Toen ontwikkelaar “Platinum Games” zijn nieuwe game voorstelde, dacht ik onmiddellijk terug aan de geweldige tijd die ik had beleefd met Nier: Automata en kon ik niet anders dan enthousiast zijn. Een dungeon-crawler in (voor mij dan toch) één van de meest interessantste Bijbelse verhalen, namelijk Babylon. Het zal je dus niet verbazen dat mijn hart sneller begon te slaan toen ik de game in mijn Inbox zag verschijnen. Kippenvel bij het horen van de eerste tonen muziek in het opstartscherm, zou dit weer een epische reis worden zoals ik van tevoren gewoon was?
I am not a robot
Althans dat dacht ik toch. Want mijn eerste obstakel kwam ik al tegen kort na het opstartscherm. Je moet namelijk een Square Enix account aanmaken alvorens je kan beginnen. Aangezien Babylon’s Fall online only is, zag ik hier niets verkeerd in en begon ik met het maken van een account. “Dit e-mail adres heeft al een bestaand account”. De woorden die niemand wil lezen in deze situatie. Na uiteindelijk een volledig nieuw e-mail adres te hebben aangemaakt kon ik beginnen! Of toch niet… eerst een halfuurtje zoeken naar een username die niet bezet is, of langer is dan 8 (!) characters. Maar nu kan ik er eindelijk invliegen, ook als is eerlijk toegegeven mijn goesting al half over. Zeker als werkende mens die maar een paar uurtjes per avond tijd heeft om te gamen.
De geschiedenis van Babylon
Wanneer je er uiteindelijk in geslaagd bent om een personage te creëren leren we dat Babylon, de eens zo mooie stad met zijn prachtige tuinen, verwoest is. Het enige wat ervan overblijft, is de toren genaamd “Ziggurat”. Je krijgt de opdracht om samen met de andere sentinels deze toren te betreden, de verloren schatten terug te halen en het kwaad te verdrijven. Dit klinkt allemaal zeer spannend, maar het wordt op een enorm vage manier verteld. Hierbij lijkt het dat ze bij Platinum Games verwachten dat iedereen die het speelt de nodige basiskennis heeft over de geschiedenis van Babylon. Mijn Bijbelkennis schoot hier jammer genoeg tekor,t wat er voor zorgde dat het verhaal al gauw gaat vervelen en je gewoon doelloos van dungeon naar dungeon dwaalt.
Geen online zonder een Hub
Vooraleer je trouwens deze dungeons kan betreden kom je, zoals in de meeste online games, eerst terecht in een hub. In Babylon’s Fall is dit een klein dorpje onderaan de toren, waar je met andere spelers samen komt om je missies te bekijken, je gear aan te passen en voor de rest… niets te doen. Ik weet niet precies wat ik verwachtte, maar de hub voelt heel doods aan. Je hebt natuurlijk een armor en weapon smith waar je momenteel niets aan hebt, want de game verwacht dat je eerst het volledige spel uitgespeeld hebt vooraleer je ook maar één keer iets kunt upgraden. Je kan nieuwe voorwerpen maken, maar pas nadat je het spel voor de helft hebt uitgespeeld. En dat kan na 40 missies al eens dik tegen steken. Je hebt een café waar je niets kan doen en een shop die slechtere gear verkoopt dan de gemiddelde loot die je krijgt na een dungeon. De meeste spelers zijn hier dus een beetje doelloos aan het dolen, wachtende op een volgende missie. Iets wat ik persoonlijk een misser vind, aangezien je in een spel als dit toch best wel veel tijd besteed in de hub. Als je kijkt naar bijvoorbeeld “Monster Hunter: World” is dit een enorme tegenvaller.
