In 2016 verscheen er een heel ander soort Pokémon game op de 3DS dan hetgeen we gewoon waren. We kregen al spin-offs zoals de TCG game op Game Boy en meerdere Mystery Dungeons op verschillende consoles, om maar enkele te noemen. Toch was Detective Pikachu een heel ander beestje. Deze detective game in Pokémon thema was een leuke nieuwkomer die er ook voor zorgde dat we een zeer toffe live-action film kregen in hetzelfde universum. De game had echter wel wat gebreken, dus ik ben benieuwd of de opvolger hier wat stappen in heeft weten te maken.
Welcome back to Ryme City!
Er zitten heel wat jaren tussen en gelukkig moet je het verhaal van de eerste Detective Pikachu game niet kennen. Pikachu geeft je immers een vlotte samenvatting van wat zich in het eerste avontuur heeft afgespeeld. Het verhaal van de film is overigens losjes gebaseerd op de game, iets waar ze in de game zelf op een moment ook mee lachen, dat er wat zaken zijn die niet kloppen met wat er zich in de game afspeelde. Deze game volgt dus eigenlijk gewoon op de voorgaande game en de wereld voelt nog steeds de effecten van wat er toen is gebeurd. Tim Goodman, ons hoofdpersonage, wist dan wel de verspreiding van “R” tegen te houden, een drugs die Pokémon door het lint liet gaan, maar hij heeft zijn vader nog steeds niet kunnen vinden.
Ondertussen heeft Tim wel wat aan bekendheid gewonnen en krijgt hij samen met Pikachu ook een medaille om aan te tonen dat de mensen in Ryme City zeer tevreden zijn met het detective duo. Toch lijkt niet alles even vredig als gedacht en beginnen er weer Pokémon vreemd gedrag te vertonen. Er zijn dus weer meer dan genoeg onverklaarbare zaken waar ons duo zich op kan smijten. Dit gebeurt over verschillende locaties in meerdere hoofdstukken die uiteindelijk samenkomen tot een zeer duister maar interessant eindstuk.
De visuele stijl is iets waar je even aan moet wennen, want het geheel ziet er vrij simpel uit. Toegegeven, na enkele uren stoort het niet meer, maar het voelt toch even aan alsof we een opgepoetste 3DS game spelen in plaats van een Switch game. Zeker met andere grafische pareltjes die we in de afgelopen tijd hebben zien passeren op de Switch. Anderzijds werkt de simpele stijl wel voor heel wat Pokémon en zien ze er eens zo schattig uit. Op vlak van voice acting en muziek weet de game zichzelf ook overeind te houden maar gaat het zelden boven verwachting uit.
Hey you Pikachu!
De gameplay is vrij simpel gehouden, je kan rondlopen en je kan praten met mensen of Pokémon, dat laatste doet Pikachu dan weliswaar voor jou, en objecten inspecteren om zo voldoende aanwijzingen te vinden waarmee je het antwoord op een van je vragen kan afleiden. Door alle vragen op te lossen in een gegeven scenario los je ook de zaak op nadat je even een volledige hervertelling hebt kunnen geven van wat er zich heeft afgespeeld. Er zijn ook heel wat extra zaken die je kan oplossen voor mensen en Pokémon, maar deze zou je perfect links kunnen laten liggen en je zou het niet eens beseft hebben. Wat wel leuk is, is dat als je de extra zaken op lost, je na elk hoofdstuk er over kan lezen in de krant. En toegegeven, het zijn deze extra zaken die ook vaak voor extra speeltijd zorgen, maar het is vooral leuk om de interactie tussen Pikachu en andere Pokémon te zien.
De meest charmante momenten van de game zijn wanneer je met Pikachu kan spelen, in combinatie met een andere Pokémon wiens speciale vaardigheid je moet gebruiken om bepaalde aanwijzingen te kunnen vinden. Elk van de hoofdstukken heeft een andere Pokémon die je kan helpen en waar Pikachu een lift van krijgt. Zo is er Growlithe die sporen kan volgen met zijn sterke reukzin, kan Darmanitan met zijn krachtige mokerslag objecten vernielen, is Luxray in staat om door muren te kijken en kan Pangoro grote objecten verplaatsen. Alle andere Pokémon kan je enkel mee praten en meer leren over hun en hun aandeel in deze wereld. Een schattige kijk op de Pokémon wereld, die je hier dus op een heel andere manier krijgt dan in de andere games.
Pikachu the Explorer
Tot zover mijn goede momenten met de game, wat er is toch een vergelijking die ik niet uit mijn hoofd kon krijgen tijdens het spelen. Het voelde zo vaak aan alsof ik naar Dora the Explorer aan het kijken was. Je wordt immers heel vaak bij het handje gehouden en de antwoorden worden vaak letterlijk voor je uitgespeld. Tel daar boven op dat je zo vaak je wil fout mag gokken zonder dat je afgestraft wordt en je kan je al snel de vraag stellen waarom je in de eerste plaats nog de keuze krijgt. Het verhaal is dan wel interessant genoeg, maar het constante herhalen van wat je al gezien hebt, en de trage onthulling van hetgeen je eigenlijk al vrij lang weet, voelt aan alsof dit spel eigenlijk meer voor jonge kinderen bedoeld is. Spijtig genoeg is deze game niet in het Nederlands, dus dat voelt wel aan als een gemiste kans voor de jongere spelertjes die hier mogelijks veel meer aan zouden gehad hebben.
Conclusie
Hoewel dat laatste stuk zeer negatief over komt, heb ik mij toch wel heel wat uren weten te amuseren met Detective Pikachu Returns. Toegegeven, de game is veel te gemakkelijk en de meeste zaken die je moet onderzoeken heb je in je hoofd al lang opgelost alvorens je in de game voldoende bewijs hebt vergaard om je theorie bevestigd te zien, toch is de zoektocht naar alle aanwijzingen een toffe ervaring. Wellicht zou deze game veel meer kunnen aanslaan voor de jongere gamers en zo een interessante eerste detective game kunnen zijn, helaas is er geen mogelijkheid om Detective Pikachu in het Nederlands te spelen, wat zeker een gemiste kans is. Aan wie kan ik de game dan wel aanbevelen? Vooral aan Pokémon fans die graag eens een zeer relaxte en vooral narratieve game willen ervaren.
