Meestal moet je het uitsterven van de mensheid voorkomen. Hou een schurk met een duister plan tegen, stop een buitenaardse invasie, voorkom de apocalyps, … die dingen allemaal. Het was misschien eens tijd voor een spel dat zich na de meest ingrijpende feiten afspeelde dachten ze bij NIS en FuRyu dus kwamen ze met het idee van Crymachina. Tijd om te zien wat er zich allemaal afspeelt na het uitsterven van de mensheid.
Tot ziens mensen
Ja, zoals ik al verklapte, de mensheid is uitgestorven. In het kort samengevat was er een pandemie uitgebroken waar een noemenswaardige hoeveelheid mensen aan kwamen te overlijden, waarna ruzie en onenigheid uitbrak tussen de leiders van de wereld en een wereldwijde oorlog de mensheid uitroeide. In de hoop om de mensheid terug tot leven te roepen wordt een schip genaamd ‘Eden’ de ruimte ingestuurd met allerlei gegevens en data over en van mensen. Met enkele AI aan boord die de missie hebben om de mens terug tot leven te scheppen reist het schip nu al 2000 jaar door de ruimte. We maken in deze setting kennis met Leben, die we zojuist nog op haar sterfbed als volbloed mens zagen, maar zien haar nu met een mechanisch lichaam. Blijkbaar is er onenigheid tussen de AI aan boord het schip, aangezien ze stilaan hun eigen visie en versie van mensheid en mens zijn beginnen te ontwikkelen en daarom elk hun eigen doel of werkwijze beginnen op te dringen aan elkaar. Natuurlijk zorgt dit voor botsingen en stribbelingen en belandt Leben, samen met enkele andere meisjes, hier midden in. Data over mensheid is daardoor vernietigd, gewijzigd of opgeëist door de AI aan boord het schip. Het is aan Leben en haar teamgenoten, Mikoto en Ami, om hun mensheid, die blijkbaar verscholen zit in verloren delen van hun herinneringen, terug te krijgen en zichzelf zo te bewijzen aan de 8 AI aan boord het schip.
Auxiliary weapons
De game draait rond het aangaan van missies die je worden opgelegd door Enoa, de AI die jou heeft opgewekt. Hoofdzakelijk draait het verhaal en dus de missies rond de confrontatie aan te gaan met andere AI die andere doelen en plannen heeft met de gegevens van de mensheid. Hiervoor bezoek je relatief kleine maps die je doorkruist op zoek naar een eindbaas terwijl je allerlei verdedigingsrobots uitschakelt. Natuurlijk heb je hiervoor de nodige wapens en middelen nodig en dat wordt je zeker geleverd. Crymachina staat op vlotte battles met wat chaotische elementen en mogelijkheden. Initieel viel de combat mij wat moeilijk en voelde hij zelfs wat eentonig aan maar dit blijkt slechts gedeeltelijk te kloppen. Combat bestaat grotendeels uit standaard aanvallen die je aan elkaar knoopt. Al snel komen er, weliswaar erg beperkt, wat button combo’s aan te pas maar het zijn je externe wapens die je gameplay en mogelijkheden eigenlijk zullen vormen. Deze wapens hebben elk hun cooldown, bereik, aanpasbare mogelijkheden en uiterlijk waardoor je, eenmaal je ontdekt hoe alles werkt, toch een waaier van mogelijkheden en variatie aantreft. Helaas blijft het merendeel van je combat toch afhankelijk van je standaard aanval die je herhaaldelijk blijft smashen op je controller tot je merkt dat je cooldowns weer voorbij zijn. Ik zeg nu trouwens wel dat je moet wachten tot je ontdekt hoe alles werkt en dat meen ik ook want ik vond het niet bepaald makkelijk om alles te begrijpen en in te schatten naar gebruiksmogelijkheden.