De toren beklimmen
Zoals eerder verteld is Babylon’s Fall een online game, en dat merk je al snel van zodra je de eerste dungeon betreed. Als je deze solo gaat doen, kan het nogal pittig moeilijk worden. Daarom is het aangeraden om deze met andere (maximaal 4) spelers te betreden. Op zich ook al geen gemakkelijke taak, aangezien er niet zo heel veel spelers zijn, kan het wachten dus heel lang duren. De dungeons zelf voelen heel lineair aan en, op een paar obstakels na, is het gewoon van punt A naar punt B lopen. Elke dungeon is onderverdeeld in vier chapters die telkens eindigen met een gevecht tegen wat vijanden. Na elk gevecht krijg je een rating, deze wordt bepaald aan de hand van het aantal combo’s dat je gehaald hebt, hoeveel health je kwijt bent, hoelang je erover hebt gedaan enzovoort. Hoe hoger je rating, hoe meer geld je krijgt op het einde van de dungeon. Na de vierde chapter en de bossfight ga je terug naar de hub, waar je de loot die je gekregen hebt even kan bekijken en vervolgens doorgaan naar de volgende dungeon. Dit is ook hetgeen wat ik verwacht had van een dungeon crawler, maar wat er dan wel weer jammer is, is dat hoewel de dungeons er visueel iets anders uitzien, ze compleet hetzelfde aanvoelen waardoor je na een paar keer al snel een repetitief gevoel krijgt.
The Gideon Coffin
De gevechten die plaats vinden in de dungeons zijn dan wel ineens van heel ander niveau dan de rest van de game. Dankzij een speciale disk die je op rug hebt gekregen, genaamd de Gideon Coffin, ben je in staat om te vechten met 4 verschillende wapens tegelijkertijd. Je kan kiezen tussen een zwaard, hamer, schild, boog en staf. Dit kan voor een heel resem aan combinaties zorgen. Zo kan je bijvoorbeeld voor je light attack een zwaard gebruiken, je heavy een hamer, een schild voor verdediging en een boog voor te schieten. Afhankelijk van welke attack je met welk wapen gebruikt, geeft het ook een andere ability. Dit geeft de combat een enorm vloeiend gevoel waardoor dit eigenlijk het neusje van de zalm wordt voor deze game.
Als een goedkoop schilderij
Na even opgefleurd te zijn door de vloeiende combat van het spel gaan we het toch even moeten hebben over het grafische gedeelte. Ik snap waar ze hiermee naartoe wouden gaan, maar de manier waarop ze de game laten lijken op een soort van schilderij is gewoon slecht te noemen. De olieverf stijl die hier naar boven komt was misschien een leuk idee op papier, maar van zodra je het spel opstart lijkt het alsof je je Playstation 3 nog eens vanonder het stof hebt gehaald. De tussenfilmpjes lijken eerder op vage vlekken. Zo is er scène in het spel waarbij er een blauwe draak de hele show hoort te stelen, maar door de verfstijl lijk ik eerder te vechten tegen een blauwe veeg. De filmpjes lopen nog vrij vlot, maar verliezen volledig hun effect door deze stijlkeuze.
Microtransacties
Het laatste waar ik het over wil hebben zijn de microtransacties die ze in de game hebben gestoken. Voor de mensen die het niet weten, ga je hierbij echt geld spenderen om in-game currency te kopen. Heel veel mensen gaan al snel balen dat ze voor dit spel reeds de volle pot van 60 euro hebben betaald. Zet hierbij nog eens een Battlepass die ze voor 10 à 20 euro per seizoen verkopen en je bent al een serieuze duit kwijt. Ook voor het uiterlijk durft Square Enix diep in je portemonnee te grijpen, want voor een skin vragen ze al gemakkelijk 20 euro, iets waar ik als gamer totaal niet achter sta.
Conclusie
Mijn collega-schrijver Niels schreef in zijn preview van Babylon’s Fall nog lovende woorden over de game met het idee dat er nog wel wat aanpassingen zouden gebeuren. Jammer genoeg heb ik daarentegen minder lovende woorden. Als bèta had dit misschien nog door de beugel kunnen gaan, maar als volledig afgewerkt spel is dit een complete misser die bij vele gamers al snel in de vergeethoek zal belanden. Hoewel de combat uniek en vlot is, slaagt al de rest de bal mis. Het vage verhaal is alles behalve top te noemen, de graphics zien er outdated uit en de hub hebben ze precies links laten liggen. Het feit dat je eerst doorheen tachtig dungeons moet ploegen alvorens je ook nog maar iets van wapens of uitrusting kan upgraden was een slechte keuze. Daarbovenop nog eens microtransacties erin verwerken, gaat al helemaal mijn petje te boven. Voor de rest heb ik alleen nog aan Platinum Games te melden dat ik weet waar ze toe in staat zijn. Babylon’s Fall mag dan misschien een teleurstelling zijn, maar we hebben al beter gezien en weten dat ze het kunnen.
