan met iets anders. De game op zich heeft alles wat een gamer nodig heeft om uren en uren speelplezier te beleven. Stoort het feit dat de battles repetitief zijn en de auto-battle eigenlijk een meerwaarde is? Voor mij niet, voor anderen misschien wel. De minpunten die ik eerder aanhaalde over de game zijn gemakkelijk te overzien en zijn minimaal als je het totaalpakket met sfeer en gevarieerde mogelijkheden bekijkt. De game biedt uren aan spelplezier, met of zonder voorbereidend opzoekwerk.
