Persoonlijk hou ik wel van hybrid games. Ik speel dus wel eens graag een game die grenzen doorbreekt of verlegt. Strategische games met een streepje adventure, RPG of andere elementen zijn tegenwoordig niet meer baanbrekend, of toch? De tijd van vakjes is naar mijn mening wat voorbij en de ambitieze mensen bij Thing Trunk zijn het met mij hier duidelijk over eens. Ik presenteer u daarom vandaag, met de nodige trots, de eerste game van 7 Mid-corde titels die de komende jaren het daglicht zullen zien: ‘Book of Demons’.
De lege staanders worden snel genoeg ingevuld
Een held komt thuis.
Het spel begint met een redelijk klassiek verhaal. een man, noem hem alvast een held, komt terug thuis en treft veel drastische veranderingen aan. In 2D kartonnen pop-upstijl wordt je duidelijk gemaakt dat je een zware taak op je schouders krijgt. Satan heeft zich laten gaan en zit ondertussen met zijn badeentje in de hel te spelen. Jij moet/kan hem bereiken om de rust in je thuisdorp terug te doen keren. Je vertrekt daarom in een immense afdaling naar de hel gewapend met je zwaard en…. kaarten.
Damn you Satan with your rubber ducky!!!
Zei ik daar nu karton en kaarten?
Absoluut! Vraag me niet hoe of waarom maar het team achter deze game heeft gekozen voor een kartonnen 2D-look. Als in een echt pop-upboek verschijnen je vijanden en bewegen als marionetten over het level. Op zich klinkt het allemaal erg vreemd maar het komt eigenlijk allemaal mooi uit in deze game. Versta me dus niet verkeerd! Er is niks mis met de keuzes van de ontwikkelaars, het past enorm goed in deze game. Het is alleen even wennen in het begin.
Je begint heel basic
Verder moet je rekenen op kaarten. Dit heeft eigenlijk niks te maken met al de pop-upkarton die ik zojuist allemaal benoemde maar eerder bij het strategisch aspect van deze game. Het is het doel van de game om nieuwe kaarten te zoeken waarmee je aanvallen kan uitvoeren of je leven kan herstellen. Deze zet je dan in je deck zodat je ze kan gebruiken in de kerkers. Op zich is dit erg simplistisch uitgelegd maar dat is omdat het spel ook niet meer omvat dan dat. Op zich lijkt de gouden regel van de game wel: simpel maar uitgewerkt.
Je bouwt al snel een arsenaal aan kaarten op
Maar wie ben je nu?
In de game ga je kunnen kiezen uit 3 klassen/personages: de Warrior, de Rogue en de Mage. In het begin speel je met de Warrior om het verhaal op gang te trekken maar je kan al snel kiezen om over te schakelen naar de Rogue of Mage. Uiteraard heeft ieder personage zijn specialiteiten en voorkeuren. Dit uit zich vooral in de kaarten die je kan vinden en gebruiken. Ik heb echter niet de indruk dat er zoveel verschil is tussen de klassen.
Up close lijkt het misschien wat raar maar het schept wel een toffe sfeer.
En zo vertrekt je reis!
Zoals ik al zei heb je als doel om Satan te bereiken! Je kan hem daar immers niet laten zitten met dat badeendje! Dit doe je door een reeks ondergrondse levels te doorkruisen. Deze zijn gevuld met allerlei schatten, vijanden, mini en grotere bazen. Je beweegt je door de 2D levels op een wat simplistische manier. Eenmaal in beweging, blijf je in beweging tot de volgende splitsing in de weg. Door dan simpelweg een richting te kiezen begin je weeral aan je auto-walk. Kom je een vijand tegen begin je aan een auto-attack. Wil je dat je hier een tandje bij steekt? Klik dan op je vijand voor een verhoogd tempo van aanvallen. Weeral: Simpel maar uitgewerkt. Heeft een vijand een schild ter beschikking? Klik dan niet op je vijand maar op zijn schild. Moet ik het nog herhalen? Simpel maar uitgewerkt…Elk personage heeft een basisaanval, die kan worden verbeterd door bepaalde kaarten uit te rusten. Ook vind je genoeg kaarten met speciale vaardigheden zoals pijlbarrières voor de Rogue en een draaiende aanval op de Warrior. Het 2D gegeven heeft zowel voor- en nadelen. Je kan in theorie aanvallen ontwijken maar aangezien je soms slechts vooruit of achteruit kan is het maar weglopen in de tegenovergestelde richting tot je eindelijk uit de richting van de pijl kan auto-walken…
meer dan eens word je geconfronteerd met bosses en nieuwe vijanden
Aangepast aan alle gamers!
Wat me erg aansprak over deze game, en dit is een punt dat ik vaker aanhaal in mijn reviews, is de mogelijkheid om te gamen op je eigen tempo en intensiteit. Je kiest natuurlijk je moeilijkheid maar het toffe hier is dat je ook de lengte van je kerker kan kiezen. Heb je maar even tijd maar toch nog zin in een game? Kies dan gewoon om even een kort level te spelen en de game past zich helemaal aan. Natuurlijk zijn de verloningen minderwaardig maar the fun is real. Ik zeg nu wel dat er fun in de game zit en dat wil ik echt niet ontkrachten maar het is wel een simpele game. Er zijn wat leuke elementen in verwerkt maar niks nieuws of baanbrekend. Na een tijdje spelen merk je dat de aanwezige slogan van ‘simpel maar uitgewerkt’ met zich meedraagt dat het ‘simpel’-aspect gaat overheersen.
leuk voor de gamer die tussen soep en patatten wilt spelen.
Conclusie.
De game is luchtig en fun maar wie hunkert naar diepgang zal zich niet volledig vinden in deze game. De game biedt de mogelijkheid om de duur en intensiteit van je levels aan te passen, iets wat ik altijd kan waarderen. De game omschrijf ik wel een paar keer als ‘simpel maar uitgewerkt’ omdat de mogelijkheden en keuzes zowat altijd erg basic zijn. Hier staat wel tegenover dat alles wat je kan doen vlot gaat en voldoende uitwerking had.
bij iedere level up kun je kiezen om je leven of magie te verbeteren.
