De meeste games die ik hier bespreek, heb ik opgezocht, aangevraagd en ben ik op voorbereid, maar eens in de zoveel tijd wordt er wel eens een game gewoon aangeboden die ik niet zag aankomen of uit het oog was verloren. Asterix en Obelix: Heroes is er zo eentje die ik nog niet kende en mij dus een beetje overviel. Toevallig heb ik er sinds deze zomer mijn missie van gemaakt om de oude films, die goude ouwe uit mijn kindertijd, allemaal op DVD te vinden op rommelmarkten en dergelijke. Het is een reden om eens wat buiten te komen en is vooral leuk om als doel te hebben. Enfin, Asterix als franchise is me dus nooit onbekend geweest, hoewel ik hem nu enkele lange jaren uit het oog was verloren. Waarom zou ik hem dan nu, gecombineerd met mijn zoektocht naar de oude films, niet ook een kans geven op mijn console? Wel, ik ga je zeggen waarom niet.
Is dat Asterix?
Ja, we zien onze bekende Galliërs op een nieuwe manier in deze game, namelijk in kaartspel. Onze helden staan echter niet op de kaarten, maar vechten hun gebruikelijke onderdrukkers, de Romeinen, en andere vijanden af dankzij een gevecht waarbij hun acties op de kaarten staan afgebeeld. Dit zorgt voor een beurtelings kaartspel waarbij ieder personage zijn eigen 3 energiepunten kan gebruiken naargelang de kaarten in zijn hand. Je hebt altijd 4 helden bij de hand die zich opsplitsen in 2 rollen, de actieve en de ondersteunende helden die elk hun eigen deck ter beschikking heeft. Daarbij heeft elk personage niet enkel een hoeveelheid HP die hun in leven houdt, maar ook een hoeveelheid motivatie die je soms opgebruikt aan bepaalde acties en die je doeltreffendheid beïnvloed.
Klinkt als een begin met potentieel, maar al voor ik tot op dit punt kwam, werd ik geconfronteerd met een zure en pijnlijke waarheid over deze game, namelijk dat het design en de artwork op geen hol trekt. Het is misschien een vreemd en brutaal punt om een review mee te beginnen, maar de strips van weleer en de animatiefilms uit de tijd dat computers net wel of niet onder science fiction vielen, zien er 500 keer beter uit. Ik kan met geen woorden een verklaring vinden waarom na meerdere decennia van vooruitgang in graphic design, computer animatie en alle andere markten, er nu opeens zo’n gruwelijke ‘Asterix’ of ‘Obelix’ op mijn scherm verschijnt. Ik ben op geen enkele manier op de hoogte van het budget of de ontwikkelingsduur van deze game maar als dit het beste is dat er uit de bus kon komen lijkt het alsof de game in een kelder is ontwikkeld op en voor een android smartphone.
Gameplay dan maar
Goh, ik doe mijn best om een stijgende lijn te zoeken in deze game maar het blijkt een uitdaging te vormen. Als ik het moet hebben over de cardgame zelf wil ik onmiddellijk beginnen over het gebrek aan variatie, diepgang en spanning. Wil ik het hebben over het samenstellen van de decks dan word ik geconfronteerd met een traag systeem van kaarten zoeken en opbouwen die weinig of geen voldoening geef en pas na uren speeltijd echt een strategisch verschil kan maken. Animatie dan? Wel, deze is bespottelijk. Tussen je ‘missies’ door wordt het verhaal je uitgebeeld in een tekstbalk met daarboven die beledigend lelijk getekende personages. Eenmaal een missie begonnen kom je eerder een gebrek aan animatie tegen. Het verplaatsen van Asterix over de kaart, waar je je route met vijanden, schatten en extra’s strategisch moet kiezen, laat die ongedetailleerde Galliër schuiven in plaats van enige vorm van beweging of dergelijke te voorzien. Gevechten zijn ook amper voorzien van enig spektakel of show, maar draait voor 90 procent rond het kiezen van kaarten die keer op keer opnieuw een basisbeweging teweeg brengt op je scherm. Hebben we nog iets te melden over de controles? Wel, jammer genoeg kan ik ook daarmee niet echt iets bespreken dat de game kan redden. De controles zijn zo opgesteld dat ze eigenlijk niet natuurlijk of vlot aanvoelen. Het kiezen van je wandelpad verloopt omslachtig en houterig, bediening tijdens je battles zijn ongemakkelijk en hadden veel vlotter gekund en eigenlijk alles voelt vaag en onafgewerkt. Hoor ik me dan zo te focussen op het strategisch gedeelte dat me dit allemaal niet zou opvallen? Geen idee, want eer je echt strategie en variatie zou kunnen tegenkomen in het spel ben je al deze punten zo beu gezien en liggen ze zo dik op je huid, dat de game echt als een opgave aanvoelt.
Conclusie
Normaal probeer ik wat anekdotes, verwijzingen, ervaringen en meer te verwerken in mijn teksten. Helaas kan en durf ik dat nu bijna niet te doen, aangezien de game me enkel maar confronteert met ongemak en teleurstellingen. Hoe komt zo’n game toch maar op de markt met deze artwork en afwerking. Zelfs met mijn dosis nostalgie en goede ingesteldheid slaag ik er niet in om veel, of zelfs maar iets, goeds te vinden in en aan deze game. Ik voorspel dat deze titel heel snel in de budgetbak zal belanden, maar zelfs dan kan ik niemand echt aanraden om de titel op te pikken en een kans te geven. Sorry, maar deze game biedt teleurstelling alom. Ik heb me in het verleden al vaker opgegeven om een Asterix spel te bespreken, maar helaas is dit er nooit van gekomen. Het is erg jammer dat zo’n game als dit die traditie dan doorbreekt.