Het is belangrijk om te begrijpen dat deze wapens automatische aanpassingen doen tijdens je combat naargelang je situatie en status. Zo reageren ze anders op vijanden die je in je vizier hebt op lange afstanden dan tijdens close combat. Ook is de impact van je aanvallen beïnvloed door je eigen status en HP. Ook andere opties zoals het uitvoeren van een herstelprogramma en dergelijke kan je slechts een bepaald aantal keren per missie waardoor keuzes moeten worden gemaakt en je niet alleen kan vertrouwen op button mashing maar ook op zoek moet naar een strategische aanpak. Ik had daarom graag bij het scherm van je equipment een knop gezien waarbij je op een dummie je nieuwe wapenset zou kunnen testen om zo te voelen of de keuzes wel in je strategie en speelstijl passen. Een persoonlijke voorkeur misschien die niet iedereen met me zal delen maar ik ben er van overtuigd dat het merendeel van gamers hier voordeel in zou zien.
Iemand thee?
Het verhaal van Crymachina heeft niet de meeste diepgang en variatie naar mijn gevoel maar anderen zullen hier misschien anders over denken. Naar mijn gevoel heerst er iets te weinig angst en paniek in de game aangezien dit, volgens het scenario, letterlijk de laatste kans ooit is om de mensheid terug tot leven te brengen na 2000 jaar uitgestorven te zijn. De game legt zich in de plaats meer toe op luchtige en creatieve gesprekken. Dit gebeurt daarbij ook telkens tussen missies door aan een koffietafel bij een gezellig tasje thee. De meeste van deze gesprekken zijn verplicht en dienen vooral om je bij te benen over de stand van zaken van Eden. Dit verloopt allemaal redelijk statisch en oppervlakkig waardoor echte impact van het verhaal wat uit blijft naar mijn gevoel. Daarnaast zijn er, buiten de verplichte theekransjes, ook een reeks optionele gesprekken op te starten. Deze richten zich meer op het ‘mens zijn’ van de 3 teamgenoten die elkaar beter leren kennen. Het merendeel hiervan vond ik jammer genoeg niet de tijd waard om te volgen maar het levert je telkens wat EGO op dat je kan gebruiken om je stats te verbeteren. Deze gesprekken zijn zelfs je grootste bron voor deze EGO waardoor je het toch op je zal nemen om deze gesprekken op te starten.
Even door het schip lopen
Het grootste probleem met dit spel is naar mijn gevoel het gebrek aan variatie. Niet alleen het feit dat het merendeel van je combat afhankelijk is van je standaardaanval dat je blijft herhalen, maar ook en vooral zelfs van je omgeving. Ik snap het wel, het spel speelt zich af op een ruimteschip dat is gemaakt voor AI. Dat hier geen bossen, wouden of kleurrijke omgevingen zijn is een logische vanzelfsprekendheid. Desondanks had ik graag variatie gehad in de zoveelste gang die ik doorloop. Dat elke missie in een bijna volledig lineair level plaats vindt, voelt al snel stokoud aan en doet je hunkeren naar een beetje variatie. Zeker als je na een tijdje beseft dat je eigenlijk veel van deze levels meermaals zal moeten spelen om aan je EXP of items te komen, voelt je controller opeens wat zwaar in je handen.
Conclusie
Crymachina heeft wel iets, maar het mist evenzeer iets. Enerzijds kan de setting wel smaken maar anderzijds wordt hij snel saai, voorspelbaar en eentonig. De combat heeft unieke features die creatief kunnen worden gepersonaliseerd en gebruikt, maar tegelijk moet je ook toegeven dat het merendeel van de gevechten op een repetitieve manier berusten op je standaard acties. Het verhaal heeft zijn verrassingen en kronkels die je wel eens doen opkijken en haalt onderwerpen aan zoals de essentie van mens zijn, het definiëren van emoties en het kiezen van je eigen geloof en dergelijke. Helaas wordt het verhaal grotendeels ‘medegedeeld’ tijdens een theekransje waardoor echte emoties, diepgang en interactie heel plat en oppervlakkig aanvoelen.
